English version: (hieronder staat ook de Nederlandse versie!)
Almost 7 months ago my DTS outreach started. An adventure I’ll never forget. This adventure started in Germany, where we got some teachings on missions. Our first real ‘outreach activity’ was going to Czech republic for 5 days to do drama’s and talk to people on the streets of Liberec. We were all superexcited, cause doing drama’s was one of our favorite parts and we couldn’t wait to talk with people and to love on people the way Jesus loves. For me, the first day didn’t go as I imagined it would go. As soon as we walked down to the place where we were going to minister that day I got discouraged by a lot of doubts, questions and fear. I couldn’t think normal anymore and when we were going for a prayerwalk I couldn’t even pray what I wanted to pray. In the evening I decided to share this with the team and I wasn’t the only one who had difficulties with the atmosphere in the city. A lot of team members struggled with discouragement, everyone in their own way. That was the very first time that I got to experience a spiritual atmosphere of a place affecting my thoughts and actions in a really tangible way. I got to learn that we can fight this atmosphere by prayer and walking in the authority that Jesus gave us.
I knew that this city was going to be hard to live in and especially minister in, and I had prepared myself for struggles with the atmosphere. The first few days I was really discouraged and I knew this was definitely something the atmosphere of the city did to me. I felt hopeless and couldn’t see the use of what I was doing here. Maybe you’re wondering; what does that have to do with the atmosphere of the city? Well, I have noticed that the faces of the girls in the bars seem to scream; I don’t have any hope for the future. Hearing this from several bargirls confirmed my feeling about the city; people don’t have hope. As I described in my last blog this feeling was countered with some amazing things happening in the first few days. Things that reminded me of my goal here, and that there is hope. Actually that is what Tamar Center wants to be and is for a lot of women in the city; hope. After finding hope again I thought I had dealt with the spiritual atmosphere and I wouldn’t have to worry anymore about being discouraged by the darkness of the city. Well, I was wrong. If you live in a place like this, continuous alertness on what is happening around you and especially in you is from great importance. When a girl in church prayed over me yesterday and named things I was struggling with this past week I realized that it’s not enough to just pray for protection. Yes, I fully believe that God is protecting me here against anything the devil would want to do to keep me from loving the women here. But this week I haven’t been alert to what the city and the work I’m doing was really doing to me deep inside. Unconsciously I had built up these walls of fear and confusion; feelings that are definitely not from God. Realizing this was hard and emotional. But it was also really freeing to be able to acknowledge that the last week was harder than I wanted people to believe, and that it did more to me than I had ever expected. I learned that acknowledging your struggles and weaknesses can give you a lot of freedom and that there is a lot of beauty in being vulnerable.
This is one of the many examples of how God has been working in me and my heart for the past week. He is shaping me and challenging me in various ways, and it’s exciting to see what God wants to do in me and wants me to work on.
In just one week in Pattaya I have already learned so much about myself and one of the things I have learned is about my view on other people. As humans we have the tendency to judge others on the way they look, act or are. The past year I already learned to have more respect of other views, ideas and opinions but this week God took me a step further:
‘Do you like your work?’ ‘No, but I need the money.’ They all have their different backgrounds, stories, families and reasons to back this answer up, but the last week I’ve learned that most of the girls here in Pattaya isn’t working in the prostitution because they like sex so much or they love western men so much. They are purely doing it for the money. Compared to other jobs here, it is easier to get it, and you get paid ‘well’. Most of the women/girls have families back in their villages where they have to send money to. Family in the form of parents they have to take care of, or their kids who are abandoned by their (sometimes Western) dads. Most girls come from the north of Thailand and get sent to Pattaya to earn money for their families. Sometimes the family knows what kind of work is waiting for them here, sometimes they don’t. Sometimes it’s a decision the girls make themselves, mostly the circumstances will make this decision for them. And that is the hard part about it. In the Western world we will often have our opinion ready on prostitution: yeah, it’s not a good job for them, but well, it’s their own choice. At least, that’s what I used to think. But coming here and seeing this with my own eyes, has totally changed this opinion. The first days I saw these girls as prostitutes, nothing more and nothing less. And I think I am not the only westerner looking at people like that in this way. We are often so quick with having our opinion ready, without even listening to the story behind it. None of these girls want to work here, or enjoy working as a prostitute. For them it seems like the only option to a good life for them and their kids. After being able to talk to some girls on Tuesday and Wednesday I got to see that these girls are not just prostitutes. They are human, every single one of them, with the same feelings we have, they have thoughts, ideas and creativity in them as well. The fact that they have a job I can’t imagine doing doesn’t make them any less human then I am. Being able to see them as a neighbor instead of ‘a girl in a bar’ made it easier for me to talk to the girls and have fun with them.
