safety and selfishness

Rescue. Restore. Release. That’s the motto of the rescue home (http://www.thriverescuehome.org) I work with on Thursdays. Their goal is to rescue children who have been sex trafficked or are at high risk to be in the future. They provide a safe home for these kids where they are part of a loving and caring family. They don’t just get the kids out of the dangerous situation they are in, but they give the kids the opportunity to be a child, to develop their selves and to have bright hope for the future because they get proper education and they focus on the potential the kids have. It is beautiful to see how the 6 kids living there are able to be child again, to have fun and learn about who they are and what they’re worth. A lot of rescue homes focus on getting as many kids rescued which leads to kids all gathered together in a really small room where bullying and abuse takes place. This doesn’t build the kids up, it only destructs them more as they already are. That’s why I am really happy and blessed to be able to be part of Thrive Rescue Home, as it is encouraging and beautiful to see how this home focuses on the restoration of a few kids instead of just the rescuing of a lot of kids and not being able to take care of all of them. Ill be working with them every Thursday, which is their ‘outreach’- day. That day they visit families in the slums, or go into the slums and talk to people about trafficking to maybe get some detailed information about what’s going on exactly. Last week and the week before we went to the same family: a Thai woman Pi Tah with her two half German daughters Pet and Pem. She had a German husband, lived there for 4 years but moved back to Thailand when her husband started sleeping with her Thai 14-year old daughter. The ex-husband and the Thai daughter are still together now and even have a child together.

This is one of the many stories I have heard about Western guys marrying Thai girls or women and abusing this relationship by selling the woman in his home country or abusing the woman and kids sexually or violently. As im writing this im thinking about how people can do such humiliating and damaging things to other people. I can’t understand or grasp the idea that you marry a woman, have kids with her and then sell her and/or her kids to other men to have sex with her. I just can’t. It makes me sad and angry, especially seeing the consequences her for the damaged women who come back to their home country, having nothing but their beautiful kids who are now at high risk of being sex trafficked. Half race mixed kids are seen as more beautiful as full Thai kids, so have higher chance to be trafficked.

And I think that’s one of the main things that make me angry, seeing the consequences and realizing that those men have no idea what they’ve done. Maybe they have an idea, but they  don’t care. They don’t think or care about the consequences of their actions. That’s something I see all over the world, even in my own small world of people I know.  ‘Do whatever you want, you’re only young once, enjoy the moments you have, don’t worry about tomorrow, ‘carpe diem’ , YOLO.’ There seems to be this attitude in our culture today that you can do whatever you want whenever you want, and you can worry about the consequences later, or not at all. And I am not saying that it is bad to enjoy the moments you get, or to not have fun. But I too often see people doing things without thinking about it, without thinking about the consequences for themselves but also for other people.

I too often feel like everyone is just looking for their own interest, instead of looking to the other person/people involved and thinking about what would be the best for them. Handling out of love instead of your own wants and desires. It’s easier to just do whatever you want to do, because it feels good, it makes you happy. And that’s probably the case with these guys. They have a beautiful Thai woman, some beautiful half Thai kids, and they can also make some money by selling her. I believe that this is just an act of selfishness, because you can’t tell me that these men act out of love and consideration of the woman and their kids.

So I want to challenge you to look inside yourself and see how often you act out of love towards other people. How often you put their feelings, the consequences of your actions above what you want in that moment or what you would have to gain out of it. How often do we sacrifice what we want and take the others interest in consideration? How often do we put other people’s desires above ours? How often do we really think about the consequences our actions will be? Because I can tell you one thing; sometimes the consequences are bigger then you had expected and often the reward you get from doing what is best for someone else is bigger than doing what is best for you.

Now back to Pi Tah and her daughters. The first Thursday we visited her she told us a bit about her life (I could even speak in German to her!) and she told us how she was worried about the safety about her daughters. She lives in a half open house which made it possible for people to steal stuff. She was worried that one day or night people would come in and take her daughters away, as sex trafficking is not a rare thing in these slums. She has a small ‘business’ in recycling things, so kind of a secondhand shop, only then the items are just spread out on the floor of her house. She has asked multiple organizations for money to build a wall, but no one has offered their help. Thrive wanted to see what they could do for her so we went there to look. The poverty here is so different than what I have seen in Africa, here they have electricity for vans, running water, and have a lot of possibilities to grow their own vegetables. That doesn’t take away the fact that these people are still trying to survive and that this woman is trying to keep her kids in school with everything that she has. At first, I was really hesitant with just giving her money to build her a wall. I talked to the other volunteers who were with me and said that I felt that to give money for the wall, wasn’t going to teach her to do something for herself. I want people to learn how to take care of themselves instead of just putting a bandaid on it with money. But then Leonie, one of the two volunteers, reminded me; yes, I understand you, but if the money we give is because we can protect a child from being sextrafficked by building a wall, I will do anything in my power to get the money. So that’s what she did. She got the 300 dollars needed to build this wall and a week later we were back there to watch the wooden wall being built. While I was watching the guys building I was thinking about the conversation the week before and I had to admit that Leonie was totally right. It was beautiful to see the progress of this wall, and everytime a wooden pole was added to the wall, it started to look more like a home to me. Pi Tah was so thankful and it was amazing to see and to experience how this would make a big difference in their lives. It made me realize the importance of a safe home, a home without worries and it made me so thankful for the wonderful home I had the privilege to grow up in. :)

