safety and selfishness

Rescue. Restore. Release. That’s the motto of the rescue home (http://www.thriverescuehome.org) I work with on Thursdays. Their goal is to rescue children who have been sex trafficked or are at high risk to be in the future. They provide a safe home for these kids where they are part of a loving and caring family. They don’t just get the kids out of the dangerous situation they are in, but they give the kids the opportunity to be a child, to develop their selves and to have bright hope for the future because they get proper education and they focus on the potential the kids have. It is beautiful to see how the 6 kids living there are able to be child again, to have fun and learn about who they are and what they’re worth. A lot of rescue homes focus on getting as many kids rescued which leads to kids all gathered together in a really small room where bullying and abuse takes place. This doesn’t build the kids up, it only destructs them more as they already are. That’s why I am really happy and blessed to be able to be part of Thrive Rescue Home, as it is encouraging and beautiful to see how this home focuses on the restoration of a few kids instead of just the rescuing of a lot of kids and not being able to take care of all of them. Ill be working with them every Thursday, which is their ‘outreach’- day. That day they visit families in the slums, or go into the slums and talk to people about trafficking to maybe get some detailed information about what’s going on exactly. Last week and the week before we went to the same family: a Thai woman Pi Tah with her two half German daughters Pet and Pem. She had a German husband, lived there for 4 years but moved back to Thailand when her husband started sleeping with her Thai 14-year old daughter. The ex-husband and the Thai daughter are still together now and even have a child together.

This is one of the many stories I have heard about Western guys marrying Thai girls or women and abusing this relationship by selling the woman in his home country or abusing the woman and kids sexually or violently. As im writing this im thinking about how people can do such humiliating and damaging things to other people. I can’t understand or grasp the idea that you marry a woman, have kids with her and then sell her and/or her kids to other men to have sex with her. I just can’t. It makes me sad and angry, especially seeing the consequences her for the damaged women who come back to their home country, having nothing but their beautiful kids who are now at high risk of being sex trafficked. Half race mixed kids are seen as more beautiful as full Thai kids, so have higher chance to be trafficked.

And I think that’s one of the main things that make me angry, seeing the consequences and realizing that those men have no idea what they’ve done. Maybe they have an idea, but they  don’t care. They don’t think or care about the consequences of their actions. That’s something I see all over the world, even in my own small world of people I know.  ‘Do whatever you want, you’re only young once, enjoy the moments you have, don’t worry about tomorrow, ‘carpe diem’ , YOLO.’ There seems to be this attitude in our culture today that you can do whatever you want whenever you want, and you can worry about the consequences later, or not at all. And I am not saying that it is bad to enjoy the moments you get, or to not have fun. But I too often see people doing things without thinking about it, without thinking about the consequences for themselves but also for other people.

I too often feel like everyone is just looking for their own interest, instead of looking to the other person/people involved and thinking about what would be the best for them. Handling out of love instead of your own wants and desires. It’s easier to just do whatever you want to do, because it feels good, it makes you happy. And that’s probably the case with these guys. They have a beautiful Thai woman, some beautiful half Thai kids, and they can also make some money by selling her. I believe that this is just an act of selfishness, because you can’t tell me that these men act out of love and consideration of the woman and their kids.

So I want to challenge you to look inside yourself and see how often you act out of love towards other people. How often you put their feelings, the consequences of your actions above what you want in that moment or what you would have to gain out of it. How often do we sacrifice what we want and take the others interest in consideration? How often do we put other people’s desires above ours? How often do we really think about the consequences our actions will be? Because I can tell you one thing; sometimes the consequences are bigger then you had expected and often the reward you get from doing what is best for someone else is bigger than doing what is best for you.