Wednesday evening we had a banquet party. At 5 pm we went out to get the girls. With some cash in our hands and full of courage we left to buy the girls for a night. This was harder than we thought! The first four bars we asked girls to come with us, the girls we were planning on inviting weren’t there or were not allowed to come with us (we would only pay the bar fines, whereas a man would pay bar fines to the bar owner and also pay for the girls services). Sometimes the bar owner would forbid the girl to come, sometimes they prefer working above a party because they really want the money. After a few disappointments and still a lot of cash in our hands we continued our treasure hunt! We did not give up and we started inviting girls who were not on the list, but did want to come. In the end we headed to the hotel , a little later than planned, with 11 beautiful girls following us. In total we had around 95 girls and ladyboys sitting in a beautiful room. During the games we did with them it was amazing to see the girls genuinely smile and laugh and during the music and prayer it was amazing to see them open up and put their masks down for a moment. A lot of pictures, smiles, tears and hugs later I was able to look back on a great evening surrounded with wonderful human beings. All you can do is hope and pray that you have left an impact on the lives of these girls. My goal here is not to get as many girls out of the prostitution as I can, but to let them experience what real love is. Quitting prostitution is not something you can force someone to do, it’s a choice that person has to make. But I really felt like this evening we were able to show them that there is hope, and that there are more ways to happiness than earning money in prostitution.
After an intense week I was able to get some rest and relaxation this weekend on the beach and in the nursery with some cute kids, which was really needed! Thursday I visited a different ministry, but I will write something about this in one of my next updates!
Wednesday evening we had a banquet party. At 5 pm we went out to get the girls. With some cash in our hands and full of courage we left to buy the girls for a night. This was harder than we thought! The first four bars we asked girls to come with us, the girls we were planning on inviting weren’t there or were not allowed to come with us (we would only pay the bar fines, whereas a man would pay bar fines to the bar owner and also pay for the girls services). Sometimes the bar owner would forbid the girl to come, sometimes they prefer working above a party because they really want the money. After a few disappointments and still a lot of cash in our hands we continued our treasure hunt! We did not give up and we started inviting girls who were not on the list, but did want to come. In the end we headed to the hotel , a little later than planned, with 11 beautiful girls following us. In total we had around 95 girls and ladyboys sitting in a beautiful room. During the games we did with them it was amazing to see the girls genuinely smile and laugh and during the music and prayer it was amazing to see them open up and put their masks down for a moment. A lot of pictures, smiles, tears and hugs later I was able to look back on a great evening surrounded with wonderful human beings. All you can do is hope and pray that you have left an impact on the lives of these girls. My goal here is not to get as many girls out of the prostitution as I can, but to let them experience what real love is. Quitting prostitution is not something you can force someone to do, it’s a choice that person has to make. But I really felt like this evening we were able to show them that there is hope, and that there are more ways to happiness than earning money in prostitution.
After an intense week I was able to get some rest and relaxation this weekend on the beach and in the nursery with some cute kids, which was really needed! Thursday I visited a different ministry, but I will write something about this in one of my next updates!