This week I also spent two days in the cardroom. I have never been known for my creative talents, or my gift to design or create new things. Despite the fact that I’m as noncreative as you can be, I got the task to design some new cards. I may not be creative, but I am someone who like challenges and this definitely was one! After a few hours of drawing, cutting and glueing 5 cards had been made. In my opinion, they looked good and I was happy with the result. Just one of them looked a little weird, the others looked fine! So who knows, maybe in a few years you’ll find some cards in a shop with a really cute design on it signed with; By Laurien/Lolo/Lau/Roulien/Lo/Loli/Lolien or whatever my name will be by then ;)

Safety and selfishness (Dutch version)

Redden. Herstellen. Bevrijden. Dat is het motto van het ‘rescue home’(reddingstehuis) (http://www.thriverescuehome.org) waar ik op donderdagen mee werk. Hun doel is om kinderen te reddden die verhandeld worden (vaak om seks) of een hoog risico lopen om verhandeld te worden in de toekomst. Ze bieden de kinderen een veilig thuis aan waar ze deel uitmaken van een warme, liefdevolle familie. De organisatie haalt niet alleen maar de kinderen uit de gevaarlijke situatie waar ze in zitten, maar geven de kinderen ook de mogelijkheid om kind te zijn, zichzelf te ontwikkelen en een  mooi vooruitzicht voor de toekomst door middel van goede opleiding en de focus op de talenten van de kinderen. Het is heel erg mooi om te zien hoe de 6 kinderen die er wonen weer kind kunnen zijn, plezier kunnen hebben en kunnen ontdekken wie ze zijn en hoeveel ze waard zijn. Veel rescue homes zijn meer gericht op het redden van zoveel mogelijk kinderen, waarbij vaak het geval is dat de kinderen opgehokt worden in een kleine huisje of soms zelfs kamertje. Dit bouwt de kinderen vaak niet op, maar maakt ze alleen maar meer kapot aangezien hier veel onderling gepest and mishandeling plaatsvindt. Met dit in m’n achterhoofd vind ik het echt gaaf om deel uit te mogen maken van het Thrive Rescue Home, omdat het heel bemoedigend is om te zien hoe ze focussen op het herstel van een paar kinderen in plaats van het redden van heel veel kinderen terwijl ze niet voor al die kinderen kunnen zorgen. Elke donderdag werk ik met hen, en dit is hun ‘outreach’- dag. Ze bezoeken dan families in de sloppenwijken, of gaan de sloppenwijken in om met mensen te praten over kinderhandel en wat gedetailleerde informatie in te winnen over wat er speelt in de wijken. Afgelopen twee weken hebben we dezelfde familie bezocht: een Thaise vrouw Pi Tah met haar twee half Duitse dochters Pet en Pem. Ze was getrouwd met een Duitser, heeft daar 6 jaar gewoond, maar is terug naar Thailand verhuisd toen ze erachter kwam dat haar man met haar 14 jarigeThaise dochter het bed in dook. Haar exman en Thaise dochter zijn nog steeds samen en hebben nu zelfs een kind. Dit is een van de velen verhalen die ik hier hoor over Westerse mannen die een Thais meisje of vrouw trouwen en de relatie misbruiken door de vrouw te verhandelen onder andere mannen in zijn thuisland of de vrouw en kinderen seksueel of gewelddadig te misbruiken. Terwijl ik dit schrijf denk ik er over na hoe mensen zulke vernederende en beschadigende dingen andere mensen aan kunnen doen. Ik kan er gewoon niet bij dat iemand een vrouw trouwt, kinderen met haar krijgt om haar en/of de kinderen te verkopen aan andere mannen om seks met ze te hebben. Ik kan er gewoon niet bij. Het maakt me zo verdrietig en boos, vooral als je zo in de sloppenwijken de gevolgen voor de beschadigde vrouwen en kinderen ziet en meemaakt. Ze komen terug naar hun thuisland met helemaal niks behalve hun geweldig mooie kinderen die nu een hoog risico lopen om hier in de sloppenwijken verhandeld te worden. Halfbloedjes worden hier als mooier gezien dan volle Thaise kindjes en hebben daarom een hogere kans om verhandeld te worden.

Een van de redenen waarom ik zo boos wordt is het zien van de gevolgen en realiseren dat die mannen die hier een deel van de oorzaak van zijn geen idee hebben wat de gevolgen voor de vrouw zijn. Misschien hebben ze wel een idee, maar ze geven er in ieder geval niks om. Ze denken niet over de gevolgen van hun daden na, en dat is iets wat ik veel meer zie in ‘de wereld van vandaag’. ‘doe lekker wat je wil, je bent maar een keer jong, geniet van de momenten die je krijgt, pluk de dag, maak je geen zorgen over morgen, YOLO.’  Het lijkt wel alsof onze cultuur het normaal vindt om niet na te denken over wat de gevolgen van onze daden zijn. Ik zeg daarmee niet dat je niet mag genieten van de momenten die je krijgt, of dat je geen plezier mag hebben in het leven. Maar te vaak zie ik mensen dingen doen zonder erover na te denken, zonder na te denken wat de gevolgen zullen zijn voor hunzelf, maar ook voor andere mensen. Te vaak heb ik het gevoel dat iedereen alleen maar bezig is met wat ze er voor hunzelf uit kunnen halen, in plaats van te kijken naar de ander/andere mensen die erbij betrokken is/zijn en er over na te denken wat  het beste voor hun zou zijn. In plaats van te kiezen voor wat je zelf wil en wat je eigen verlangens zijn, te kiezen voor wat het beste zou zijn voor de ander. Het is vaak makkelijker om te doen wat je zelf wil, omdat het goed voelt voor jou en je er zelf blij van wordt. En ik denk dat dat het probleem is met de Westerse mannen hier is. Ze hebben een mooie Thaise vrouw, leuke Thaise kinderen, en daarbij kunnen ze ook leuk nog wat geld bij verdienen door haar te verkopen. Walgelijk en onmenselijk als je het mij vraagt, maar een prima voorbeeld van een egoïstische actie. Je kan mij namelijk niet vertellen dat deze mannen vanuit liefde, en rekening houdende met hun vrouw en kinderen, handelde.

