Home bittersweet home.

‘ Home bittersweet home’

There I am. Back in Holland. I just got of a plane, survived an 11 hour flight and I am waiting at the baggage claim to collect my luggage.  Staring at the suitcases passing by and waiting for my red one to come along my mind wanders to the place I just left this morning. I can already see my parents and little brother through the window waiting there for me but i feel like I am not ready yet to hug them and go home with them. I feel like I want to hop back on that plane and go back to where I was, Thailand and the amazing people I have met. It suddenly hit me that it was really over and faces of the people I was already missing started to pop in to my mind. My suitcase arrived, I grabbed it and I walked out the door towards my family. This was definitely one of those moments you would label with ‘ having mixed feelings’. It was incredibly good to see and embrace my family again but my mind was somehow still in Thailand. 

The theme of my first week of being home was;  ‘life goes on’. I fell right into the celebrations of queensnight and queensday, our annual celebration for the Dutch queen. This year was extra special as the queen was abdicating and her son was crowned king of the Netherlands. It was weird, going from ministering to girls in bars to having fun and just relax a little. It made it a weird week, but also an incredibly good one, cause I got to spend time with my family and friends. The first week was busy and I didn’t really have time to process and fully relax, so that was the theme of my second week home; relaxation, processing and rest.

This week I also started with sorting out pictures from the past year, starting with my DTS(discipleship training school). While looking through all those photos memory by memory came up. The lifelong friendships I have built during DTS, the starbucks and safeway runs in the afternoons during lecture phase, the gipsy kids in Czech, the family we stayed with in Rwanda, the blue nose club whenever we were painting a school in a Thai village and the street kids in Pnomh Penh. DTS was not only a journey around the world, it was a journey around and through my heart. A journey with God.

And this journey was and is not done yet. I remember a great quote from one of my teachers in DTS: ‘God wants to do life with us’. And that is one of the many lessons I have learned this year: God is not ‘just a God somewhere up there’. Instead He wants to be part of our everyday lives and He really wants to do life with us. The only question is; Do we let Him? Do we let Him be part of our everyday lives or do we only let Him in on the big things or when we feel like it? It makes me think of the song ‘Walk with me’ by Jesus Culture. ‘In Your presence Lord, there is peace, there is rest. In your presence Lord there is life that never ends. In Your presence Lord  here is joy, there is joy.’ I have experienced His rest and peace in difficult situations and He has  given me an abundance of joy in hopeless and terrifying places. We have a good God and His light overcomes the darkest places as we decide to walk with Him.

So the journey continued; two months in Thailand was the next step. Thailand was one of the places I went to with my DTS outreach team but this was totally different. Not two weeks, but two months. Not with a team of 11 other people you know quite well, but all on your own not knowing where you would end up. Not in a nice small village playing with kids and painting a school, but in a city where abuse, rape and violence is everyday business. An adventure it was, not always an easy one, but when I look back it was an experience that changed me, freed me, opened my eyes to the injustice in this world and changed my heart towards other people. It taught me to be more vulnerable, to be less judgmental and to love unconditionally. I have learned not to be stuck in the past or to be consumed  by thoughts of how the future will look like, but to enjoy the present and have dreams for the future.

The second week of being home, when I took some time to rest and think, I realized that these two months have done more to me emotionally than I thought. The stories of the girls, the memories, the faces and especially sadness in their eyes. I just can’t forget it. I keep being reminded of their everyday fight for something I have received so freely; freedom. It hurts me and sometimes I don’t know what to do with it. And then this thought creeps up in my mind that those two months were useless, and it doesn’t matter what we do there; there will always be prostitutes and we don’t solve the problem by being there for these girls and showing them that they are worth more and capable of more. But then I suddenly see something else; bargirls responding to your smile with a modest smile, the stories of girls whose life are forever changed, the tears of the woman who is telling me she can’t do this work any longer because it doesn’t make her heart happy, the women at Tamar who have found true joy and I am reminded of the greatness of our God. Lives are being changed and that is what counts. Each life counts.

This year has been an incredible journey, in which I not only discovered how much our God cares for us as individuals, but also loves us as people groups and cultures. I have seen His beauty come back in different cultures and places in different ways and have seen that this world is His. God created this world, these peoples, these cultures and individuals and it is so beautiful to see that every nation, every culture and every individual has something from God’s character that He has put in them, her or him. We are created in His image and by travelling the world I have found that even cultures are created by His image. Africa with its wonderful hospitality, America with its positivity and love, Holland with its truth and Thailand with its joy.

There is so much I could write more about my experiences this year, but all I want to say right now is that I am beyond thankful. I can’t describe how blessed I have been discovering Jesus His love for me and others, being able to through 10 countries to show God’s love but also to experience different cultures, be part of the community for a while and take a part of their culture home. I can’t describe how lucky I have been with the people I have met along the way. So many different but oh so amazing people who have touched my heart in a special way and left their mark on me by learning me lessons nobody else could have taught me; lifelong friendships have been made. I am thankful for all my friends and family here at home who had to miss me for the biggest part of the year but stood by me and supported me all along the way. Being away made me appreciate what I have at home like I never did. And I am also thankful for the people who have been reading my blog and wanted to share in my experience in Thailand. I know that sometimes I wrote about things that you can hardly imagine, but I hope that I have given you enough information to understand what I went through. Hopefully something that I wrote has touched you and you learned something from it. If there is anything you don’t understand or you want more information on; don’t hesitate to ask me!

