Praise the One who paid my debt

Praise the one who paid my debt

Its the week before Easter. Normally I would spend this week packing and getting ready to spend a long weekend of holiday with my amazing family. This had been a tradition for many years now and this is the very first time I will be missing it. On the one hand I am sad about it, because I have been blessed with an extraordinary lovely family and I love spending time with them, but on the other hand I am also really blessed to be able to spend two months here. And even spending Easter here is starting to mean something to me. The last week I have been really busy, but in a really good way.

Last Sunday for example we went to a hotel for a night. Monica, one of the volunteers at Tamar who is here in Pattaya for long term, has set up her own nonprofit organization and organizes Sunday night parties. She invites girls from the bars and builds relationships with them by visiting them regularly and throwing these small dinner parties for them. Last Sunday we invited 4 of her friends to come with us to the hotel and spend the night with us there. During the day we hang out at the pool, played tag in the pool, took a lot of pictures and had fun together. Afterwards we had dinner, followed by murder in the dark and sardines in our hotel room, which looked more like an apartment. We had a lot of fun, but most importantly, the Thai girls were enjoying the day and evening a lot, although they were a little scared while running through the hotel room in the dark. But all in all, it was lovely to see how they were really free to be themselves for a day and just let go of impressing people, especially men, all the time. Monday was my day in the nursery. This nursery is for the kids from women who work at Tamar. Monday we just had two babies , Esther and Hero, and one 3-year old, Erika. Erika is mostly going to preschool, so basically we normally have two babies. This week Hero went back to his village with his mom. Please be praying for him, that his mom will take good care of him and that he will be kept safe.

Tuesday I got to spend a day at Soi 6, where I got to teach English. I really like teaching the bargirls English, because it gives me the chance to talk to them and laugh with them, but also because its practical. You get to teach them something that they need and can use in their daily lives. In the evening a team from California that has been here for over two weeks invited 5 girls from the ‘Inn love bar’ to dinner and I went with them just to be able to get to know the girls they had been meeting the past few days. The girls were all really joyous and sweet! It was a really good night and we all had a good time. It is hard though to see them have so much fun and realize that the next day they will be going with customers again. That’s the hard part of having good contact with the girls. You start seeing them as a human, as a friend, but then you realize that they’re still doing a horrible job. When I think about it I honestly can’t imagine doing the job they do and I wonder how they can. Is it a difference in culture? A difference in how you’re raised? Is it a way of learning to shut your emotions out? Or do they think the same way as me and find their job horrible, but have no other option? As I’m writing this I think of a testimony of one of the staff members at Tamar. She told me her story this week and I was really impressed by what she told, but it also made me think of ‘the root of the problem.’ She told me how she was abused by her stepfather and brother as a little girl, how she got married when she was 15 because the guy she had to marry raped her when she was 14. After one failed marriage and a second husband passing away(who was actually good to her), she was left with two kids and no hope. She started working in Pattaya, but came to Tamar Center after three months. Now she is working as staff in Tamar and she is one of the most fun people to be around.

She also tells me that this is not a ‘special story’ but that this happens a lot in the villages. Kids grow up sleeping in the same room as their parents, so also grow up with seeing things kids shouldn’t see. Girls get arranged to marry a way older men from the village so he can have kids. These kids are basically raised with a whole different image of sex then we get raised in the western world. Because of the abuse and confrontation with sex at a really early age, these kids don’t know any better. It hurts me to hear and see the way people treat love and sex. This is not how it is meant to be. God created us in His image, male and female, to have a relationship with Him and each other. Love is what we are made for, real and pure love. Not love between a 14 and a 28 year old. Not for a one night stand. Love is also not for sale, it should be free and come with a willing heart, not be sold behind some bars. It makes me sad seeing that the very thing that we were made to do, LOVE, is shaped in so many wrong forms in this world. I remember how my teacher on ‘relationships’ in DTS stated how the main problem in today’s world is that we don’t know how to do relationships right. That broken relationships are the root of every problem in the world. His point was that building relationship is the root of everything, and we have to learn how to do relationship right. And when I talk about relationship I talk about  friends, lovers, parents and kids, government and its people, people in a community, just any kind of form of people interacting with each other.  This week I got reminded of this teaching because I have seen so many broken relationships around me and it hurts me to see how people fool around with love and sex and not involve the Maker of it all in it. And I know that probably some friends who are not a Christian are reading my blog as well and must be thinking; what the heck is she talking about with ‘being made for love’. You don’t have to agree with me that God has put a desire to be loved in our hearts, but I do think you can agree with me that the biggest part of our lives is about relationships. Whether at home, at school or at work, everywhere it’s about people. A lot of problems in the world are based on how people look at each other and how they love, or don’t love. And then I think back to the words of my teacher: ‘We need to learn how to do relationships right.’ For me this meant to get closer to God and learn how He wants us to do relationships. What does this mean for you?

Back to the woman’s testimony: Still undone about all the things that happened to her I listen to the end of her story. ‘I promised myself to never forgive what they have done to me. But now that I did forgive them, I have so much freedom and because of this testimony I can tell others about Jesus and real love.’

I am absolutely blown away after hearing her life story. It shows me the purest form of forgiveness. It’s something I have been struggling with personally and she tells me that it gave her so much freedom forgiving the men that had hurt her so badly in her past. How can I have problems with forgiving other people or myself for little things, if she has forgiven people that have hurt her in such a devastating way?

Definitely something I am taking with me in my quiet times. As I said, I normally spend the week before Easter packing to get ready for a fun holiday weekend, and this year I spend it a little differently. Last Sunday the pastor of the church I visited challenged us to look inside our hearts, and ask God is there was anything He was asking us to give to Him. I immediately knew what that was for me; things I have been holding on to for a long time and still haven’t processed. So this week has been all about processing old hurts. And instead of denying that it hurt me, what I normally do, I am processing it all, praying about it and let God take the lead in it. I realized that for so long I have been doing so many things on my own and in my own power. I often think that I can do it myself and I can ‘fix me’. But this week I have come to realize that I need God, not just to heal my wounds, but also to restore me, to protect me and to guide me. I guess I have never seen Jesus as my Saviour, because I didn’t have a specific point that ‘I got saved’, but that faith gradually grew. And before I left on this trip I really felt that God was going to show me how He is a Savior, through the women in Tamar, how He has saved and restored them. Never thought that He meant that He was going to show me that he is MY savior, not just theirs, but also mine. Everything that I keep holding on to, he has already died for on the cross. Everything that I feel sorry for, regret doing or saying and all the things I do wrong, He already paid for when He died at that cross. Because I am finally working through the things I kept deep inside, it gives me the opportunity to turn to God and let Him show His love to me in ways I never saw Him. This has been an incredible journey (of less than a week) and has been a pretty amazing week of working up to Easter. It is beautiful to realize that what we’re celebrating coming Sunday, something that happened almost 2000 years ago, is still so relevant in our lives, in my life. It makes me thankful, thankful for the cross, thankful for my beautiful God, thankful for the family and friends I have and thankful for knowing real Love.

Love is patient, love is kind. It does not envy, it does not boast, it is not proud. It is not rude, it is not self seeking , it is not easily angered, it keeps no record of wrongs. Love does not delight in evil but rejoices with the truth. It always protects, always trusts, always hopes, always perseveres. – 1 Corinthians 13; 4-7

Praise the One who paid my debt (Nederlandse versie)

Het is de week voor Pasen en normal spendeer ik deze week met mijn koffer inpakken en mij klaar te maken voor een heerlijk weekendje weg met mijn geweldige familie. Na jaren van traditie is dit de eerste keer dat ik niet bij het ‘Pasen in de eemhof’ zal zijn. En dat is gek en jammer, want het zijn altijd ontzettende relaxte en gezellige weekenden. De andere kant van het verhaal is dat ik het hier ontzettend naar mijn zin heb, helemaal op mn plek zit en ik ontzettend gezegend ben dat ik hier nu mag zijn. Zelfs het feit dat ik hier Pasen vier is de afgelopen week wat voor me gaan betekenen. De afgelopen week was een drukke week, maar ontzettend mooi en leuk!

Afgelopen zondag zijn we een nachtje naar een hotel gegaan. Monica, een van de vrijwilligers van Tamar die hier voor langere tijd is, heeft haar eigen non profit organisatie opgericht, genaamd new love outreach. Elke zondag organiseert ze dinnerparties voor meiden die ze in de bars ontmoet en relaties mee opbouwt. Ook gaat ze geregeld bij ze langs en houdt ze veel contact met ze. Afgelopen zondag hebben we 4 van deze meiden uitgenodigd om met ons een dagje en nachtje naar een hotel in Pattaya te gaan. Overdag hebben we heerlijk rond het zwembad gehangen, tikkertje gespeeld in het zwembad, veel fotos gemaakt en veel lol gehad. Savonds lekker in het restaurant met elkaar gegeten, waarna we ‘murder in the dark’en ‘sardientjes’ hebben gespeeld in onze hotelkamer, wat meer een appartement leek. Het was ontzettend gezellig en het belangrijkste van alles; de thaise meiden waren echt aan het genieten, al waren ze wel en beetje bangig tijdens het verstoppen in de donkere hotelkamer. Het was prachtig om te zien hoe ze echt even vrij waren om zichzelf te zijn en zich geen zorgen hoefden te maken over werk. Maandag was mijn dag in de nursery. The nursery is er voor de kinderen van de vrouwen in het Tamarcentrum die nog niet naar school gaan. Maandag waren er twee babies, Esther en Hero, en een 3 jarig meisje, Erika. Erika is meestal naar preschool, dus hebben we vaak maar 2 babies. Hero is vanaf deze week weer terug bij zijn moeder in een dorpje in het Noorden, dus veel kinderen blijven er niet over!