Ik wil je hiermee uitdagen om bij jezelf eens na te gaan hoe vaak je uit liefde handelt naar andere mensen toe. Hoe vaak staan hun gevoelens en de gevolgen van je acties boven wat je zelf op dat moment wilt en wat je er zelf uit kunt halen? Hoe vaak offer je op wat je zelf wilt en kies je ervoor om te doen wat het beste is voor de ander? Hoe vaak denk je na over wat de gevolgen zullen zijn van die ene kleine actie die vooral voortkomt uit wat je zelf wil? Een ding kan ik je namelijk vertellen; vaak zijn de gevolgen en consequenties van onze acties groter dan we denken, en heb je er uiteindelijk veel meer aan om te handelen vanuit liefde in plaats van zelfzuchtige verlangens.

Oke, nu gaan we weer terug naar Pi Tah en haar dochters! De eerste donderdag dat we haar bezocht hadden heeft ze ons wat meer over haar leven verteld. Ik kon zelf met haar in Duits praten, dat was toch wel een beetje gek, dan komt het opeens best dichtbij. Ze vertelde ons ook dat ze zich veel zorgen maakte om de veiligheid van haar dochters. Ze woont in een half open huis wat het mogelijk maakte voor mensen om dingen te stelen. Ze was bang dat op een dag of nacht mensen zouden komen om haar dochters mee te nemen, sex trafficking (het verhandelen van mensen voor seks) is namelijk een groot probleem in de slums rond Pattaya. Ze heeft een kleine recycle ‘business’, een soort van tweedehands winkel, alleen dan zijn alle spullen die ze verkoopt uitgestald over de vloer van haar huis. Ze heeft meerdere organisaties benaderd voor geld om een muur in haar huis te bouwen, maar niemand die haar hiermee hielp. Thrive wilde wel kijken wat ze hierin konde betekenen, dus vandaar het eerste bezoek vorige week. De armoede is heel anders dan wat ik bijvoorbeeld in Afrika heb gezien, hier hebben ze bijvoorbeeld elektriciteit voor ventilators, water tot hun beschikking en veel mogelijkheden om hun eigen groenten te verbouwen. Maar dat neemt niet weg dat deze mensen wel moeten overleven, en altijd zorgen hebben over of er wel genoeg geld is om de kinderen op school te houden, en dus ook of de kinderen in huis wel veilig zijn. Ik had een gesprek met de twee andere vrijwilligers die mee waren, en ik vertelde hun dat ik het lastig vond om maar gewoon geld aan hun te geven voor een muur, want dat zou haar niet leren om voor haarzelf te zorgen. Ik wil dat mensen leren hoe ze zelf op eigen benen kunnen staan in plaats van dat ik er een pleister op plak met wat geld. Maar Leonie, een van de vrijwilligers, herinnerde mij: Ja ik snap wat je bedoelt, maar als het geld wat ik geef naar een muur gaat wat een kind beschermd tegen misbruik en verhandeling, zal ik er alles aan doen om dat geld te krijgen. En dat is wat ze heet gedaan. Een week later was de 350 euro die nodig was er en waren wij getuige van de houten muur die in het huis werd gebouwd. Terwijl ik keek naar hoe houten palen zorgvuldig aan elkaar getimmerd werden, herinnerde ik me het gesprek van die week ervoor en moet ik toegeven dat Leonie gelijk had. Het was prachtig om te zien hoe bij elke houten paal die erbij kwam het huis een stukje veiliger werd en het huis steeds meer ging lijken op een thuis. Een veilig thuis. Pi Tah was ontzettend dankbaar en het was ontroerend om te zien hoe dit een verschil zou maken in hun leven. Ik realiseerde me hoe belangrijk een veilige thuisomgeving is, waar je zorgeloos kind kan zijn en waar je de kans krijgt jezelf te ontdekken en ontwikkelen. Ik mag dankbaar zijn dat ik in zo’n thuis ben opgegroeid.

Ook heb ik deze week twee dagen in de kaartenkamer gespendeerd. Ik heb nooit bekend gestaan om mijn creativiteit, of mijn gave om nieuwe dingen te designen of creeren. Toch kreeg ik de taak om, non creatief als  ik ben, nieuwe kaarten te ontwerpen. Ik mag dan wel niet creatief zijn, ik ben wel iemand die van uitdagingen houdt en dit was er zeker een! Na een paar uren van tekenen, knippen en plakken had ik 5 nieuw ontworpen kaarten voor m’n neus liggen. Naar mijn idee zagen ze er prima uit en ik was harstikke blij, stiekem ook wel een beetje trots, op het resultaat! Een van de 5 zag er een beetje gek uit, maar de anderen zagen er harstikke leuk uit! Dus wie weet vind je over een paar jaar een mooi ontworpen kaart in een winkeltje en staat eronder: By Laurien/Lolo/Lau/Roulien/Lo/Loli/Lolien of hoe ik dan ook genoemd mag worden ;)

like clay in the hands of the potter

English version: (hieronder staat ook de Nederlandse versie!)