For now, I won’t be updating my blog for a while. I am going to enjoy my summer in different places of the world, but mainly home with friends and family and start university next year in Belgium. I have no idea what the future is going to hold, but most certain I will be using this blog again for another journey somewhere on this globe with God. Where to and when? Only God knows….

‘In my life, be lifted high. In my world, be lifted high. In my love, be lifted high.’

‘ Home bittersweet home’ – Nederlandse versie

Daar sta je dan. Schiphol, weer terug in Nederland. Mijn vliegtuig is net geland en ik heb de 11 uur durende vlucht overleefd. Moe sta ik te wachten tot mijn rode koffer voorbij komt op de baggage band. Terwijl ik starend naar de band kijk gaan mijn gedachten eventjes terug naar de plek die ik vanochtend verlaten heb; Pattaya, Thailand. Ik zie mijn ouders en broertje al door het glazen raam heen, die vol verwachting op me staan te wachten. Toch lijkt het of ik nog niet klaar ben om naar ze toe te gaan en ze een dikke knuffel te geven. Ik heb het gevoel dat ik nog helemaal niet naar huis wil maar dolgraag weer terug op het vliegtuig zou stappen en terug te gaan naar de plek waar ik was; Thailand en de geweldige mensen daar. Opeens besef ik me dat het echt over is en gezichten van mensen die ik nu al mis komen in m’n hoofd op. Mijn koffer is eindelijk gearriveerd, ik pak hem van de band af en loop richting de deur naar mijn ouders toe. Dit was zeker een moment die je onder het kopje ‘gemengde gevoelens’ kon plakken. Tuurlijk, geweldig om mn ouders weer te zien en mijn broertje en zusje weer lekker te omarmen en weer fijn op de bank te zitten thuis. Maar oh, wat wilde mijn hoofd nog graag in Thailand zijn!

Het thema van de eerste week dat ik weer terug was, was: het leven gaat door. Ik viel met mijn neus in de boter aangezien koninginnenach en dag de twee dagen na mijn terugkomst was. Mooi feestje natuurlijk, zeker nu de koningin afstand van de troon deed en we een heuze koning hebben gekregen. Het was vreemd, van het dagelijks praten met meisjes in bars naar veel plezier hebben en het feestje meevieren. Het was daardoor een gekke week, maar ook ontzettend goed aangezien ik tijd kon spenderen met mijn familie en vrienden. En ik samen met Liza een erg leuke typemachine op de kop heb kunnen tikken. De eerste week was druk en daardoor had ik geen tijd om alles te verwerken en voor honderd procent uit te rusten. Dat is dan ook het thema van de tweede week dat ik thuis was; Uitrusten en verwerken.

Ook ben ik deze week begonnen met het uitzoeken van foto’s van het afgelopen jaar, startend met mijn DTS (discipelschap training school). Terwijl ik door alle foto’s aan het spitten was kwam de ene na de andere herinnering op. De levenslange vriendschappen die ik heb opgebouwd tijdens DTS, de pauzes waarin we naar safeway en Starbucks liepen om de hoek, de zigeunerkindjes in Tsjechie, de familie waarbij we verbleven in Rwanda, de blauwe neuzen club tijdens het verfen van een school in een Thais dorpje en de straatkinderen in Pnomh Penh. DTS was niet alleen een reis rondom de wereld, het was een reis rond en door mijn hart. Een reis met God.

Deze reis was en is nog niet afgelopen. Ik herinner me een mooie quote van een van mijn leraren tijdens DTS;’God wants to do life with us’ (‘God wil het leven samen met ons leven.’)  Dat is een van de vele lessen die ik afgelopen jaar heb geleerd; God is niet een God die ergens daarboven is. In plaats van dat wilt Hij deel zijn van ons dagelijks leven. Hij wil samen met ons leven. De vraag is; Laten we hem binnen in ons leven? Laten we Hem deel uitmaken van ons dagelijks leven of laten we Hem alleen deel uitmaken van de grote dingen in ons leven of als we het gevoel hebben dat we Hem nodig hebben? Het doet me denken aan het liedje ‘Walk with me’ van Jesus Culture. ‘In Your presence Lord, there is peace, there is rest. In your presence Lord there is life that never ends. In Your presence Lord  here is joy, there is joy.’ Ik heb Zijn rust en vrede gevoeld in moeilijke situaties en Hij heeft me meer dan genoeg vreugde gegeven in plekken zonder hoop en veel angst. We hebben een goede God en Zijn licht overwint de donkerste plekjes als wij samen met Hem wandelen.