Dinsdag bracht ik de dag door op soi 6, waar ik engelse les heb gegeven. Engelse les geven aan de meiden uit de bars vind ik ontzettend leuk, omdat het me een mogelijkheid geeft om met ze in gesprek te gaan, maar ook omdat je ze iets heel praktisch leert. Je leert ze iets wat ze in hun dagelijks leven kunnen gebruiken! Sávonds had een team uit California wat hier voor 2 weken geweest zijn 5 meiden uit de ‘Inn love bar’ uitgenodigd om naar een buffet restaurant te gaan. Zij waren al een paar keer naar deze bar geweest om relaties te leggen met de meiden en dit was hun laatste avond waarop ze de meiden wilden trakteren op een etentje. Het waren hele leuke en lieve meiden en we hadden een hele leuke avond! Toch blijft het moeilijk om te zien dat ze het zo naar hun zin hebben en je dan te realiseren dat ze de dag erna weer met wildvreemde mannen naar bed moeten. Dat is wel het lastige gedeelte van bevriend worden met de meiden in de bar; je gaat ze zien als mensen, als vriendinnen, en om dan te beseffen dat ze een vreselijk baantje hebben is soms best lastig. Als ik eraan denk kan ik me gewoon echt niet voorstellen dat ik hun baantje zou doen. Ik zou het echt niet kunnen, en dan vraag ik me wel eens af hoe zij dit wel kunnen doen. Waar halen ze de ‘kracht’ vandaan? Komt dat door de verschillende culturen? Komt het door hoe ik ben opgevoed? Is het een kwestie van leren om je emoties uit te schakelen? Terwijl ik dit schrijf denk ik aan de getuigenis van een van de staff vrouwen hier in Tamar. Deze week deelde ze haar verhaal met me en ik was erg onder de indruk over wat ze vertelde en zette me ook aan het denken over ‘de wortel van het probleem’.  Zij vertelde mij hoe ze werd misbruikt door haar stiefvader en broer toen ze nog een klein meisje was, hoe ze op haar 15^e met een veel oudere man moest trouwen omdat hij haar op haar 14^e verkracht had. Na een mislukt huwelijk en een tweede man die wel goed voor haar was overleed, was het enige wat ze nog over had haar twee kinderen en geen hoop. Ze begon met werken in Pattaya, wat ze drie maanden heeft gedaan voordat ze bij het Tamar Centrum terecht kwam. Nu werkt ze al een hele lange tijd voor Tamar centrum en is ze een van de gezelligste vrouwen om mee om te gaan. Ook verteld ze me dat dit niet een uitzonderlijk verhaal is maar dat dit soort dingen erg veel gebeuren in de dorpjes in Thailand. In deze dorpjes slapen veel kinderen op dezelfde kamer als hun ouders en zien hierdoor dingen die kinderen niet zouden moeten zien. Deze kinderen groeien op met een heel ander beeld van seks dan hoe wij ermee opgroeien in de westerse wereld. Door het misbruik en de confrontatie met seks op een hele jonge leeftijd weten deze kinderen niet beter. Het doet me pijn om te zien hoe mensen met liefde en seks omgaan. Dit is niet hoe het hoort en hoe het bedoeld is. God heeft ons gemaakt naar zijn evenbeeld, man en vrouw, om een relatie met Hem te hebben en met elkaar. Liefde is waar we voor gemaakt zijn, echte en pure liefde. Niet liefde tussen een 14jarige en 28 jarige. Niet voor een one night stand. Liefde of seks hoort niet verkocht te worden, maar zou vrijwillige gegeven moeten worden.  Het verdrietige vind ik dat hetgeen waar we voor gemaakt zijn, LIEFDE, zo vervormd wordt op zoveel verschillende manieren in de wereld. Ik herinner me hoe een van mijn leraren in DTS in ‘relationshipweek’ zei; het grootste probleem in de wereld van vandaag is dat we niet weten hoe we goede relaties opbouwen. Dat gebroken relaties de basis is van elk groot probleem in de wereld. Zijn punt was dat het opbouwen van relaties de basis is voor alles, en dat we moeten leren hoe we goede relaties opbouwen. ‘We need to learn how to do relationships right.’ Deze week werd ik aan deze les herinnerd omdat ik zoveel gebroken relaties om me heen zie en het me pijn doet om mensen te zien rotzooien met liefde en seks en niet Degene die het alles heeft gemaakt erin te betrekken. En ik weet ook dat er mensen zijn die mijn blog lezen en niet Christen zijn, en zij zullen waarschijnlijk denken; waar heeft ze het over met d’r  ‘gemaakt zijn voor liefde’. Ja, ik geloof inderdaad dat wij als mensen gemaakt zijn met een doel en dat liefde iets is wat God heel doelbewust in heeft geplaatst. Nu hoef je het er daar niet mee eens te zijn, maar ik denk wel dat je het met me eens ben als ik zeg dat het grootste gedeelte van onze levens, en dus ook van de wereld om relaties draait. En dan bedoel ik relaties in de breedste zin van het woord; van vrienden tot regering tegenover zijn inwoners en van een liefdesrelatie tot een werkrelatie. Uiteindelijk gaan veel problemen in de wereld terug naar hoe mensen naar elkaar kijken en hoe ze elkaar liefhebben, of niet liefhebben. En dan denk ik weer even terug aan de woorden van mijn leraar: ‘We need to learn how to do relationships right.’ Voor mij was de uitdaging hierin om dichter naar God te groeien en te kijken hoe Hij wilt dat we relaties inrichten en hoe ik met andere mensen omga. Wat betekent dit voor jou?

Terug naar de getuigenis van de vrouw:  Nog steeds een beetje aangedaan over alle dingen die haar zijn aangedaan luister ik naar het einde van haar verhaal. ‘Ik heb mezelf beloofd dat ik de mensen die mij dit hebben aangedaan nooit zou vergeven. Maar uiteindelijk heb ik dit toch gedaan, en het heeft me zoveel vrijheid gegeven! Nu kan ik met deze getuigenis anderen vertellen over Jezus en echte liefde.’

Wauw,  ik ben echt even helemaal ondersteboven na wat ze allemaal heeft verteld. Het raakt me, omdat het de puurste vorm van vergeving laat zien. Het is iets waar ik de laatste weken veel over heb nagedacht en een beetje mee geworsteld hebt. Ik heb moeite met anderen en mezelf vergeven voor kleine dingetjes en zij vergeeft deze mannen die haar zoveel vernietigende dingen hebben aangedaan. Inspirerend en bemoedigend.

Het is iets wat ik meeneem in mijn stille tijd. Zoals ik al zei, normaal spendeer ik de week voor Pasen aan inpakken voor een gezellig weekendje weg, maar dit jaar ietsjes anders. Afgelopen zondag daagde de spreekster in de kerk ons uit om diep in onze harten te kijken, en God te vragen of er iets was wat Hij wilde om aan Hem te geven. Ik wist meteen wat dit voor mij betekende: oude pijntjes verwerken, het bij God brengen, vergeving en genezing zoeken bij het kruis in plaats van het maar in me te houden en het proberen zelf op te lossen. Het heeft me deze week geleerd dat ik mezelf mag vergeven zoals Jezus dat doet. Soms kan ik zo blijven hangen in wat ik fout doe of zeg, terwijl ik wel weet dat God me er al voor vergeven heeft. We mogen weten dat Jezus er al voor betaald heeft, en ook daar kan ik zo dankbaar voor worden. Het heeft me zoveel dichter bij God gebracht deze week en dichter bij wat het kruis voor mij persoonlijk betekent. Ontzettend mooi om daar zo bij stil te staan de week voor Pasen! Ik ben er deze week echt achter gekomen dat ik afhankelijk ben van God, en ik Hem elke dag weer nodig heb. Voordat ik hier heen kwam had ik heel erg het gevoel dat God aan mij ging laten zien hier dat Hij ‘een Redder’ was. Dat is natuurlijk wat Jezus kwam doen op de aarde, om ons van onze zonden te redden. Ik heb nooit echt een bekeringspunt gehad, omdat mijn geloof naarmate de jaren gegroeid is, en dus nooit echt een ‘reddingspunt’ gekend. Daardoor heb ik Jezus nooit heel erg als mijn persoonlijke redder gezien, maar meer als vriend en God als vader. Ik dacht dat ik door de situaties met de vrouwen hier Jezus zou gaan zien als redder, maar ik had nooit gedacht dat God het echt aan mij persoonlijk zou laten zien. Hoe Jezus mijn redder was, niet alleen die van hun, en wat het kruis dan specifiek voor mij betekent. Het is prachtig om te realiseren dat iets van 2000 jaar geleden nog zoveel betekent voor onze levens nu, voor mijn leven. En het maakt me dankbaar, dankbaar voor het kruis, dankbaar voor mijn geweldige familie en vrienden, en voor het kennen van echte Liefde.