Almost 7 months ago my DTS outreach started. An adventure I’ll never forget. This adventure started in Germany, where we got some teachings on missions. Our first real ‘outreach activity’ was going to Czech republic for 5 days to do drama’s and talk to people on the streets of Liberec. We were all superexcited, cause doing drama’s was one of our favorite parts and we couldn’t wait to talk with people and to love on people the way Jesus loves. For me, the first day didn’t go as I imagined it would go. As soon as we walked down to the place where we were going to minister that day I got discouraged by a lot of doubts, questions and fear. I couldn’t think normal anymore and when we were going for a prayerwalk I couldn’t even pray what I wanted to pray. In the evening I decided to share this with the team and I wasn’t the only one who had difficulties with the atmosphere in the city. A lot of team members struggled with discouragement, everyone in their own way. That was the very first time that I got to experience a spiritual atmosphere of a place affecting my thoughts and actions in a really tangible way. I got to learn that we can fight this atmosphere by prayer and walking in the authority that Jesus gave us.

I knew that this city was going to be hard to live in and especially minister in, and I had prepared myself for struggles with the atmosphere. The first few days I was really discouraged and I knew this was definitely something the atmosphere of the city did to me. I felt hopeless and couldn’t see the use of what I was doing here. Maybe you’re wondering; what does that have to do with the atmosphere of the city? Well, I have noticed that the faces of the girls in the bars seem to scream; I don’t have any hope for the future. Hearing this from several bargirls confirmed my feeling about the city; people don’t have hope. As I described in my last blog this feeling was countered with some amazing things happening in the first few days. Things that reminded me of my goal here, and that there is hope. Actually that is what Tamar Center wants to be and is for a lot of women in the city; hope. After finding hope again I thought I had dealt with the spiritual atmosphere and I wouldn’t have to worry anymore about being discouraged by the darkness of the city. Well, I was wrong. If you live in a place like this, continuous alertness on what is happening around you and especially in you is from great importance. When a girl in church prayed over me yesterday and named things I was struggling with this past week I realized that it’s not enough to just pray for protection. Yes, I fully believe that God is protecting me here against anything the devil would want to do to keep me from loving the women here. But this week I haven’t been alert to what the city and the work I’m doing was really doing to me deep inside. Unconsciously I had built up these walls of fear and confusion; feelings that are definitely not from God. Realizing this was hard and emotional. But it was also really freeing to be able to acknowledge that the last week was harder than I wanted people to believe, and that it did more to me than I had ever expected. I learned that acknowledging your struggles and weaknesses can give you a lot of freedom and that there is a lot of beauty in being vulnerable.

This is one of the many examples of how God has been working in me and my heart for the past week. He is shaping me and challenging me in various ways, and it’s exciting to see what God wants to do in me and wants me to work on.

In just one week in Pattaya I have already learned so much about myself and one of the things I have learned is about my view on other people. As humans we have the tendency to judge others on the way they look, act or are. The past year I already learned to have more respect of other views, ideas and opinions but this week God took me a step further:

‘Do you like your work?’ ‘No, but I need the money.’ They all have their different backgrounds, stories, families and reasons to back this answer up, but the last week I’ve learned that most of the girls here in Pattaya isn’t working in the prostitution because they like sex so much or they love western men so much. They are purely doing it for the money. Compared to other jobs here, it is easier to get it, and you get paid ‘well’. Most of the women/girls have families back in their villages where they have to send money to. Family in the form of parents they have to take care of, or their kids who are abandoned by their (sometimes Western) dads. Most girls come from the north of Thailand and get sent to Pattaya to earn money for their families. Sometimes the family knows what kind of work is waiting for them here, sometimes they don’t. Sometimes it’s a decision the girls make themselves, mostly the circumstances will make this decision for them. And that is the hard part about it. In the Western world we will often have our opinion ready on prostitution: yeah, it’s not a good job for them, but well, it’s their own choice. At least, that’s what I used to think. But coming here and seeing this with my own eyes, has totally changed this opinion. The first days I saw these girls as prostitutes, nothing more and nothing less. And I think I am not the only westerner looking at people like that in this way. We are often so quick with having our opinion ready, without even listening to the story behind it. None of these girls want to work here, or enjoy working as a prostitute. For them it seems like the only option to a good life for them and their kids. After being able to talk to some girls on Tuesday and Wednesday I got to see that these girls are not just prostitutes. They are human, every single one of them, with the same feelings we have, they have thoughts, ideas and creativity in them as well. The fact that they have a job I can’t imagine doing doesn’t make them any less human then I am. Being able to see them as a neighbor instead of ‘a girl in a bar’ made it easier for me to talk to the girls and have fun with them.