‘Open your mouth for the mute , for the rights of all the unfortunate. Open your mouth, judge righteously, and defend the rights of the afflicted and needy.’ – Proverbs 31:9
Nederlandse versie/ Dutch version:
Nederlandse versie/ Dutch version:
Bijna 7 maanden gelden begon ik aan mijn DTS outreach. Een avontuur wat ik nooit zal vergeten. Dit avontuur begon in Duitsland, waar we een aantal lessen kregen over ‘missions’. Onze eerste echte 'outreach-activiteit' was in Tsjechië. We verbleven hier 5 dagen om drama’s te doen op de straten in Liberec en daardoor met mensen in gesprek te komen over het leven en over geloof. We hadden hier als team ontzettend veel zin in omdat drama’s een van onze favoriete dingen was om te doen. De eerste dag ging niet zoals ik had verwacht. Zodra we op de plek waar we zouden gaan staan werd ik ontzettend ontmoedigd door twijfels, vragen en angst. We besloten tijdens onze lunch een gebedswandeling te maken en zelfs toen kon ik niet bidden wat ik wilde bidden, ik kwam moeilijk uit mijn woorden en kon mijn gedachten ook moeilijk plaatsen of onder woorden brengen. S’avonds deelde ik dit met mijn team en bleek ik niet de enige te zijn die last had van de sfeer in de stad. Veel teamleden worstelde met ontmoediging, iedereen op zijn eigen manier. Dit was de eerste keer dat ik heel duidelijk ervaarde dat een spirituele sfeer van veel ongeloof en wanhoop in deze stad gevolgen had voor mijn gedachten en handelingen. Ik heb toen geleerd om meer van de omgeving waarin ik me bevindt bewust te zijn en daar biddend mee om te gaan.
Nu heb ik deze week zo’n zelfde soort situatie meegemaakt, alleen dan nog wel wat heftiger. Ik wist dat het zwaar zou zijn om in deze stad te wonen en had me voorbereid op een spirituele strijd. De eerste paar dagen was ik ontzettend ontmoedigd en ik herkende dat dit kwam door de sfeer van de stad. Misschien snap je niet zo goed wat ik hiermee bedoel en vraag je je af wat mijn gevoel van hopeloosheid te maken heeft met de stad waar ik me in bevind. Maar aan de gezichten van de meiden is zo duidelijk af te lezen dat ze weinig hoop of vooruitzicht voor de toekomst hebben. Gesprekken waarin meiden aangeven dat ze weinig hoop hebben heeft dit gevoel alleen maar bevestigd. Nu herkende ik dit gevoel in me al vrij snel en heb ik er al vrij snel aan kunnen werken, mede door gesprekken die ik had of situaties die mij hoop gaven. En dat vind ik ook het mooie aan Tamar Center; hoop uitstralen naar de vrouwen. Na het hervinden van mijn hoop in de situatie hier en in God dacht ik dat ik dat stukje strijd mooi achter me had. ‘Zo, de stad heeft geen grip meer op me want ik heb mijn hoop weer terug.’ Nou, dat had ik mooi mis. Als je woont in een stad als deze, waar zo ontzettend veel misselijkmakende en afschuwelijke dingen gebeuren, is voortdurende alertheid op wat er om je heen en vooral in jezelf gebeurt van groot belang. Toen gisteren een meisje in de kerk voor mij bad en een aantal dingen noemde waar ik ontzettend mee worstelde afgelopen week realiseerde ik me dat het niet genoeg is om alleen te bidden voor God’s bescherming. Ik ben er 100 procent van overtuigd dat God mij beschermd tegen alles wat de duivel hier tegen mij zou willen doen. Maar deze week ben ik niet alert genoeg geweest op wat de stad en het werk wat ik hier doe met mij doet in het diepst van mijn hart. Onbewust bouwde ik muren op van angst en verwarring, gevoelens die zeker niet van God zijn en om dit te realiseren was confronterend en emotioneel. Tegelijkertijd gaf het me ook heel veel opluchting omdat ik kon toegeven dat deze week me meer heeft gedaan dan dat ik in eerste instantie liet blijken, en dat het me meer heeft gedaan dan had ik had verwacht. Hiervan leerde ik dat het erkennen van worstelingen en zwakheden heel bevrijdend kan zijn en dat er veel schoonheid zit in jezelf kwetsbaar opstellen. Twee punten waar ik zeker nog heel veel in kan leren en mezelf kan ontwikkelen.
Dit is een van de vele voorbeelden van hoe God in mij aan het werk is en mijn hart aan het vormen is de afgelopen week. Hij is me aan het vormen en daagt me op verschillende manieren uit. Het is confronterend en zwaar, maar ook erg mooi om te zien wat God in mij wil doen.