Love is patient, love is kind. It does not envy, it does not boast, it is not proud. It is not rude, it is not self seeking , it is not easily angered, it keeps no record of wrongs. Love does not delight in evil but rejoices with the truth. It always protects, always trusts, always hopes, always perseveres. – 1 Corinthians 13; 4-7

I wish you joy and happiness, but above all I wish you love.

I wish you joy and happiness, but above all I wish you love.

 ‘And I will always love you.’ I want to get up, and sing this beautiful song with all the passion I have in me. After a few thoughts about how this would look I decide to just sing the song in my head and keep quiet as I am not alone in my room, but sitting in a lady bar and I have never really been able to sing Whitney Houston songs anyway. Ironic that this song is being played while everything in the bar is all about sex. The atmosphere is nothing like real love, although I feel like they are all searching for it. The women in the guys that are ‘visiting’: ‘maybe I find good husband’. And the guys in the girls they use, or rather to say abuse. When I look around to the guys who are coming in to the bar I see a certain kind of emptiness in their eyes. I have the feeling that they have been hurt really badly, some physically as you see a lot of guys with canes, missing limbs or burns or other mutilations on their skin. But most of them emotionally, the look in their eyes doesn’t tell me their story, but it does tell me that they have a story. So, I am sitting in this bar together with Manouk, another Dutch volunteer, and Pi Tum, one of the Thai staff. Normally when we are on outreach we try to talk with a lady, but this time they weren’t really interested in talking to us. At first I was disappointed about this because I like talking to them and hearing their stories. Eventually I realized that this wasn’t as bad as I thought, as it gave us the opportunity to observe, pray and smile. The first thing we noticed was one of the girls who was playing pool with a way older man. We were looking at her and Manouk pointed out that she didn’t even had hips. That’s not a rare thing in the bars as there are a lot of ladyboys (boys dressed up like ladies), and they don’t have hips either, although most of them do have boobs. But this girl was definitely not a lady boy and that made us think of how old she must be. With all the makeup and the way she was dressed she looked older, but the fact that her body was like the one of maximum a 16 year old didn’t make us really happy. It made me even more sad when I saw this old man playing pool with her, joking with her and grabbing her butt whenever they would cross each other around the pool table. I wanted to scream in his face that this beautiful girl could be his daughter, maybe even his granddaughter. Yes, gross. That’s all I can say about it right now. The longer we are sitting here, the more men come in; it’s a busy night. Sometimes I get a weird look from one of the guys, all I do is give them a weird look back. They all act playfully and flirty towards the women, careless and by the way that they act they communicate that they’re the boss. The song is still playing and it comes to the part where Whitney sings; ‘I wish you joy and happiness, and above all I wish you love.’ My heart starts aching and I deeply wish that these people in this bar got to know real joy, the joy that makes your heart happy and makes you smile all day for no specific reason. Happiness, not only in the big things, but also in the small things. And above all, real love. Love of other people, and more important; the love of Christ, their Saviour. I wish these people so much more than what they have and what they think they deserve. After an hour of observing our time is up, we pay for our drinks, smile a last time to the girls and walk back to the meeting point with the other teams. Right across the place where we were going is a woman sitting in a bar is smiling at me and saying; beautiful , beautiful. I enter the bar and tell her that she looks beautiful too. She denies this with the words; ‘No, old old’ and pointing out that I could be her kid after I told her my age. We laughed and talked a little. Her English was better than the general level of English from bargirls, but not as good to have a really deep conversation. We had fun though and she was really sweet. One of the first things she said to me that meeting me was a gift from Buddha, that’s how happy she was. It was really beautiful to hear that, even though I believe in a different God and I believe my God brought us together. For her this didn’t matter, because to her Buddha and my Christian God were all the same. Well, I don’t fully agree with her, but that didn’t matter at all. I closed the conversation by praying for her, hugging her, smiling one more time and promising to come back to her.

Something I have been wondering about is the fact that you see a lot of lady boys here in Pattaya, but in Thailand in general. You have transvestites in Europe and America but it seems like it is more of an issue here than anywhere else. I asked someone about it and she explained that one of the reasons is cultural. It is normal in Thai families that the girls take care of their families. Girls are worth less than boys and are seen as the caretaker of the family. That is also the reason that so many girls from the villages get sent to the city to earn money for the rest of the family. But when parents get a  child and it is a boy, they sometimes rather have a girl and raise this boy like it’s a girl, so they will have a caretaker for the family instead of someone to take care of. These kids struggle with their identity, they know they’re a boy but feel more like a girl cause they don’t know any better. And because they don’t know any better, most of the times they will choose to ‘be a girl’. Most of the ladyboys in the bars have boobs, but didn’t get the operation to become a full woman yet. So in fact they really are a lady and a boy. At first I didn’t really know how I had to cope with this and I found it difficult to relate to them. But I also learned that these people have a story and a history and they are human. In our English class we have 3 lady boys who come regularly and I actually had a lot of fun.

In some ways the Thai culture is very different than what I am used to in the western world. The feet for example are seen as the dirtiest part of your body, so it is superrude to point your feet at someone when you´re for example sitting on the floor. In Thailand it’s also usual to call someone who is older than you Pi. So before you say the name, you say Pi, just to show respect to someone who is older than you. And here in Thailand I often get compliments about my skin. Where in Holland or America people do everything in their power to look as tanned as possible, here in Thailand it’s the other way around: body cream with whitener, face cream with whitener and umbrella’s against the sun. For me this is beneficial; instead of people recommending me to go to solarium, people tell me they’re jealous of my skin colour.

‘I hope life treats you kind and I hope you have all you’ve dreamed of. And I wish you joy and happiness but above all this I wish you love.’

I wish you joy and happiness, but above all I wish you love.  (Nederlandse versie)