Wednesday evening we had a banquet party. At 5 pm we went out to get the girls. With some cash in our hands and full of courage we left to buy the girls for a night. This was harder than we thought! The first four bars we asked girls to come with us, the girls we were planning on inviting weren’t there or were not allowed to come with us (we would only pay the bar fines, whereas a man would pay bar fines to the bar owner and also pay for the girls services). Sometimes the bar owner would forbid the girl to come, sometimes they prefer working above a party because they really want the money. After a few disappointments and still a lot of cash in our hands we continued our treasure hunt! We did not give up and we started inviting girls who were not on the list, but did want to come. In the end we headed to the hotel , a little later than planned, with 11 beautiful girls following us. In total we had around 95 girls and ladyboys sitting in a beautiful room. During the games we did with them it was amazing to see the girls genuinely smile and laugh and during the music and prayer it was amazing to see them open up and put their masks down for a moment. A lot of pictures, smiles, tears and hugs later I was able to look back on a great evening surrounded with wonderful human beings. All you can do is hope and pray that you have left an impact on the lives of these girls. My goal here is not to get as many girls out of the prostitution as I can, but to let them experience what real love is. Quitting prostitution is not something you can force someone to do, it’s a choice that person has to make. But I really felt like this evening we were able to show them that there is hope, and that there are more ways to happiness than earning money in prostitution.

After an intense week I was able to get some rest and relaxation this weekend on the beach and in the nursery with some cute kids, which was really needed! Thursday I visited a different ministry, but I will write something about this in one of my next updates!

‘Open your mouth for the mute , for the rights of all the unfortunate. Open your mouth, judge righteously, and defend the rights of the afflicted and needy.’ – Proverbs 31:9 


Nederlandse versie/ Dutch version:

Bijna 7 maanden gelden begon ik aan mijn DTS outreach. Een avontuur wat ik nooit zal vergeten. Dit avontuur begon in Duitsland, waar we een aantal lessen kregen over ‘missions’. Onze eerste echte 'outreach-activiteit' was in Tsjechië. We verbleven hier 5 dagen om drama’s te doen op de straten in Liberec en daardoor met mensen in gesprek te komen over het leven en over geloof. We hadden hier als team ontzettend veel zin in omdat drama’s een van onze favoriete dingen was om te doen. De eerste dag ging niet zoals ik had verwacht. Zodra we op de plek waar we zouden gaan staan werd ik ontzettend ontmoedigd door twijfels, vragen en angst. We besloten tijdens onze lunch een gebedswandeling te maken en zelfs toen kon ik niet bidden wat ik wilde bidden, ik kwam moeilijk uit mijn woorden en kon mijn gedachten ook moeilijk plaatsen of onder woorden brengen. S’avonds deelde ik dit met mijn team en bleek ik niet de enige te zijn die last had van de sfeer in de stad. Veel teamleden worstelde met ontmoediging, iedereen op zijn eigen manier. Dit was de eerste keer dat ik heel duidelijk ervaarde dat een spirituele sfeer van veel ongeloof en wanhoop in deze stad gevolgen had voor mijn gedachten en handelingen. Ik heb toen geleerd om meer van de omgeving waarin ik me bevindt bewust te zijn en daar biddend mee om te gaan.

Nu heb ik deze week zo’n zelfde soort situatie meegemaakt, alleen dan nog wel wat heftiger. Ik wist dat het zwaar zou zijn om in deze stad te wonen en had me voorbereid op een spirituele strijd. De eerste paar dagen was ik ontzettend ontmoedigd en ik herkende dat dit kwam door de sfeer van de stad. Misschien snap je niet zo goed wat ik hiermee bedoel en vraag je je af wat mijn gevoel van hopeloosheid te maken heeft met de stad waar ik me in bevind. Maar aan de gezichten van de meiden is zo duidelijk af te lezen dat ze weinig hoop of vooruitzicht voor de toekomst hebben. Gesprekken waarin meiden aangeven dat ze weinig hoop hebben heeft dit gevoel alleen maar bevestigd. Nu herkende ik dit gevoel in me al vrij snel en heb ik er al vrij snel aan kunnen werken, mede door gesprekken die ik had of situaties die mij hoop gaven. En dat vind ik ook het mooie aan Tamar Center; hoop uitstralen naar de vrouwen. Na het hervinden van mijn hoop in de situatie hier en in God dacht ik dat ik dat stukje strijd mooi achter me had. ‘Zo, de stad heeft geen grip meer op me want ik heb mijn hoop weer terug.’ Nou, dat had ik mooi mis. Als je woont in een stad als deze, waar zo ontzettend veel misselijkmakende en afschuwelijke dingen gebeuren, is voortdurende alertheid op wat er om je heen en vooral in jezelf gebeurt van groot belang. Toen gisteren een meisje in de kerk voor mij bad en een aantal dingen noemde waar ik ontzettend mee worstelde afgelopen week realiseerde ik me dat het niet genoeg is om alleen te bidden voor God’s bescherming. Ik ben er 100 procent van overtuigd dat God mij beschermd tegen alles wat de duivel hier tegen mij zou willen doen. Maar deze week ben ik niet alert genoeg geweest op wat de stad en het werk wat ik hier doe met mij doet in het diepst van mijn hart. Onbewust bouwde ik muren op van angst en verwarring, gevoelens die zeker niet van God zijn en om dit te realiseren was confronterend en emotioneel. Tegelijkertijd gaf het me ook heel veel opluchting omdat ik kon toegeven dat deze week me meer heeft gedaan dan dat ik in eerste instantie liet blijken, en dat het me meer heeft gedaan dan had ik had verwacht. Hiervan leerde ik dat het erkennen van worstelingen en zwakheden heel bevrijdend kan zijn en dat er veel schoonheid zit in jezelf kwetsbaar opstellen. Twee punten waar ik zeker nog heel veel in kan leren en mezelf kan ontwikkelen.