Now back to Pi Tah and her daughters. The first Thursday we visited her she told us a bit about her life (I could even speak in German to her!) and she told us how she was worried about the safety about her daughters. She lives in a half open house which made it possible for people to steal stuff. She was worried that one day or night people would come in and take her daughters away, as sex trafficking is not a rare thing in these slums. She has a small ‘business’ in recycling things, so kind of a secondhand shop, only then the items are just spread out on the floor of her house. She has asked multiple organizations for money to build a wall, but no one has offered their help. Thrive wanted to see what they could do for her so we went there to look. The poverty here is so different than what I have seen in Africa, here they have electricity for vans, running water, and have a lot of possibilities to grow their own vegetables. That doesn’t take away the fact that these people are still trying to survive and that this woman is trying to keep her kids in school with everything that she has. At first, I was really hesitant with just giving her money to build her a wall. I talked to the other volunteers who were with me and said that I felt that to give money for the wall, wasn’t going to teach her to do something for herself. I want people to learn how to take care of themselves instead of just putting a bandaid on it with money. But then Leonie, one of the two volunteers, reminded me; yes, I understand you, but if the money we give is because we can protect a child from being sextrafficked by building a wall, I will do anything in my power to get the money. So that’s what she did. She got the 300 dollars needed to build this wall and a week later we were back there to watch the wooden wall being built. While I was watching the guys building I was thinking about the conversation the week before and I had to admit that Leonie was totally right. It was beautiful to see the progress of this wall, and everytime a wooden pole was added to the wall, it started to look more like a home to me. Pi Tah was so thankful and it was amazing to see and to experience how this would make a big difference in their lives. It made me realize the importance of a safe home, a home without worries and it made me so thankful for the wonderful home I had the privilege to grow up in. :)

This week I also spent two days in the cardroom. I have never been known for my creative talents, or my gift to design or create new things. Despite the fact that I’m as noncreative as you can be, I got the task to design some new cards. I may not be creative, but I am someone who like challenges and this definitely was one! After a few hours of drawing, cutting and glueing 5 cards had been made. In my opinion, they looked good and I was happy with the result. Just one of them looked a little weird, the others looked fine! So who knows, maybe in a few years you’ll find some cards in a shop with a really cute design on it signed with; By Laurien/Lolo/Lau/Roulien/Lo/Loli/Lolien or whatever my name will be by then ;)

Safety and selfishness (Dutch version)

Redden. Herstellen. Bevrijden. Dat is het motto van het ‘rescue home’(reddingstehuis) (http://www.thriverescuehome.org) waar ik op donderdagen mee werk. Hun doel is om kinderen te reddden die verhandeld worden (vaak om seks) of een hoog risico lopen om verhandeld te worden in de toekomst. Ze bieden de kinderen een veilig thuis aan waar ze deel uitmaken van een warme, liefdevolle familie. De organisatie haalt niet alleen maar de kinderen uit de gevaarlijke situatie waar ze in zitten, maar geven de kinderen ook de mogelijkheid om kind te zijn, zichzelf te ontwikkelen en een  mooi vooruitzicht voor de toekomst door middel van goede opleiding en de focus op de talenten van de kinderen. Het is heel erg mooi om te zien hoe de 6 kinderen die er wonen weer kind kunnen zijn, plezier kunnen hebben en kunnen ontdekken wie ze zijn en hoeveel ze waard zijn. Veel rescue homes zijn meer gericht op het redden van zoveel mogelijk kinderen, waarbij vaak het geval is dat de kinderen opgehokt worden in een kleine huisje of soms zelfs kamertje. Dit bouwt de kinderen vaak niet op, maar maakt ze alleen maar meer kapot aangezien hier veel onderling gepest and mishandeling plaatsvindt. Met dit in m’n achterhoofd vind ik het echt gaaf om deel uit te mogen maken van het Thrive Rescue Home, omdat het heel bemoedigend is om te zien hoe ze focussen op het herstel van een paar kinderen in plaats van het redden van heel veel kinderen terwijl ze niet voor al die kinderen kunnen zorgen. Elke donderdag werk ik met hen, en dit is hun ‘outreach’- dag. Ze bezoeken dan families in de sloppenwijken, of gaan de sloppenwijken in om met mensen te praten over kinderhandel en wat gedetailleerde informatie in te winnen over wat er speelt in de wijken. Afgelopen twee weken hebben we dezelfde familie bezocht: een Thaise vrouw Pi Tah met haar twee half Duitse dochters Pet en Pem. Ze was getrouwd met een Duitser, heeft daar 6 jaar gewoond, maar is terug naar Thailand verhuisd toen ze erachter kwam dat haar man met haar 14 jarigeThaise dochter het bed in dook. Haar exman en Thaise dochter zijn nog steeds samen en hebben nu zelfs een kind. Dit is een van de velen verhalen die ik hier hoor over Westerse mannen die een Thais meisje of vrouw trouwen en de relatie misbruiken door de vrouw te verhandelen onder andere mannen in zijn thuisland of de vrouw en kinderen seksueel of gewelddadig te misbruiken. Terwijl ik dit schrijf denk ik er over na hoe mensen zulke vernederende en beschadigende dingen andere mensen aan kunnen doen. Ik kan er gewoon niet bij dat iemand een vrouw trouwt, kinderen met haar krijgt om haar en/of de kinderen te verkopen aan andere mannen om seks met ze te hebben. Ik kan er gewoon niet bij. Het maakt me zo verdrietig en boos, vooral als je zo in de sloppenwijken de gevolgen voor de beschadigde vrouwen en kinderen ziet en meemaakt. Ze komen terug naar hun thuisland met helemaal niks behalve hun geweldig mooie kinderen die nu een hoog risico lopen om hier in de sloppenwijken verhandeld te worden. Halfbloedjes worden hier als mooier gezien dan volle Thaise kindjes en hebben daarom een hogere kans om verhandeld te worden.