´And aaaaaaaiiiiaaaaaaaaii will always love you.’ Het liefst wil ik opstaan en met volle borst dit prachtige liefdeslied meebleren. Na er een paar seconden over na te denken hoe dit er uit zou zien besluit ik om het in mijn hoofd mee te zingen aangezien ik niet in mn uppie op mn kamer zit maar in het midden van een ladybar. Daarbij heb ik ook nooit echt een nachtegaalsstemmetje gehad en ligt Whitney Houston ver boven mijn repetoire. Ironisch om dit liedje te horen in een bar waar het maar om 1 ding draait; seks. Het voelt hier helemaal niet lieflijk aan, al heb ik wel het gevoel dat al de mensen die ik op dit moment in de bar zie wel naar liefde zoeken. De vrouwen zoeken liefde in de mannen die hun diensten komen kopen; ‘misschien vind ik hier wel een man en word ik gelukkig.’ En de mannen in de vrouwen die ze gebruiken, of beter gezegd; misbruiken. Als ik rondkijk in de bar en de mannen observeer zie ik een soort leegte in hun ogen. Ik krijg het gevoel dat ze beschadigd zijn en pijn lijden. Sommige fysiek, je ziet veel mannen met een stok, mank lopen of met verwondingen op hun huis zoals brandwonden. Maar ik heb het gevoel dat de mannen hier vooral emotioneel beschadigd zijn, de blik in hun ogen verteld me natuurlijk niet hun verhaal, maar het verteld me wel dat ze een verhaal hebben.  Daar zit ik dan, in een bar met Manouk, een andere Nederlandse vrijwilliger, en Pi Tum, een vrouw van de Thaise staff. Meestal als we baroutreach doen proberen we met een van de vrouwen in de bar te praten, maar dit keer leken ze allemaal niet geïnteresseerd in een gesprek met ons. Vond ik best vreemd want normaal vinden ze het superleuk als we er voor ze zijn! Ik baalde er ook wel een beetje van, want zelf vind ik het ook leuk om met de meiden in gesprek te gaan. Later besefte ik me dat dit zo slecht nog niet was aangezien het ons de gelegenheid gaf om te observeren, bidden en naar ze te lachen. Het eerste wat ons opviel was een van de meisjes die pool aan het spelen was met een veel oudere man. We keken naar haar en Manouk merkte op dat het meisje amper heupen had. Nu is dat niet heel gek hier op de straten omdat er ook veel ladyboys zijn(jongens verkleed als meiden). Zij hebben ook geen heupen, al hebben ze vaak wel borsten.Dit meisje was heel duidelijk geen ladyboy en het bracht ons aan het denken hoe oud ze wel niet moest zijn, of liever gezegd hoe jong. Met al haar makeup op en de manier waarop ze gekleed was leek ze wel ouder, maar het feit dat haar eruit zag als dat van hoogstend een 16 jaar oud meisje gaf ons geen fijn gevoel. Ik werd er nog verdrietiger van toen ik een oude man pool zag spelen met haar, hij flirtte met haar en op een gegeven moment greep hij zelfs een paar keer naar haar billen. Ik wilde heel graag hem wijzen op het feit dat dit prachtige meisje z’n dochter zou kunnen zijn, misschien zelfs wel z’n kleindochter. Ja, afschuwelijk. Meer kan ik er niet over zeggen. Hoe langer we er zaten, hoe meer mannen er binnen kwamen; het is een drukke avond. Soms krijg ik een vreemde blik van een van de mannen, waarop ik ze een vreemde blik teruggeef. Allemaal zijn ze erg flirterig en spelerig rondom de vrouwen, nonchalant en op de manier dat ze zich gedragen laten ze weten dat ze de baas zijn. Het liedje is nog steeds aan het spelen op de achtergrond en het is aanbeland bij het stukje waar Whitney zingt; ‘I wish you joy and happiness, and above all I wish you love.’ Op een of andere manier deed dit ontzettend pijn, deze woorden te horen in de omgeving waar ik op dit moment zit. Ik wens met heel mijn hart dat alle mensen die ik op dit moment in de bar zie, mannen en vrouwen, leren wat echte vreugde is, de soort vreugde dat je hart een sprongetje maakt en dat het enige wat je kan doen is lachen de hele dag zonder er echt een reden voor te hebben. Dat ze geluk en blijdschap mogen vinden, niet alleen in grote dingen zoals geld, maar in kleine dingetjes, kleine zegeningen die ze krijgen. Maar boven alles, echte liefde. Echte liefde van mensen, maar nog belangrijker; de liefde van Jezus, hun Redder. Dat ze mogen weten dat ze geliefd zijn om wie ze zijn. Ik wens deze mensen zo veel meer toe dan wat ze nu hebben en wat ze denken dat ze verdienen. Na een uur van observeren moeten we weer terug naar de andere teams, we betalen voor onze drankjes, lachen nog 1 keertje naar de meiden en lopen terug naar het meetingpoint met de andere teams. Aan de overkant van de plek waar we afgesproken hebben zit een vrouw in een bar naar me te lachen en roept ze herhaaldelijk hoe mooi ze me wel niet vindt. Ik loop naar haar toe en vertel haar dat zij er ook prachtig uit ziet. Dit wil ze niet geloven en verteld me dat ze te oud is om ‘mooi’ te zijn en zegt er ook even bij dat ik haar kind zou kunnen zijn. Aangezien zij geen kinderen had en me erg aardig vond heb ik er nu dus ook een Thaise moeder bij volgens haar. Haar Engels was beter dan het gemiddelde level van Engels van meiden in de bar dus ik kon wel een beetje iets met haar praten, als was haar Engels nog niet zo goed voor echt een diep gesprek. Een van de eerste dingen die ze tegen me zei is dat zij geloofde dat mij ontmoeten een ‘gift from Buddha’ was. Wauw, vond het ontzettend mooi dat ze dit zo zei, al geloof ik natuurlijk in een andere God. Volgens haar was de God waar ik in geloofde hetzelfde als Buddha. Goed, daar geloof ik niet helemaal in, maar dat maakte niet zoveel uit. Het was een mooie ontmoeting. Ik sloot ons gesprek af met een gebed voor haar, een knuffel, een laatste lach en een belofte dat ik terug zou komen.

Iets wat me is opgevallen en waar ik veel vragen rondom had is het feit dat er veel ladyboys zijn in Pattaya, en in Thailand in het algemeen. Je hebt natuurlijk travestieten in Europa, maar het lijkt erop alsof het hier meer voorkomt dan waar dan ook. Ik heb hier iemand wat over gevraagd en zij legde me uit dat een van de redenen een culturele reden is. In Thailand is het gewoonlijk dat het meisje van het gezin zorgt voor de familie. Een meisje is minder waard dan een jongen in deze cultuur en het meisje wordt vaak gezien als ‘caretaker’ van de familie. Dit is dus ook een van de redenen waarom er zoveel meiden vanuit de Noordelijke dorpjes in Thailand naar Pattaya worden gestuurd om geld te verdienen voor de rest van de familie. Soms als ouders een jongetje krijgen, willen ze liever een meisje zodat ze een ‘caretaker’ voor de familie hebben. Ze kiezen er dan voor om het jongetje op te voeden als een meisje. Deze kinderen krijgen natuurlijk ontzettend strijd met hun identiteit, ze weten dat ze een jongen zijn aangezien hun lichaam dat laat zien, maar voelen zich een meisje omdat ze zo opgevoed zijn. Omdat ze niet beter weten, kiezen ze er dus voor om zich te gedragen als een meisje. De meeste ladyboys in de bars hebben wel borsten, maar nog niet de operatie gehad om helemaal een vrouw te worden. Ze zijn dus echt half vrouw en half man, een lady and a boy. In het begin vond ik het best lastig hoe ik hier mee om moest gaan omdat ik niet zo goed wist hoe ik me moest gedragen bij hun.Maar ook hier heb ik in mogen leren dat zij ook gewoon mensen zijn met ieder hun eigen verhaal. Ze zijn net als wij, alleen net een beetje anders. Een keer heb ik Engelse les mogen geven met 3 ladyboys als studenten en heb ontzettend veel lol met hun gehad!

De Thaise cultuur is best wel heel anders dan dat we in de Westerse wereld gewend zijn. Het is bijvoorbeeld heel erg brutaal om met de onderkant van je voet naar mensen te wijzen als je bijv. op de grond zit. De voeten worden namelijk als vieste deel van je lichaam gezien. Als iemand ouder is dan jij bent, is het gewoonlijk dat je die persoon Pi noemt met daarna de naam, gewoon om respect te tonen naar iemand die ouder is dan jij. Ook krijg in hier in Thailand ontzettend veel complimenten over mijn huidskleur. Waar in Nederland iedereen er alles aan doet om zo bruin mogelijk te worden, is het in Thailand omgekeerde wereld. Je ziet overal crèmepjes met whitener en veel mensen lopen met een paraplu op straat tegen de zon. Ik heb hier totaal geen moeite mee, want in plaats van continu te horen dat ik echt een keer naar de zonnebank moet om van die melkflessen af te komen, krijg ik regelmatig te horen hoe prachtig ze mijn huid wel niet vinden. 

‘I hope life treats you kind and I hope you have all you’ve dreamed of. And I wish you joy and happiness but above all this I wish you love.’

safety and selfishness

Rescue. Restore. Release. That’s the motto of the rescue home (http://www.thriverescuehome.org) I work with on Thursdays. Their goal is to rescue children who have been sex trafficked or are at high risk to be in the future. They provide a safe home for these kids where they are part of a loving and caring family. They don’t just get the kids out of the dangerous situation they are in, but they give the kids the opportunity to be a child, to develop their selves and to have bright hope for the future because they get proper education and they focus on the potential the kids have. It is beautiful to see how the 6 kids living there are able to be child again, to have fun and learn about who they are and what they’re worth. A lot of rescue homes focus on getting as many kids rescued which leads to kids all gathered together in a really small room where bullying and abuse takes place. This doesn’t build the kids up, it only destructs them more as they already are. That’s why I am really happy and blessed to be able to be part of Thrive Rescue Home, as it is encouraging and beautiful to see how this home focuses on the restoration of a few kids instead of just the rescuing of a lot of kids and not being able to take care of all of them. Ill be working with them every Thursday, which is their ‘outreach’- day. That day they visit families in the slums, or go into the slums and talk to people about trafficking to maybe get some detailed information about what’s going on exactly. Last week and the week before we went to the same family: a Thai woman Pi Tah with her two half German daughters Pet and Pem. She had a German husband, lived there for 4 years but moved back to Thailand when her husband started sleeping with her Thai 14-year old daughter. The ex-husband and the Thai daughter are still together now and even have a child together.

This is one of the many stories I have heard about Western guys marrying Thai girls or women and abusing this relationship by selling the woman in his home country or abusing the woman and kids sexually or violently. As im writing this im thinking about how people can do such humiliating and damaging things to other people. I can’t understand or grasp the idea that you marry a woman, have kids with her and then sell her and/or her kids to other men to have sex with her. I just can’t. It makes me sad and angry, especially seeing the consequences her for the damaged women who come back to their home country, having nothing but their beautiful kids who are now at high risk of being sex trafficked. Half race mixed kids are seen as more beautiful as full Thai kids, so have higher chance to be trafficked.