Dit is een van de vele voorbeelden van hoe God in mij aan het werk is en mijn hart aan het vormen is de afgelopen week. Hij is me aan het vormen en daagt me op verschillende manieren uit. Het is confronterend en zwaar, maar ook erg mooi om te zien wat God in mij wil doen.

In slechts een week in Pattaya heb ik zoveel geleerd over mezelf, een daarvan is over hoe ik naar andere mensen kijk. Als mensen hebben we de neiging om anderen te beoordelen op hoe ze eruit zien, hoe ze handelen of wie ze zijn. Het afgelopen jaar heb ik al veel mogen leren over het respecteren van andere meningen, ideeën en visies, maar deze week heeft God me een stapje verder genomen:
‘Vind je je werk leuk?' 'Nee, maar ik heb het geld nodig.' Allemaal hebben ze een eigen verhaal, een eigen achtergrond en een eigen reden voor waarom ze dit werk doen. Ik heb natuurlijk lang niet alle 30000 verhalen van de verschillende barmeisjes gehoord, maar 1 ding weet ik wel; De meiden hier in Pattaya werken niet als prostituee omdat ze seks zo lekker vinden of zoveel van westerse mannen houden. De meesten doen het voor het geld. In vergelijking met andere baantjes hier verdien je als prostituee meer en is het makkelijker om aan een baan te komen. Het merendeel van de vrouwen/meisjes hebben gezinnen in hun dorpjes waar ze geld naar toe sturen. Gezinnen in de vorm van ouders waar ze voor moeten zorgen of kinderen die zijn verlaten door hun (soms westerse) vaders. De meeste meisjes komen uit het noorden van Thailand en komen naar Pattaya om geld te verdienen voor hun families. Soms weet de familie wel wat voor soort werk ze te wachten staat, soms ook wel. Soms is het een bewuste keuze van de meiden zelf, maar meestal wordt de keuze gemaakt door de omstandigheden waarin ze zich bevinden. Als ze eenmaal in Pattaya zijn en zien wat voor werk ze moeten doen durven ze niet meer terug, omdat dat gezichtsverlies zou zijn voor de familie. De cultuur is hier namelijk erg op imago gericht en vanuit de familie ligt er dus veel druk op deze vrouwen als ‘kostverdieners’. Ik heb gemerkt dat we in Nederland al snel een mening hebben over prostituees; Ja, het zal vast geen leuk baantje zijn, maarja, ze kiezen er toch zelf voor. Tenminste, dit dacht ik wel vaak. Maar nu ik hier ben en het met mijn eigen ogen zie en in gesprek ben gegaan met deze meiden, is m’n mening daar echt op veranderd. De eerste dagen zag ik deze meiden puur als prostituees. En ik denk niet dat ik de enige die op deze manier naar deze meiden kijkt. We hebben vaak al snel onze mening klaar, zonder te luisteren naar het verhaal wat erachter zit. Geen van deze meisjes wil hier werken, of vind het werk leuk. Voor hen lijkt het de enige optie om een goed leven te hebben en de beste optie om hun familie van geld te voorzien. Nadat ik op dinsdag en woensdag met een aantal meiden een gesprek heb gehad over hun werk, ben ik anders naar hen gaan kijken. Ze zijn net als ik mens, met dezelfde gevoelens, gedachten, ideeën en creativiteit. Dat ze daarbij een baantje hebben waar ik absoluut niet aan moet denken, betekent niet dat dat hen minder mens maakt. Al wordt dat beeld vaak wel zo geschetst door de seks industrie en door de mannen die hun behandelen alsof ze een ding zijn. Doordat ik op deze manier naar hen kon gaan kijken was het zoveel makkelijker om gewoon met ze in gesprek te gaan en plezier met ze te hebben.

Woensdagavond hadden we een vrijkoopavond. Om 5 uur gingen we met geld in onze handen en vol goede moed de straat op om de meisjes vrij te kopen voor een avond. Dit was moeilijker dan we dachten. De eerste vier bars konden we geen enkel meisje meekrijgen. Of de meiden die we van plan waren uit te nodigen waren er niet, of ze mochten niet mee van de bareigenaren. We betalen namelijk wel de ‘bar fines’ voor ze maar niet het geld wat ze van de mannen ook nog krijgen voor hun diensten, waardoor ze dus minder verdienen dan als ze een klant zouden hebben in de uren dat ze met ons zijn. Na een aantal teleurstellingen en nog veel geld in onze handen gingen we door met onze missie; meiden vrijkopen! Uiteindelijk begonnen we met meiden uitnodigen die in eerste instantie niet op onze lijst stonden maar wel graag wilde komen. Na langer dan een uur zoeken en praten met de meiden liepen we met 11 mooie meiden naar het hotel! In totaal hadden we met z’n allen ongeveer 95 meiden en ladyboys in een prachtig bekleedde kamer zitten! Tijdens de spelletjes die we met ze deden was het prachtig om te zien dat ze even alles vergaten en echt even konden lachen in plaats van die neplach die vaak op hun gezicht geplakt zit en tijdens de muziek en gebed was het heel mooi om te zien hoe ze zich open stelde en hoe ze hun maskers voor heel eventjes afzetten. Heel veel foto’s, glimlachen, tranen en knuffels later keek ik terug op een geweldige avond omringd met prachtige mensen. Het enige wat je daarna kan doen is hopen en bidden dat het een impact heeft gemaakt en dat ze er wat aan hebben gehad. Mijn doel is niet om zoveel mogelijk meisjes uit de prostitutie te halen, maar om hen te laten zien en ervaren wat echte liefde is. Uit de prostitutie stappen kan ik niet voor ze doen en ik kan ze daartoe ook niet dwingen, dat is een individuele keuze. Maar wel had ik het gevoel dat we op deze avond in staat waren om te laten zien dat er hoop is, en dat veel geld verdienen niet de enige weg is naar geluk.