Nu heb ik deze week zo’n zelfde soort situatie meegemaakt, alleen dan nog wel wat heftiger. Ik wist dat het zwaar zou zijn om in deze stad te wonen en had me voorbereid op een spirituele strijd. De eerste paar dagen was ik ontzettend ontmoedigd en ik herkende dat dit kwam door de sfeer van de stad. Misschien snap je niet zo goed wat ik hiermee bedoel en vraag je je af wat mijn gevoel van hopeloosheid te maken heeft met de stad waar ik me in bevind. Maar aan de gezichten van de meiden is zo duidelijk af te lezen dat ze weinig hoop of vooruitzicht voor de toekomst hebben. Gesprekken waarin meiden aangeven dat ze weinig hoop hebben heeft dit gevoel alleen maar bevestigd. Nu herkende ik dit gevoel in me al vrij snel en heb ik er al vrij snel aan kunnen werken, mede door gesprekken die ik had of situaties die mij hoop gaven. En dat vind ik ook het mooie aan Tamar Center; hoop uitstralen naar de vrouwen. Na het hervinden van mijn hoop in de situatie hier en in God dacht ik dat ik dat stukje strijd mooi achter me had. ‘Zo, de stad heeft geen grip meer op me want ik heb mijn hoop weer terug.’ Nou, dat had ik mooi mis. Als je woont in een stad als deze, waar zo ontzettend veel misselijkmakende en afschuwelijke dingen gebeuren, is voortdurende alertheid op wat er om je heen en vooral in jezelf gebeurt van groot belang. Toen gisteren een meisje in de kerk voor mij bad en een aantal dingen noemde waar ik ontzettend mee worstelde afgelopen week realiseerde ik me dat het niet genoeg is om alleen te bidden voor God’s bescherming. Ik ben er 100 procent van overtuigd dat God mij beschermd tegen alles wat de duivel hier tegen mij zou willen doen. Maar deze week ben ik niet alert genoeg geweest op wat de stad en het werk wat ik hier doe met mij doet in het diepst van mijn hart. Onbewust bouwde ik muren op van angst en verwarring, gevoelens die zeker niet van God zijn en om dit te realiseren was confronterend en emotioneel. Tegelijkertijd gaf het me ook heel veel opluchting omdat ik kon toegeven dat deze week me meer heeft gedaan dan dat ik in eerste instantie liet blijken, en dat het me meer heeft gedaan dan had ik had verwacht. Hiervan leerde ik dat het erkennen van worstelingen en zwakheden heel bevrijdend kan zijn en dat er veel schoonheid zit in jezelf kwetsbaar opstellen. Twee punten waar ik zeker nog heel veel in kan leren en mezelf kan ontwikkelen.
Dit is een van de vele voorbeelden van hoe God in mij aan het werk is en mijn hart aan het vormen is de afgelopen week. Hij is me aan het vormen en daagt me op verschillende manieren uit. Het is confronterend en zwaar, maar ook erg mooi om te zien wat God in mij wil doen.
In slechts een week in Pattaya heb ik zoveel geleerd over mezelf, een daarvan is over hoe ik naar andere mensen kijk. Als mensen hebben we de neiging om anderen te beoordelen op hoe ze eruit zien, hoe ze handelen of wie ze zijn. Het afgelopen jaar heb ik al veel mogen leren over het respecteren van andere meningen, ideeën en visies, maar deze week heeft God me een stapje verder genomen:
‘Vind je je werk leuk?' 'Nee, maar ik heb het geld nodig.' Allemaal hebben ze een eigen verhaal, een eigen achtergrond en een eigen reden voor waarom ze dit werk doen. Ik heb natuurlijk lang niet alle 30000 verhalen van de verschillende barmeisjes gehoord, maar 1 ding weet ik wel; De meiden hier in Pattaya werken niet als prostituee omdat ze seks zo lekker vinden of zoveel van westerse mannen houden. De meesten doen het voor het geld. In vergelijking met andere baantjes hier verdien je als prostituee meer en is het makkelijker om aan een baan te komen. Het merendeel van de vrouwen/meisjes hebben gezinnen in hun dorpjes waar ze geld naar toe sturen. Gezinnen in de vorm van ouders waar ze voor moeten zorgen of kinderen die zijn verlaten door hun (soms westerse) vaders. De meeste meisjes komen uit het noorden van Thailand en komen naar Pattaya om geld te verdienen voor hun families. Soms weet de familie wel wat voor soort werk ze te wachten staat, soms ook wel. Soms is het een bewuste keuze van de meiden zelf, maar meestal wordt de keuze gemaakt door de omstandigheden waarin ze zich bevinden. Als ze eenmaal in Pattaya zijn en zien wat voor werk ze moeten doen durven ze niet