And I think that’s one of the main things that make me angry, seeing the consequences and realizing that those men have no idea what they’ve done. Maybe they have an idea, but they  don’t care. They don’t think or care about the consequences of their actions. That’s something I see all over the world, even in my own small world of people I know.  ‘Do whatever you want, you’re only young once, enjoy the moments you have, don’t worry about tomorrow, ‘carpe diem’ , YOLO.’ There seems to be this attitude in our culture today that you can do whatever you want whenever you want, and you can worry about the consequences later, or not at all. And I am not saying that it is bad to enjoy the moments you get, or to not have fun. But I too often see people doing things without thinking about it, without thinking about the consequences for themselves but also for other people.

I too often feel like everyone is just looking for their own interest, instead of looking to the other person/people involved and thinking about what would be the best for them. Handling out of love instead of your own wants and desires. It’s easier to just do whatever you want to do, because it feels good, it makes you happy. And that’s probably the case with these guys. They have a beautiful Thai woman, some beautiful half Thai kids, and they can also make some money by selling her. I believe that this is just an act of selfishness, because you can’t tell me that these men act out of love and consideration of the woman and their kids.

So I want to challenge you to look inside yourself and see how often you act out of love towards other people. How often you put their feelings, the consequences of your actions above what you want in that moment or what you would have to gain out of it. How often do we sacrifice what we want and take the others interest in consideration? How often do we put other people’s desires above ours? How often do we really think about the consequences our actions will be? Because I can tell you one thing; sometimes the consequences are bigger then you had expected and often the reward you get from doing what is best for someone else is bigger than doing what is best for you.

Now back to Pi Tah and her daughters. The first Thursday we visited her she told us a bit about her life (I could even speak in German to her!) and she told us how she was worried about the safety about her daughters. She lives in a half open house which made it possible for people to steal stuff. She was worried that one day or night people would come in and take her daughters away, as sex trafficking is not a rare thing in these slums. She has a small ‘business’ in recycling things, so kind of a secondhand shop, only then the items are just spread out on the floor of her house. She has asked multiple organizations for money to build a wall, but no one has offered their help. Thrive wanted to see what they could do for her so we went there to look. The poverty here is so different than what I have seen in Africa, here they have electricity for vans, running water, and have a lot of possibilities to grow their own vegetables. That doesn’t take away the fact that these people are still trying to survive and that this woman is trying to keep her kids in school with everything that she has. At first, I was really hesitant with just giving her money to build her a wall. I talked to the other volunteers who were with me and said that I felt that to give money for the wall, wasn’t going to teach her to do something for herself. I want people to learn how to take care of themselves instead of just putting a bandaid on it with money. But then Leonie, one of the two volunteers, reminded me; yes, I understand you, but if the money we give is because we can protect a child from being sextrafficked by building a wall, I will do anything in my power to get the money. So that’s what she did. She got the 300 dollars needed to build this wall and a week later we were back there to watch the wooden wall being built. While I was watching the guys building I was thinking about the conversation the week before and I had to admit that Leonie was totally right. It was beautiful to see the progress of this wall, and everytime a wooden pole was added to the wall, it started to look more like a home to me. Pi Tah was so thankful and it was amazing to see and to experience how this would make a big difference in their lives. It made me realize the importance of a safe home, a home without worries and it made me so thankful for the wonderful home I had the privilege to grow up in. :)

This week I also spent two days in the cardroom. I have never been known for my creative talents, or my gift to design or create new things. Despite the fact that I’m as noncreative as you can be, I got the task to design some new cards. I may not be creative, but I am someone who like challenges and this definitely was one! After a few hours of drawing, cutting and glueing 5 cards had been made. In my opinion, they looked good and I was happy with the result. Just one of them looked a little weird, the others looked fine! So who knows, maybe in a few years you’ll find some cards in a shop with a really cute design on it signed with; By Laurien/Lolo/Lau/Roulien/Lo/Loli/Lolien or whatever my name will be by then ;)

Safety and selfishness (Dutch version)

Redden. Herstellen. Bevrijden. Dat is het motto van het ‘rescue home’(reddingstehuis) (http://www.thriverescuehome.org) waar ik op donderdagen mee werk. Hun doel is om kinderen te reddden die verhandeld worden (vaak om seks) of een hoog risico lopen om verhandeld te worden in de toekomst. Ze bieden de kinderen een veilig thuis aan waar ze deel uitmaken van een warme, liefdevolle familie. De organisatie haalt niet alleen maar de kinderen uit de gevaarlijke situatie waar ze in zitten, maar geven de kinderen ook de mogelijkheid om kind te zijn, zichzelf te ontwikkelen en een  mooi vooruitzicht voor de toekomst door middel van goede opleiding en de focus op de talenten van de kinderen. Het is heel erg mooi om te zien hoe de 6 kinderen die er wonen weer kind kunnen zijn, plezier kunnen hebben en kunnen ontdekken wie ze zijn en hoeveel ze waard zijn. Veel rescue homes zijn meer gericht op het redden van zoveel mogelijk kinderen, waarbij vaak het geval is dat de kinderen opgehokt worden in een kleine huisje of soms zelfs kamertje. Dit bouwt de kinderen vaak niet op, maar maakt ze alleen maar meer kapot aangezien hier veel onderling gepest and mishandeling plaatsvindt. Met dit in m’n achterhoofd vind ik het echt gaaf om deel uit te mogen maken van het Thrive Rescue Home, omdat het heel bemoedigend is om te zien hoe ze focussen op het herstel van een paar kinderen in plaats van het redden van heel veel kinderen terwijl ze niet voor al die kinderen kunnen zorgen. Elke donderdag werk ik met hen, en dit is hun ‘outreach’- dag. Ze bezoeken dan families in de sloppenwijken, of gaan de sloppenwijken in om met mensen te praten over kinderhandel en wat gedetailleerde informatie in te winnen over wat er speelt in de wijken. Afgelopen twee weken hebben we dezelfde familie bezocht: een Thaise vrouw Pi Tah met haar twee half Duitse dochters Pet en Pem. Ze was getrouwd met een Duitser, heeft daar 6 jaar gewoond, maar is terug naar Thailand verhuisd toen ze erachter kwam dat haar man met haar 14 jarigeThaise dochter het bed in dook. Haar exman en Thaise dochter zijn nog steeds samen en hebben nu zelfs een kind. Dit is een van de velen verhalen die ik hier hoor over Westerse mannen die een Thais meisje of vrouw trouwen en de relatie misbruiken door de vrouw te verhandelen onder andere mannen in zijn thuisland of de vrouw en kinderen seksueel of gewelddadig te misbruiken. Terwijl ik dit schrijf denk ik er over na hoe mensen zulke vernederende en beschadigende dingen andere mensen aan kunnen doen. Ik kan er gewoon niet bij dat iemand een vrouw trouwt, kinderen met haar krijgt om haar en/of de kinderen te verkopen aan andere mannen om seks met ze te hebben. Ik kan er gewoon niet bij. Het maakt me zo verdrietig en boos, vooral als je zo in de sloppenwijken de gevolgen voor de beschadigde vrouwen en kinderen ziet en meemaakt. Ze komen terug naar hun thuisland met helemaal niks behalve hun geweldig mooie kinderen die nu een hoog risico lopen om hier in de sloppenwijken verhandeld te worden. Halfbloedjes worden hier als mooier gezien dan volle Thaise kindjes en hebben daarom een hogere kans om verhandeld te worden.

Een van de redenen waarom ik zo boos wordt is het zien van de gevolgen en realiseren dat die mannen die hier een deel van de oorzaak van zijn geen idee hebben wat de gevolgen voor de vrouw zijn. Misschien hebben ze wel een idee, maar ze geven er in ieder geval niks om. Ze denken niet over de gevolgen van hun daden na, en dat is iets wat ik veel meer zie in ‘de wereld van vandaag’. ‘doe lekker wat je wil, je bent maar een keer jong, geniet van de momenten die je krijgt, pluk de dag, maak je geen zorgen over morgen, YOLO.’  Het lijkt wel alsof onze cultuur het normaal vindt om niet na te denken over wat de gevolgen van onze daden zijn. Ik zeg daarmee niet dat je niet mag genieten van de momenten die je krijgt, of dat je geen plezier mag hebben in het leven. Maar te vaak zie ik mensen dingen doen zonder erover na te denken, zonder na te denken wat de gevolgen zullen zijn voor hunzelf, maar ook voor andere mensen. Te vaak heb ik het gevoel dat iedereen alleen maar bezig is met wat ze er voor hunzelf uit kunnen halen, in plaats van te kijken naar de ander/andere mensen die erbij betrokken is/zijn en er over na te denken wat  het beste voor hun zou zijn. In plaats van te kiezen voor wat je zelf wil en wat je eigen verlangens zijn, te kiezen voor wat het beste zou zijn voor de ander. Het is vaak makkelijker om te doen wat je zelf wil, omdat het goed voelt voor jou en je er zelf blij van wordt. En ik denk dat dat het probleem is met de Westerse mannen hier is. Ze hebben een mooie Thaise vrouw, leuke Thaise kinderen, en daarbij kunnen ze ook leuk nog wat geld bij verdienen door haar te verkopen. Walgelijk en onmenselijk als je het mij vraagt, maar een prima voorbeeld van een egoïstische actie. Je kan mij namelijk niet vertellen dat deze mannen vanuit liefde, en rekening houdende met hun vrouw en kinderen, handelde.