Na een hele heftige week heb ik dit weekend wel de mogelijkheid gehad om te ontspannen op het strand en alles even te laten bezinken, wat echt wel even nodig was! Donderdag ben ik naar een ander project geweest, maar daar vertel ik in een van mijn volgende updates graag meer over. :)

Spreek voor hen die weerloos zijn, bescherm het recht van de vertrapten. Spreek, oordeel rechtvaardig ,geef de armen en behoeftigen hun recht. – Spreuken 31: 8-9

Smiles, happy hearts and a lot of sun.

4 days ago I arrived in Pattaya, Thailand and I could give you a million reasons why these were the craziest 4 days in my life. I have met a lot of new people, I have seen things I had never seen before (not always as positive as I would wish for) and I went from freezing temperatures in Holland to tropical heat in Thailand. So far it has already been a great journey and I am absolutely sure my time here is going to be wonderful and teachable. 

The coming two months I will be volunteering for the Tamar Center (http://www.tamarcenter.org/nl ). This is a center which is located in the heart of Pattaya, a Thai city known for its sextourism. Pattaya is full of bars where prostitutes work to sell drinks and their services. It doesn’t work the way we are ‘used to’ in the western world, behind windows or in a non public environment; you walk through a small street and all you can see is girls girls girls. And then in between some western men. It all happens out in the open, and in numbers you can not imagine. The center thrives to be a beacon of hope for the girls who work in the bars. The Tamar Center offers English classes, outreaches in the evening where we have conversations with the girls, give banquetparties where we buy the girls for a night to have a fun night with us and we give them the opportunity to build a new life without prostitution by learning a new job like hairdressing, work in a bakery or restaurant, sewing and computers. I will be working with all these projects and next to that I’ll also be helping out in the nursery for one day a week. The nursery is for the young kids the women in Tamar Center have. One day a week I’ll also be working with Thrive Rescue Home, which is a home for children who have been sextrafficked. I haven’t met anyone yet from this project, so I can’t really tell anything about this yet!

This weekend was super busy, because I was meeting new people all the time and getting to know the culture and the people. It was supernice though, and I really enjoy being in a different country and culture again. Thai people are really kind and humble, totally different than the dutch direct and ‘cold’ culture. In my DTS I learned a lot about different cultures and I really treasure these experiences because it gave me a little bit of insight on how different cultures see the same thing so differently. So I love being able to spend 2 months in this new culture and especially being able to learn from them! Next to meeting the Thai staff from the Tamar Center and the Thai girls in the program, I also met the other volunteers. At the moment there are around 7 other volunteers here at Tamar from Holland, Australia and America, and it is really good to have these girls to talk with and share experiences with.

Monday Nelske (another Dutch volunteer here at Tamar Center) showed me around Pattaya. She showed me the two bases of the Tamar center where I’ll start working this week. They have two main buildings, one is situated on 3^rd road, which is a normal street and the other one is at soy 6, which is a street full of bars.  There’s a bakery/café on 3^rd road where the girls sell food and where they make cards and jewelry. These products are sold to raise money for them and the Center. We had lunch at the café with pastor Jim. He is an American retired pastor who comes down to Thailand and other bordering countries to teach and to love on people. He is a true man of God who shows Gods fatherheart by his actions and his words. It was really encouraging to hear how he got saved and got radically changed by God from being a drugsaddict to being a pastor on fire for Jesus. He reminded me with his testimony that God can transform lives if we let Him and that was a great encouragement in this place where hope seems to be gone.  

After lunch I went to Soi 6 for the first time. As I said, Soi 6 is full of bars where girls sell their bodies. In the midst of all these bars, Tamar Center has a building with a hairsalon, a room for English classes and a prayerroom. It was overwhelming to see the bars in the street and I still don’t really have the words to describe how I felt. Disgusted, because I can’t imagine the horrible feelings these girls must have. Questions, to the guys visiting the girls in the bars but also to the girls working there. Sadness, that something that was created to be so special and beautiful is being sold like a cheap product on the streets.  I had expected it to be hard, and I had prepared myself for it to be confronting, hard and challenging. But being here, seeing it with my own eyes and feeling the atmosphere around the bars is just so different then imagining it.  Way more confronting, harder and challenging then imagining it. And then this was only 1 single street  I saw at 3 pm. Imagine the whole city at 11 pm….