De reis ging verder: twee maanden in Thailand was de volgende stap. Thailand was een van de plekken waar ik met mijn DTS outreach team naar heen ben geweest maar dit was een wereld van verschil. In plaats van twee weken, ging Laurien twee maanden. In plaats van met een team van 11 andere mensen die je aardig goed kent, ging Laurien in d’r up op stap, geen idee hebbende waar ze terecht zou kopen. Niet in een leuk klein dorpje om met kinderen te spelen en een schooltje te verfen, maar in een stad waar misbruik, verkrachting en geweld elke dag voorkomt. Een avontuur was het zeker, niet altijd makkelijk, maar als ik terugkijk was het een ervaring dat me verandert heeft, bevrijd heeft, mijn ogen heeft geopend naar de ongerechtigheid in deze wereld en mijn hart naar andere mensen heeft veranderd. Het heeft me geleerd om kwetsbaar te zijn, minder veroordelend en onvoorwaardelijk lief te hebben. Ik heb geleerd om niet vast te blijven zitten in het verleden of helemaal op te gaan in gedachten over hoe de toekomst eruit zal zien, maar om te genieten van nu en te dromen van de toekomst.

De tweede week dat ik thuis was heb ik wat tijd genomen om echt even goed uit te rusten en meer stil te staan bij wat ik heb meegemaakt en ik realiseerde me dat de twee maanden in Thailand meer met me gedaan hebben op emotioneel gebied dan ik dacht. De verhalen van de meiden, de herinneringen, de gezichten en vooral het verdriet in hun ogen. Ik kan het gewoon niet vergeten. Regelmatig word ik herinnert aan hun gevecht wat ze elke dag opnieuw weer aangaan. Een gevecht tegen iets wat ik zo vrij ontvangen heb: vrijheid. Het doet me pijn en soms weer ik niet wat ik er mee aan moet. Dan komt die gedachte op dat deze twee maanden nutteloos waren, en dat het geen bal uitmaakt wat we daar doen; er zal altijd prostitutie blijven bestaan en we lossen het probleem niet op door er voor de vrouwen te zijn en hen te laten zien dat ze meer waard zijn. Maar dan opeens zie ik iets anders; barmeisjes die jouw lach naar ze beantwoorden met een bescheiden lach, de verhalen van de meiden waarvan hun leven voorgoed verandert is, de tranen van de vrouw die me verteld dat ze dit werk niet langer meer kan doen omdat ze er niet blij van wordt, de vrouwen in Tamar die echte vreugde gevonden hebben en dan wordt ik herinnerd aan de grootheid van onze God. Levens worden veranderd en dat is wat telt. Elk leven telt.

Dit jaar is een geweldige reis geweest, waarin ik niet alleen heb ontdekt hoeveel God om ons geeft als individueen, maar ook houdt van ons als bevolkingsgroepen en culturen. Ik heb stukjes van Zijn karakter gezien in verschillende culturen en plekken.

Er is zoveel meer wat ik zou kunnen schrijven over mijn ervaringen van afgelopen jaar, maar alles wat ik nu nog wil zeggen is dat ik ontzettend dankbaar ben. Ik kan niet beschrijven hoe gezegend ik ben geweest met het ontdekken van de liefde van Jezus voor mij en anderen, 10 landen heb bezocht om God’s liefde te laten zien maar ook verschillende culturen heb ervaren, deel te zijn van de gemeenschap voor een korte tijd en een stukje van hun cultuur mee te nemen naar huis. Ik kan niet beschrijven hoeveel geluk ik gehad heb met het ontmoeten van de mensen die ik ontmoet heb het afgelope jaar. Zo veel verschillende maar elk zulke geweldige mensen die mij dingen geleerd hebben elk op hun eigen manier, mij nieuwe dingen hebben laten zien en een plekje in mijn hart hebben veroverd; levenslange vriendschappen zijn ontstaan. Ik ben dankbaar voor mijn familie en vrienden hier thuis die me voor het grootste deel van het jaar hebben moeten missen maar naast mij stonden en mij hebben gesteund door alles heen. Doordat ik weg was voor een lange tijd ben ik wat ik thuis heb zeker meer gaan waarderen dan dat ik eerst deed. Ook ben ik dankbaar voor jullie, de mensen die mijn blog hebben gelezen en deel uit wilden maken van mijn Thailand-ervaring. Ik weet dat ik soms dingen heb geschreven die misschien moeilijk voor te stellen zijn als je het nooit zo hebt gezien of ervaren, maar ik hoop dat ik het zo heb beschreven dat het voor jullie wel duidelijk was. Hopelijk heeft iets wat ik geschreven heb je hart geraakt en heb je er iets van geleerd. Als er ook maar iets is wat je niet snapt, vragen over hebt of meer informatie over wilt; vraag het asjeblieft aan me!

Voorlopig zal ik deze blog laten voor wat het is. Ik ga genieten van mijn zomer  met vrienden en familie en volgend jaar aan een studie beginnen in Belgie. Ik heb geen idee wat de toekomst voor mij in petto heeft, maar hoogstwaarschijnlijk zal ik deze blog wel weer gebruiken voor een andere reis ergens op deze aarde samen met God. Waar en wanneer? Only god knows..  

‘In my life, be lifted high. In my world, be lifted high. In my love, be lifted high.’