Ik wil je hiermee uitdagen om bij jezelf eens na te gaan hoe vaak je uit liefde handelt naar andere mensen toe. Hoe vaak staan hun gevoelens en de gevolgen van je acties boven wat je zelf op dat moment wilt en wat je er zelf uit kunt halen? Hoe vaak offer je op wat je zelf wilt en kies je ervoor om te doen wat het beste is voor de ander? Hoe vaak denk je na over wat de gevolgen zullen zijn van die ene kleine actie die vooral voortkomt uit wat je zelf wil? Een ding kan ik je namelijk vertellen; vaak zijn de gevolgen en consequenties van onze acties groter dan we denken, en heb je er uiteindelijk veel meer aan om te handelen vanuit liefde in plaats van zelfzuchtige verlangens.

Oke, nu gaan we weer terug naar Pi Tah en haar dochters! De eerste donderdag dat we haar bezocht hadden heeft ze ons wat meer over haar leven verteld. Ik kon zelf met haar in Duits praten, dat was toch wel een beetje gek, dan komt het opeens best dichtbij. Ze vertelde ons ook dat ze zich veel zorgen maakte om de veiligheid van haar dochters. Ze woont in een half open huis wat het mogelijk maakte voor mensen om dingen te stelen. Ze was bang dat op een dag of nacht mensen zouden komen om haar dochters mee te nemen, sex trafficking (het verhandelen van mensen voor seks) is namelijk een groot probleem in de slums rond Pattaya. Ze heeft een kleine recycle ‘business’, een soort van tweedehands winkel, alleen dan zijn alle spullen die ze verkoopt uitgestald over de vloer van haar huis. Ze heeft meerdere organisaties benaderd voor geld om een muur in haar huis te bouwen, maar niemand die haar hiermee hielp. Thrive wilde wel kijken wat ze hierin konde betekenen, dus vandaar het eerste bezoek vorige week. De armoede is heel anders dan wat ik bijvoorbeeld in Afrika heb gezien, hier hebben ze bijvoorbeeld elektriciteit voor ventilators, water tot hun beschikking en veel mogelijkheden om hun eigen groenten te verbouwen. Maar dat neemt niet weg dat deze mensen wel moeten overleven, en altijd zorgen hebben over of er wel genoeg geld is om de kinderen op school te houden, en dus ook of de kinderen in huis wel veilig zijn. Ik had een gesprek met de twee andere vrijwilligers die mee waren, en ik vertelde hun dat ik het lastig vond om maar gewoon geld aan hun te geven voor een muur, want dat zou haar niet leren om voor haarzelf te zorgen. Ik wil dat mensen leren hoe ze zelf op eigen benen kunnen staan in plaats van dat ik er een pleister op plak met wat geld. Maar Leonie, een van de vrijwilligers, herinnerde mij: Ja ik snap wat je bedoelt, maar als het geld wat ik geef naar een muur gaat wat een kind beschermd tegen misbruik en verhandeling, zal ik er alles aan doen om dat geld te krijgen. En dat is wat ze heet gedaan. Een week later was de 350 euro die nodig was er en waren wij getuige van de houten muur die in het huis werd gebouwd. Terwijl ik keek naar hoe houten palen zorgvuldig aan elkaar getimmerd werden, herinnerde ik me het gesprek van die week ervoor en moet ik toegeven dat Leonie gelijk had. Het was prachtig om te zien hoe bij elke houten paal die erbij kwam het huis een stukje veiliger werd en het huis steeds meer ging lijken op een thuis. Een veilig thuis. Pi Tah was ontzettend dankbaar en het was ontroerend om te zien hoe dit een verschil zou maken in hun leven. Ik realiseerde me hoe belangrijk een veilige thuisomgeving is, waar je zorgeloos kind kan zijn en waar je de kans krijgt jezelf te ontdekken en ontwikkelen. Ik mag dankbaar zijn dat ik in zo’n thuis ben opgegroeid.

Ook heb ik deze week twee dagen in de kaartenkamer gespendeerd. Ik heb nooit bekend gestaan om mijn creativiteit, of mijn gave om nieuwe dingen te designen of creeren. Toch kreeg ik de taak om, non creatief als  ik ben, nieuwe kaarten te ontwerpen. Ik mag dan wel niet creatief zijn, ik ben wel iemand die van uitdagingen houdt en dit was er zeker een! Na een paar uren van tekenen, knippen en plakken had ik 5 nieuw ontworpen kaarten voor m’n neus liggen. Naar mijn idee zagen ze er prima uit en ik was harstikke blij, stiekem ook wel een beetje trots, op het resultaat! Een van de 5 zag er een beetje gek uit, maar de anderen zagen er harstikke leuk uit! Dus wie weet vind je over een paar jaar een mooi ontworpen kaart in een winkeltje en staat eronder: By Laurien/Lolo/Lau/Roulien/Lo/Loli/Lolien of hoe ik dan ook genoemd mag worden ;)

like clay in the hands of the potter

English version: (hieronder staat ook de Nederlandse versie!)

Almost 7 months ago my DTS outreach started. An adventure I’ll never forget. This adventure started in Germany, where we got some teachings on missions. Our first real ‘outreach activity’ was going to Czech republic for 5 days to do drama’s and talk to people on the streets of Liberec. We were all superexcited, cause doing drama’s was one of our favorite parts and we couldn’t wait to talk with people and to love on people the way Jesus loves. For me, the first day didn’t go as I imagined it would go. As soon as we walked down to the place where we were going to minister that day I got discouraged by a lot of doubts, questions and fear. I couldn’t think normal anymore and when we were going for a prayerwalk I couldn’t even pray what I wanted to pray. In the evening I decided to share this with the team and I wasn’t the only one who had difficulties with the atmosphere in the city. A lot of team members struggled with discouragement, everyone in their own way. That was the very first time that I got to experience a spiritual atmosphere of a place affecting my thoughts and actions in a really tangible way. I got to learn that we can fight this atmosphere by prayer and walking in the authority that Jesus gave us.

I knew that this city was going to be hard to live in and especially minister in, and I had prepared myself for struggles with the atmosphere. The first few days I was really discouraged and I knew this was definitely something the atmosphere of the city did to me. I felt hopeless and couldn’t see the use of what I was doing here. Maybe you’re wondering; what does that have to do with the atmosphere of the city? Well, I have noticed that the faces of the girls in the bars seem to scream; I don’t have any hope for the future. Hearing this from several bargirls confirmed my feeling about the city; people don’t have hope. As I described in my last blog this feeling was countered with some amazing things happening in the first few days. Things that reminded me of my goal here, and that there is hope. Actually that is what Tamar Center wants to be and is for a lot of women in the city; hope. After finding hope again I thought I had dealt with the spiritual atmosphere and I wouldn’t have to worry anymore about being discouraged by the darkness of the city. Well, I was wrong. If you live in a place like this, continuous alertness on what is happening around you and especially in you is from great importance. When a girl in church prayed over me yesterday and named things I was struggling with this past week I realized that it’s not enough to just pray for protection. Yes, I fully believe that God is protecting me here against anything the devil would want to do to keep me from loving the women here. But this week I haven’t been alert to what the city and the work I’m doing was really doing to me deep inside. Unconsciously I had built up these walls of fear and confusion; feelings that are definitely not from God. Realizing this was hard and emotional. But it was also really freeing to be able to acknowledge that the last week was harder than I wanted people to believe, and that it did more to me than I had ever expected. I learned that acknowledging your struggles and weaknesses can give you a lot of freedom and that there is a lot of beauty in being vulnerable.

This is one of the many examples of how God has been working in me and my heart for the past week. He is shaping me and challenging me in various ways, and it’s exciting to see what God wants to do in me and wants me to work on.