But while I was writing this down and overthinking the first impression I got and the feelings that came with it I realized I am not here to feel disgusted and sad for two months.  I don’t want these feeling to discourage me or make me angry. Because that is not going to help. Instead, I want these feelings I have to motivate me even more to reach out to these beautiful ladies. And by my actions and words, show them who God is and how much He cares. So yes, it is really hard and confronting, but I really want this to challenge me to remind myself why I am here. Not to change the world, or even change lives, but to impact lives. And then God will do the changing. ;)

Tuesday was my first real workday and it was amazing! I started working at Soi 6, where I taught English to 8 girls working on this street. Their English was pretty good compared to some Thai people who really don’t understand a word and they were really eager and fun students! Besides that they were willing to learn they are supersweet, kind and fun to talk with and laugh with. Just before dinner we had a short time for outreach and Annelies, Pi Oh and me went out to a bar to talk to one of the girls working there. We talked to her for half an hour about her background, why she’s here, her family and her wishes for the future. What really surprised me today in all the things I did was how open these girls are. They don’t mind you asking where they come from, how long they’ve been here, why they’re here and if they like this job. That makes it very easy to have a simple conversation with them, and also to sometimes take it to a deeper level. Although the language barrier gets in the way of the deeper level.;) That’s why it’s really positive that the Thai staff joins us on outreaches and is always around to translate.

I have one more thing that happened today I want to share with you. The first few days I was really thinking about the usefulness of Tamar and especially if it has any effect. Someone at the airport said to me: ‘isnt it like drying the floor with the watertap open?’ I started thinking about this and started to feel a little discouraged. But today I got totally blown away by a few simple words by a beautiful Thai lady said. I had never seen her before and suddenly she was sitting on our couch in our Soi6 building. She was telling her story to Manouk, a Dutch volunteer. I didn’t exactly hear what she was saying, but I did understand that she was thinking about joining Tamar, which would mean that she would leave the prostitution behind. She was really emotional and telling Manouk that she wasn’t happy. Another volunteer arrived and this Thai woman next to me says; ‘I sad, my life not good.’ These 6 words did so much with me. (for the dutchies: het ging door merg en been) Anger and sadness because the pain she was and has been going through was so visible and a tiny bit of happiness that she was brave enough to admit that she was not happy with her job. Half an hour later I sat down next to her again and talked to her for a little bit. Her English wasn’t so good but this is basically what she said: ‘Before I had the money, but my heart not happy, now I am not going to have money, but my heart is happy.’ It was so incredibly touching to see how one decision made her whole heart happy. This was such an encouragement for me. It’s not about saving the whole city and making it ‘clean’, but it’s about  the individual lives that get radically changed. And these changed lives will impact other lives. If Tamar Center wouldn’t be here, this woman called Pi On wouldn’t have had the opportunity to make the decision that would make her heart happy.

Wednesday (tomorrow for me) we are organizing a banquetparty! This evening we get to buy the girls for a night and treat them on a fun night out. This way they won’t have to worry about their barowners, cause we pay for them, and they won’t have to worry about clients, because they’ll be having fun with us.

The past few days have been a rollercoaster, but certainly a good one. The one that shakes you around and takes you up and down.  I definitely have had my downs in the form of questions, emotions and struggles, but they were always followed by an up in the form of a conversation, an appoinment with someone, a word or sentence someone said or one of the million beautiful smiles in Thailand. And I guess that's going to be the image of the rest of my trip. Its not going to be easy, but I know a God who redeems and who frees and that's where I get my strength from. And that strength makes my heart happy :)

If you want to be praying for me you can pray for: - clear guidance – courage to step out in faith – courage to trust God – divine encounters – protection – hope in this city!

Thanks for following me and praying for me, I really appreciate how you want to be a part of this trip with me :)

God can change lives.

New adventure!

 Before I left for DTS (Discipleship Training School aka ‘best time of my life’) a lot of people asked me if I was going to keep a blog so they could see where I was and what was going on while I was out of the country. My answer then was no. I couldn’t see why it would be useful and I didn’t know if I would have the time to write enough updates. Now, after being back in Holland for two months, my thoughts about this blog thing started to change. I start to forget things that happened and I feel like a blog would be a great opportunity for people to see what I am doing and above all, what God is doing in me and through me. So this blog will be used for things I have learned, am learning, but also for new adventures coming up. I know I’m not done travelling this world with God, in fact my adventure with Him is just starting. And by this blog I want to give everyone an opportunity of being part of this adventure.

Another reason for this blog is the fact that I’m going to be out of the country for another two months in March and April. I will be volunteering at Tamar Center in Pattaya, Thailand. Tamar Center is a center that has a lot of projects towards the women working in Pattaya as prostitutes, as that is where Pattaya is mainly known for; its sextourism. I will be teaching English to the women, doing outreaches in the bars and going for outreaches to the villages in the north of Thailand. I am super excited about this new adventure, I know its not going to be easy as it is a hard atmosphere to be in with all the horrible issues going on there, but I know that God is travelling with me, and He creates peace out of chaos, and beauty out of dust. I hope you want to be part of this new adventure with me by reading my blog, leaving comments and by praying for me and the people I’m going to be working with!

If you want to be updated by email whenever I update my blog you can send an email to : lautje_wally@hotmail.com

Voor de Nederlanders die ook graag op de hoogte willen blijven van mijn reis naar Thailand, en het graag in het Nederlands willen lezen; ook jullie zijn welkom om een berichtje te sturen naar bovenstaand emailadres :)