meer terug, omdat dat gezichtsverlies zou zijn voor de familie. De cultuur is hier namelijk erg op imago gericht en vanuit de familie ligt er dus veel druk op deze vrouwen als ‘kostverdieners’. Ik heb gemerkt dat we in Nederland al snel een mening hebben over prostituees; Ja, het zal vast geen leuk baantje zijn, maarja, ze kiezen er toch zelf voor. Tenminste, dit dacht ik wel vaak. Maar nu ik hier ben en het met mijn eigen ogen zie en in gesprek ben gegaan met deze meiden, is m’n mening daar echt op veranderd. De eerste dagen zag ik deze meiden puur als prostituees. En ik denk niet dat ik de enige die op deze manier naar deze meiden kijkt. We hebben vaak al snel onze mening klaar, zonder te luisteren naar het verhaal wat erachter zit. Geen van deze meisjes wil hier werken, of vind het werk leuk. Voor hen lijkt het de enige optie om een goed leven te hebben en de beste optie om hun familie van geld te voorzien. Nadat ik op dinsdag en woensdag met een aantal meiden een gesprek heb gehad over hun werk, ben ik anders naar hen gaan kijken. Ze zijn net als ik mens, met dezelfde gevoelens, gedachten, ideeën en creativiteit. Dat ze daarbij een baantje hebben waar ik absoluut niet aan moet denken, betekent niet dat dat hen minder mens maakt. Al wordt dat beeld vaak wel zo geschetst door de seks industrie en door de mannen die hun behandelen alsof ze een ding zijn. Doordat ik op deze manier naar hen kon gaan kijken was het zoveel makkelijker om gewoon met ze in gesprek te gaan en plezier met ze te hebben.
‘Vind je je werk leuk?' 'Nee, maar ik heb het geld nodig.' Allemaal hebben ze een eigen verhaal, een eigen achtergrond en een eigen reden voor waarom ze dit werk doen. Ik heb natuurlijk lang niet alle 30000 verhalen van de verschillende barmeisjes gehoord, maar 1 ding weet ik wel; De meiden hier in Pattaya werken niet als prostituee omdat ze seks zo lekker vinden of zoveel van westerse mannen houden. De meesten doen het voor het geld. In vergelijking met andere baantjes hier verdien je als prostituee meer en is het makkelijker om aan een baan te komen. Het merendeel van de vrouwen/meisjes hebben gezinnen in hun dorpjes waar ze geld naar toe sturen. Gezinnen in de vorm van ouders waar ze voor moeten zorgen of kinderen die zijn verlaten door hun (soms westerse) vaders. De meeste meisjes komen uit het noorden van Thailand en komen naar Pattaya om geld te verdienen voor hun families. Soms weet de familie wel wat voor soort werk ze te wachten staat, soms ook wel. Soms is het een bewuste keuze van de meiden zelf, maar meestal wordt de keuze gemaakt door de omstandigheden waarin ze zich bevinden. Als ze eenmaal in Pattaya zijn en zien wat voor werk ze moeten doen durven ze niet meer terug, omdat dat gezichtsverlies zou zijn voor de familie. De cultuur is hier namelijk erg op imago gericht en vanuit de familie ligt er dus veel druk op deze vrouwen als ‘kostverdieners’. Ik heb gemerkt dat we in Nederland al snel een mening hebben over prostituees; Ja, het zal vast geen leuk baantje zijn, maarja, ze kiezen er toch zelf voor. Tenminste, dit dacht ik wel vaak. Maar nu ik hier ben en het met mijn eigen ogen zie en in gesprek ben gegaan met deze meiden, is m’n mening daar echt op veranderd. De eerste dagen zag ik deze meiden puur als prostituees. En ik denk niet dat ik de enige die op deze manier naar deze meiden kijkt. We hebben vaak al snel onze mening klaar, zonder te luisteren naar het verhaal wat erachter zit. Geen van deze meisjes wil hier werken, of vind het werk leuk. Voor hen lijkt het de enige optie om een goed leven te hebben en de beste optie om hun familie van geld te voorzien. Nadat ik op dinsdag en woensdag met een aantal meiden een gesprek heb gehad over hun werk, ben ik anders naar hen gaan kijken. Ze zijn net als ik mens, met dezelfde gevoelens, gedachten, ideeën en creativiteit. Dat ze daarbij een baantje hebben waar ik absoluut niet aan moet denken, betekent niet dat dat hen minder mens maakt. Al wordt dat beeld vaak wel zo geschetst door de seks industrie en door de mannen die hun behandelen alsof ze een ding zijn. Doordat ik op deze manier naar hen kon gaan kijken was het zoveel makkelijker om gewoon met ze in gesprek te gaan en plezier met ze te hebben.