In just one week in Pattaya I have already learned so much about myself and one of the things I have learned is about my view on other people. As humans we have the tendency to judge others on the way they look, act or are. The past year I already learned to have more respect of other views, ideas and opinions but this week God took me a step further:

‘Do you like your work?’ ‘No, but I need the money.’ They all have their different backgrounds, stories, families and reasons to back this answer up, but the last week I’ve learned that most of the girls here in Pattaya isn’t working in the prostitution because they like sex so much or they love western men so much. They are purely doing it for the money. Compared to other jobs here, it is easier to get it, and you get paid ‘well’. Most of the women/girls have families back in their villages where they have to send money to. Family in the form of parents they have to take care of, or their kids who are abandoned by their (sometimes Western) dads. Most girls come from the north of Thailand and get sent to Pattaya to earn money for their families. Sometimes the family knows what kind of work is waiting for them here, sometimes they don’t. Sometimes it’s a decision the girls make themselves, mostly the circumstances will make this decision for them. And that is the hard part about it. In the Western world we will often have our opinion ready on prostitution: yeah, it’s not a good job for them, but well, it’s their own choice. At least, that’s what I used to think. But coming here and seeing this with my own eyes, has totally changed this opinion. The first days I saw these girls as prostitutes, nothing more and nothing less. And I think I am not the only westerner looking at people like that in this way. We are often so quick with having our opinion ready, without even listening to the story behind it. None of these girls want to work here, or enjoy working as a prostitute. For them it seems like the only option to a good life for them and their kids. After being able to talk to some girls on Tuesday and Wednesday I got to see that these girls are not just prostitutes. They are human, every single one of them, with the same feelings we have, they have thoughts, ideas and creativity in them as well. The fact that they have a job I can’t imagine doing doesn’t make them any less human then I am. Being able to see them as a neighbor instead of ‘a girl in a bar’ made it easier for me to talk to the girls and have fun with them.

Wednesday evening we had a banquet party. At 5 pm we went out to get the girls. With some cash in our hands and full of courage we left to buy the girls for a night. This was harder than we thought! The first four bars we asked girls to come with us, the girls we were planning on inviting weren’t there or were not allowed to come with us (we would only pay the bar fines, whereas a man would pay bar fines to the bar owner and also pay for the girls services). Sometimes the bar owner would forbid the girl to come, sometimes they prefer working above a party because they really want the money. After a few disappointments and still a lot of cash in our hands we continued our treasure hunt! We did not give up and we started inviting girls who were not on the list, but did want to come. In the end we headed to the hotel , a little later than planned, with 11 beautiful girls following us. In total we had around 95 girls and ladyboys sitting in a beautiful room. During the games we did with them it was amazing to see the girls genuinely smile and laugh and during the music and prayer it was amazing to see them open up and put their masks down for a moment. A lot of pictures, smiles, tears and hugs later I was able to look back on a great evening surrounded with wonderful human beings. All you can do is hope and pray that you have left an impact on the lives of these girls. My goal here is not to get as many girls out of the prostitution as I can, but to let them experience what real love is. Quitting prostitution is not something you can force someone to do, it’s a choice that person has to make. But I really felt like this evening we were able to show them that there is hope, and that there are more ways to happiness than earning money in prostitution.

After an intense week I was able to get some rest and relaxation this weekend on the beach and in the nursery with some cute kids, which was really needed! Thursday I visited a different ministry, but I will write something about this in one of my next updates!

‘Open your mouth for the mute , for the rights of all the unfortunate. Open your mouth, judge righteously, and defend the rights of the afflicted and needy.’ – Proverbs 31:9 


Nederlandse versie/ Dutch version:

Bijna 7 maanden gelden begon ik aan mijn DTS outreach. Een avontuur wat ik nooit zal vergeten. Dit avontuur begon in Duitsland, waar we een aantal lessen kregen over ‘missions’. Onze eerste echte 'outreach-activiteit' was in Tsjechië. We verbleven hier 5 dagen om drama’s te doen op de straten in Liberec en daardoor met mensen in gesprek te komen over het leven en over geloof. We hadden hier als team ontzettend veel zin in omdat drama’s een van onze favoriete dingen was om te doen. De eerste dag ging niet zoals ik had verwacht. Zodra we op de plek waar we zouden gaan staan werd ik ontzettend ontmoedigd door twijfels, vragen en angst. We besloten tijdens onze lunch een gebedswandeling te maken en zelfs toen kon ik niet bidden wat ik wilde bidden, ik kwam moeilijk uit mijn woorden en kon mijn gedachten ook moeilijk plaatsen of onder woorden brengen. S’avonds deelde ik dit met mijn team en bleek ik niet de enige te zijn die last had van de sfeer in de stad. Veel teamleden worstelde met ontmoediging, iedereen op zijn eigen manier. Dit was de eerste keer dat ik heel duidelijk ervaarde dat een spirituele sfeer van veel ongeloof en wanhoop in deze stad gevolgen had voor mijn gedachten en handelingen. Ik heb toen geleerd om meer van de omgeving waarin ik me bevindt bewust te zijn en daar biddend mee om te gaan.

Nu heb ik deze week zo’n zelfde soort situatie meegemaakt, alleen dan nog wel wat heftiger. Ik wist dat het zwaar zou zijn om in deze stad te wonen en had me voorbereid op een spirituele strijd. De eerste paar dagen was ik ontzettend ontmoedigd en ik herkende dat dit kwam door de sfeer van de stad. Misschien snap je niet zo goed wat ik hiermee bedoel en vraag je je af wat mijn gevoel van hopeloosheid te maken heeft met de stad waar ik me in bevind. Maar aan de gezichten van de meiden is zo duidelijk af te lezen dat ze weinig hoop of vooruitzicht voor de toekomst hebben. Gesprekken waarin meiden aangeven dat ze weinig hoop hebben heeft dit gevoel alleen maar bevestigd. Nu herkende ik dit gevoel in me al vrij snel en heb ik er al vrij snel aan kunnen werken, mede door gesprekken die ik had of situaties die mij hoop gaven. En dat vind ik ook het mooie aan Tamar Center; hoop uitstralen naar de vrouwen. Na het hervinden van mijn hoop in de situatie hier en in God dacht ik dat ik dat stukje strijd mooi achter me had. ‘Zo, de stad heeft geen grip meer op me want ik heb mijn hoop weer terug.’ Nou, dat had ik mooi mis. Als je woont in een stad als deze, waar zo ontzettend veel misselijkmakende en afschuwelijke dingen gebeuren, is voortdurende alertheid op wat er om je heen en vooral in jezelf gebeurt van groot belang. Toen gisteren een meisje in de kerk voor mij bad en een aantal dingen noemde waar ik ontzettend mee worstelde afgelopen week realiseerde ik me dat het niet genoeg is om alleen te bidden voor God’s bescherming. Ik ben er 100 procent van overtuigd dat God mij beschermd tegen alles wat de duivel hier tegen mij zou willen doen. Maar deze week ben ik niet alert genoeg geweest op wat de stad en het werk wat ik hier doe met mij doet in het diepst van mijn hart. Onbewust bouwde ik muren op van angst en verwarring, gevoelens die zeker niet van God zijn en om dit te realiseren was confronterend en emotioneel. Tegelijkertijd gaf het me ook heel veel opluchting omdat ik kon toegeven dat deze week me meer heeft gedaan dan dat ik in eerste instantie liet blijken, en dat het me meer heeft gedaan dan had ik had verwacht. Hiervan leerde ik dat het erkennen van worstelingen en zwakheden heel bevrijdend kan zijn en dat er veel schoonheid zit in jezelf kwetsbaar opstellen. Twee punten waar ik zeker nog heel veel in kan leren en mezelf kan ontwikkelen.

Dit is een van de vele voorbeelden van hoe God in mij aan het werk is en mijn hart aan het vormen is de afgelopen week. Hij is me aan het vormen en daagt me op verschillende manieren uit. Het is confronterend en zwaar, maar ook erg mooi om te zien wat God in mij wil doen.

In slechts een week in Pattaya heb ik zoveel geleerd over mezelf, een daarvan is over hoe ik naar andere mensen kijk. Als mensen hebben we de neiging om anderen te beoordelen op hoe ze eruit zien, hoe ze handelen of wie ze zijn. Het afgelopen jaar heb ik al veel mogen leren over het respecteren van andere meningen, ideeën en visies, maar deze week heeft God me een stapje verder genomen:
‘Vind je je werk leuk?' 'Nee, maar ik heb het geld nodig.' Allemaal hebben ze een eigen verhaal, een eigen achtergrond en een eigen reden voor waarom ze dit werk doen. Ik heb natuurlijk lang niet alle 30000 verhalen van de verschillende barmeisjes gehoord, maar 1 ding weet ik wel; De meiden hier in Pattaya werken niet als prostituee omdat ze seks zo lekker vinden of zoveel van westerse mannen houden. De meesten doen het voor het geld. In vergelijking met andere baantjes hier verdien je als prostituee meer en is het makkelijker om aan een baan te komen. Het merendeel van de vrouwen/meisjes hebben gezinnen in hun dorpjes waar ze geld naar toe sturen. Gezinnen in de vorm van ouders waar ze voor moeten zorgen of kinderen die zijn verlaten door hun (soms westerse) vaders. De meeste meisjes komen uit het noorden van Thailand en komen naar Pattaya om geld te verdienen voor hun families. Soms weet de familie wel wat voor soort werk ze te wachten staat, soms ook wel. Soms is het een bewuste keuze van de meiden zelf, maar meestal wordt de keuze gemaakt door de omstandigheden waarin ze zich bevinden. Als ze eenmaal in Pattaya zijn en zien wat voor werk ze moeten doen durven ze niet meer terug, omdat dat gezichtsverlies zou zijn voor de familie. De cultuur is hier namelijk erg op imago gericht en vanuit de familie ligt er dus veel druk op deze vrouwen als ‘kostverdieners’. Ik heb gemerkt dat we in Nederland al snel een mening hebben over prostituees; Ja, het zal vast geen leuk baantje zijn, maarja, ze kiezen er toch zelf voor. Tenminste, dit dacht ik wel vaak. Maar nu ik hier ben en het met mijn eigen ogen zie en in gesprek ben gegaan met deze meiden, is m’n mening daar echt op veranderd. De eerste dagen zag ik deze meiden puur als prostituees. En ik denk niet dat ik de enige die op deze manier naar deze meiden kijkt. We hebben vaak al snel onze mening klaar, zonder te luisteren naar het verhaal wat erachter zit. Geen van deze meisjes wil hier werken, of vind het werk leuk. Voor hen lijkt het de enige optie om een goed leven te hebben en de beste optie om hun familie van geld te voorzien. Nadat ik op dinsdag en woensdag met een aantal meiden een gesprek heb gehad over hun werk, ben ik anders naar hen gaan kijken. Ze zijn net als ik mens, met dezelfde gevoelens, gedachten, ideeën en creativiteit. Dat ze daarbij een baantje hebben waar ik absoluut niet aan moet denken, betekent niet dat dat hen minder mens maakt. Al wordt dat beeld vaak wel zo geschetst door de seks industrie en door de mannen die hun behandelen alsof ze een ding zijn. Doordat ik op deze manier naar hen kon gaan kijken was het zoveel makkelijker om gewoon met ze in gesprek te gaan en plezier met ze te hebben.