Een van de redenen waarom ik zo boos wordt is het zien van de gevolgen en realiseren dat die mannen die hier een deel van de oorzaak van zijn geen idee hebben wat de gevolgen voor de vrouw zijn. Misschien hebben ze wel een idee, maar ze geven er in ieder geval niks om. Ze denken niet over de gevolgen van hun daden na, en dat is iets wat ik veel meer zie in ‘de wereld van vandaag’. ‘doe lekker wat je wil, je bent maar een keer jong, geniet van de momenten die je krijgt, pluk de dag, maak je geen zorgen over morgen, YOLO.’  Het lijkt wel alsof onze cultuur het normaal vindt om niet na te denken over wat de gevolgen van onze daden zijn. Ik zeg daarmee niet dat je niet mag genieten van de momenten die je krijgt, of dat je geen plezier mag hebben in het leven. Maar te vaak zie ik mensen dingen doen zonder erover na te denken, zonder na te denken wat de gevolgen zullen zijn voor hunzelf, maar ook voor andere mensen. Te vaak heb ik het gevoel dat iedereen alleen maar bezig is met wat ze er voor hunzelf uit kunnen halen, in plaats van te kijken naar de ander/andere mensen die erbij betrokken is/zijn en er over na te denken wat  het beste voor hun zou zijn. In plaats van te kiezen voor wat je zelf wil en wat je eigen verlangens zijn, te kiezen voor wat het beste zou zijn voor de ander. Het is vaak makkelijker om te doen wat je zelf wil, omdat het goed voelt voor jou en je er zelf blij van wordt. En ik denk dat dat het probleem is met de Westerse mannen hier is. Ze hebben een mooie Thaise vrouw, leuke Thaise kinderen, en daarbij kunnen ze ook leuk nog wat geld bij verdienen door haar te verkopen. Walgelijk en onmenselijk als je het mij vraagt, maar een prima voorbeeld van een egoïstische actie. Je kan mij namelijk niet vertellen dat deze mannen vanuit liefde, en rekening houdende met hun vrouw en kinderen, handelde.

Ik wil je hiermee uitdagen om bij jezelf eens na te gaan hoe vaak je uit liefde handelt naar andere mensen toe. Hoe vaak staan hun gevoelens en de gevolgen van je acties boven wat je zelf op dat moment wilt en wat je er zelf uit kunt halen? Hoe vaak offer je op wat je zelf wilt en kies je ervoor om te doen wat het beste is voor de ander? Hoe vaak denk je na over wat de gevolgen zullen zijn van die ene kleine actie die vooral voortkomt uit wat je zelf wil? Een ding kan ik je namelijk vertellen; vaak zijn de gevolgen en consequenties van onze acties groter dan we denken, en heb je er uiteindelijk veel meer aan om te handelen vanuit liefde in plaats van zelfzuchtige verlangens.