Woensdagavond hadden we een vrijkoopavond. Om 5 uur gingen we met geld in onze handen en vol goede moed de straat op om de meisjes vrij te kopen voor een avond. Dit was moeilijker dan we dachten. De eerste vier bars konden we geen enkel meisje meekrijgen. Of de meiden die we van plan waren uit te nodigen waren er niet, of ze mochten niet mee van de bareigenaren. We betalen namelijk wel de ‘bar fines’ voor ze maar niet het geld wat ze van de mannen ook nog krijgen voor hun diensten, waardoor ze dus minder verdienen dan als ze een klant zouden hebben in de uren dat ze met ons zijn. Na een aantal teleurstellingen en nog veel geld in onze handen gingen we door met onze missie; meiden vrijkopen! Uiteindelijk begonnen we met meiden uitnodigen die in eerste instantie niet op onze lijst stonden maar wel graag wilde komen. Na langer dan een uur zoeken en praten met de meiden liepen we met 11 mooie meiden naar het hotel! In totaal hadden we met z’n allen ongeveer 95 meiden en ladyboys in een prachtig bekleedde kamer zitten! Tijdens de spelletjes die we met ze deden was het prachtig om te zien dat ze even alles vergaten en echt even konden lachen in plaats van die neplach die vaak op hun gezicht geplakt zit en tijdens de muziek en gebed was het heel mooi om te zien hoe ze zich open stelde en hoe ze hun maskers voor heel eventjes afzetten. Heel veel foto’s, glimlachen, tranen en knuffels later keek ik terug op een geweldige avond omringd met prachtige mensen. Het enige wat je daarna kan doen is hopen en bidden dat het een impact heeft gemaakt en dat ze er wat aan hebben gehad. Mijn doel is niet om zoveel mogelijk meisjes uit de prostitutie te halen, maar om hen te laten zien en ervaren wat echte liefde is. Uit de prostitutie stappen kan ik niet voor ze doen en ik kan ze daartoe ook niet dwingen, dat is een individuele keuze. Maar wel had ik het gevoel dat we op deze avond in staat waren om te laten zien dat er hoop is, en dat veel geld verdienen niet de enige weg is naar geluk.
Na een hele heftige week heb ik dit weekend wel de mogelijkheid gehad om te ontspannen op het strand en alles even te laten bezinken, wat echt wel even nodig was! Donderdag ben ik naar een ander project geweest, maar daar vertel ik in een van mijn volgende updates graag meer over. :)
Spreek voor hen die weerloos zijn, bescherm het recht van de vertrapten. Spreek, oordeel rechtvaardig ,geef de armen en behoeftigen hun recht. – Spreuken 31: 8-9
Na een hele heftige week heb ik dit weekend wel de mogelijkheid gehad om te ontspannen op het strand en alles even te laten bezinken, wat echt wel even nodig was! Donderdag ben ik naar een ander project geweest, maar daar vertel ik in een van mijn volgende updates graag meer over. :)
Spreek voor hen die weerloos zijn, bescherm het recht van de vertrapten. Spreek, oordeel rechtvaardig ,geef de armen en behoeftigen hun recht. – Spreuken 31: 8-9
Geen opmerkingen:
Een reactie posten