Oke, nu gaan we weer terug naar Pi Tah en haar dochters! De eerste donderdag dat we haar bezocht hadden heeft ze ons wat meer over haar leven verteld. Ik kon zelf met haar in Duits praten, dat was toch wel een beetje gek, dan komt het opeens best dichtbij. Ze vertelde ons ook dat ze zich veel zorgen maakte om de veiligheid van haar dochters. Ze woont in een half open huis wat het mogelijk maakte voor mensen om dingen te stelen. Ze was bang dat op een dag of nacht mensen zouden komen om haar dochters mee te nemen, sex trafficking (het verhandelen van mensen voor seks) is namelijk een groot probleem in de slums rond Pattaya. Ze heeft een kleine recycle ‘business’, een soort van tweedehands winkel, alleen dan zijn alle spullen die ze verkoopt uitgestald over de vloer van haar huis. Ze heeft meerdere organisaties benaderd voor geld om een muur in haar huis te bouwen, maar niemand die haar hiermee hielp. Thrive wilde wel kijken wat ze hierin konde betekenen, dus vandaar het eerste bezoek vorige week. De armoede is heel anders dan wat ik bijvoorbeeld in Afrika heb gezien, hier hebben ze bijvoorbeeld elektriciteit voor ventilators, water tot hun beschikking en veel mogelijkheden om hun eigen groenten te verbouwen. Maar dat neemt niet weg dat deze mensen wel moeten overleven, en altijd zorgen hebben over of er wel genoeg geld is om de kinderen op school te houden, en dus ook of de kinderen in huis wel veilig zijn. Ik had een gesprek met de twee andere vrijwilligers die mee waren, en ik vertelde hun dat ik het lastig vond om maar gewoon geld aan hun te geven voor een muur, want dat zou haar niet leren om voor haarzelf te zorgen. Ik wil dat mensen leren hoe ze zelf op eigen benen kunnen staan in plaats van dat ik er een pleister op plak met wat geld. Maar Leonie, een van de vrijwilligers, herinnerde mij: Ja ik snap wat je bedoelt, maar als het geld wat ik geef naar een muur gaat wat een kind beschermd tegen misbruik en verhandeling, zal ik er alles aan doen om dat geld te krijgen. En dat is wat ze heet gedaan. Een week later was de 350 euro die nodig was er en waren wij getuige van de houten muur die in het huis werd gebouwd. Terwijl ik keek naar hoe houten palen zorgvuldig aan elkaar getimmerd werden, herinnerde ik me het gesprek van die week ervoor en moet ik toegeven dat Leonie gelijk had. Het was prachtig om te zien hoe bij elke houten paal die erbij kwam het huis een stukje veiliger werd en het huis steeds meer ging lijken op een thuis. Een veilig thuis. Pi Tah was ontzettend dankbaar en het was ontroerend om te zien hoe dit een verschil zou maken in hun leven. Ik realiseerde me hoe belangrijk een veilige thuisomgeving is, waar je zorgeloos kind kan zijn en waar je de kans krijgt jezelf te ontdekken en ontwikkelen. Ik mag dankbaar zijn dat ik in zo’n thuis ben opgegroeid.

Ook heb ik deze week twee dagen in de kaartenkamer gespendeerd. Ik heb nooit bekend gestaan om mijn creativiteit, of mijn gave om nieuwe dingen te designen of creeren. Toch kreeg ik de taak om, non creatief als  ik ben, nieuwe kaarten te ontwerpen. Ik mag dan wel niet creatief zijn, ik ben wel iemand die van uitdagingen houdt en dit was er zeker een! Na een paar uren van tekenen, knippen en plakken had ik 5 nieuw ontworpen kaarten voor m’n neus liggen. Naar mijn idee zagen ze er prima uit en ik was harstikke blij, stiekem ook wel een beetje trots, op het resultaat! Een van de 5 zag er een beetje gek uit, maar de anderen zagen er harstikke leuk uit! Dus wie weet vind je over een paar jaar een mooi ontworpen kaart in een winkeltje en staat eronder: By Laurien/Lolo/Lau/Roulien/Lo/Loli/Lolien of hoe ik dan ook genoemd mag worden ;)