Woensdagavond hadden we een vrijkoopavond. Om 5 uur gingen we met geld in onze handen en vol goede moed de straat op om de meisjes vrij te kopen voor een avond. Dit was moeilijker dan we dachten. De eerste vier bars konden we geen enkel meisje meekrijgen. Of de meiden die we van plan waren uit te nodigen waren er niet, of ze mochten niet mee van de bareigenaren. We betalen namelijk wel de ‘bar fines’ voor ze maar niet het geld wat ze van de mannen ook nog krijgen voor hun diensten, waardoor ze dus minder verdienen dan als ze een klant zouden hebben in de uren dat ze met ons zijn. Na een aantal teleurstellingen en nog veel geld in onze handen gingen we door met onze missie; meiden vrijkopen! Uiteindelijk begonnen we met meiden uitnodigen die in eerste instantie niet op onze lijst stonden maar wel graag wilde komen. Na langer dan een uur zoeken en praten met de meiden liepen we met 11 mooie meiden naar het hotel! In totaal hadden we met z’n allen ongeveer 95 meiden en ladyboys in een prachtig bekleedde kamer zitten! Tijdens de spelletjes die we met ze deden was het prachtig om te zien dat ze even alles vergaten en echt even konden lachen in plaats van die neplach die vaak op hun gezicht geplakt zit en tijdens de muziek en gebed was het heel mooi om te zien hoe ze zich open stelde en hoe ze hun maskers voor heel eventjes afzetten. Heel veel foto’s, glimlachen, tranen en knuffels later keek ik terug op een geweldige avond omringd met prachtige mensen. Het enige wat je daarna kan doen is hopen en bidden dat het een impact heeft gemaakt en dat ze er wat aan hebben gehad. Mijn doel is niet om zoveel mogelijk meisjes uit de prostitutie te halen, maar om hen te laten zien en ervaren wat echte liefde is. Uit de prostitutie stappen kan ik niet voor ze doen en ik kan ze daartoe ook niet dwingen, dat is een individuele keuze. Maar wel had ik het gevoel dat we op deze avond in staat waren om te laten zien dat er hoop is, en dat veel geld verdienen niet de enige weg is naar geluk.

Na een hele heftige week heb ik dit weekend wel de mogelijkheid gehad om te ontspannen op het strand en alles even te laten bezinken, wat echt wel even nodig was! Donderdag ben ik naar een ander project geweest, maar daar vertel ik in een van mijn volgende updates graag meer over. :)

Spreek voor hen die weerloos zijn, bescherm het recht van de vertrapten. Spreek, oordeel rechtvaardig ,geef de armen en behoeftigen hun recht. – Spreuken 31: 8-9

Smiles, happy hearts and a lot of sun.

4 days ago I arrived in Pattaya, Thailand and I could give you a million reasons why these were the craziest 4 days in my life. I have met a lot of new people, I have seen things I had never seen before (not always as positive as I would wish for) and I went from freezing temperatures in Holland to tropical heat in Thailand. So far it has already been a great journey and I am absolutely sure my time here is going to be wonderful and teachable. 

The coming two months I will be volunteering for the Tamar Center (http://www.tamarcenter.org/nl ). This is a center which is located in the heart of Pattaya, a Thai city known for its sextourism. Pattaya is full of bars where prostitutes work to sell drinks and their services. It doesn’t work the way we are ‘used to’ in the western world, behind windows or in a non public environment; you walk through a small street and all you can see is girls girls girls. And then in between some western men. It all happens out in the open, and in numbers you can not imagine. The center thrives to be a beacon of hope for the girls who work in the bars. The Tamar Center offers English classes, outreaches in the evening where we have conversations with the girls, give banquetparties where we buy the girls for a night to have a fun night with us and we give them the opportunity to build a new life without prostitution by learning a new job like hairdressing, work in a bakery or restaurant, sewing and computers. I will be working with all these projects and next to that I’ll also be helping out in the nursery for one day a week. The nursery is for the young kids the women in Tamar Center have. One day a week I’ll also be working with Thrive Rescue Home, which is a home for children who have been sextrafficked. I haven’t met anyone yet from this project, so I can’t really tell anything about this yet!

This weekend was super busy, because I was meeting new people all the time and getting to know the culture and the people. It was supernice though, and I really enjoy being in a different country and culture again. Thai people are really kind and humble, totally different than the dutch direct and ‘cold’ culture. In my DTS I learned a lot about different cultures and I really treasure these experiences because it gave me a little bit of insight on how different cultures see the same thing so differently. So I love being able to spend 2 months in this new culture and especially being able to learn from them! Next to meeting the Thai staff from the Tamar Center and the Thai girls in the program, I also met the other volunteers. At the moment there are around 7 other volunteers here at Tamar from Holland, Australia and America, and it is really good to have these girls to talk with and share experiences with.

Monday Nelske (another Dutch volunteer here at Tamar Center) showed me around Pattaya. She showed me the two bases of the Tamar center where I’ll start working this week. They have two main buildings, one is situated on 3^rd road, which is a normal street and the other one is at soy 6, which is a street full of bars.  There’s a bakery/café on 3^rd road where the girls sell food and where they make cards and jewelry. These products are sold to raise money for them and the Center. We had lunch at the café with pastor Jim. He is an American retired pastor who comes down to Thailand and other bordering countries to teach and to love on people. He is a true man of God who shows Gods fatherheart by his actions and his words. It was really encouraging to hear how he got saved and got radically changed by God from being a drugsaddict to being a pastor on fire for Jesus. He reminded me with his testimony that God can transform lives if we let Him and that was a great encouragement in this place where hope seems to be gone.  

After lunch I went to Soi 6 for the first time. As I said, Soi 6 is full of bars where girls sell their bodies. In the midst of all these bars, Tamar Center has a building with a hairsalon, a room for English classes and a prayerroom. It was overwhelming to see the bars in the street and I still don’t really have the words to describe how I felt. Disgusted, because I can’t imagine the horrible feelings these girls must have. Questions, to the guys visiting the girls in the bars but also to the girls working there. Sadness, that something that was created to be so special and beautiful is being sold like a cheap product on the streets.  I had expected it to be hard, and I had prepared myself for it to be confronting, hard and challenging. But being here, seeing it with my own eyes and feeling the atmosphere around the bars is just so different then imagining it.  Way more confronting, harder and challenging then imagining it. And then this was only 1 single street  I saw at 3 pm. Imagine the whole city at 11 pm….

But while I was writing this down and overthinking the first impression I got and the feelings that came with it I realized I am not here to feel disgusted and sad for two months.  I don’t want these feeling to discourage me or make me angry. Because that is not going to help. Instead, I want these feelings I have to motivate me even more to reach out to these beautiful ladies. And by my actions and words, show them who God is and how much He cares. So yes, it is really hard and confronting, but I really want this to challenge me to remind myself why I am here. Not to change the world, or even change lives, but to impact lives. And then God will do the changing. ;)

Tuesday was my first real workday and it was amazing! I started working at Soi 6, where I taught English to 8 girls working on this street. Their English was pretty good compared to some Thai people who really don’t understand a word and they were really eager and fun students! Besides that they were willing to learn they are supersweet, kind and fun to talk with and laugh with. Just before dinner we had a short time for outreach and Annelies, Pi Oh and me went out to a bar to talk to one of the girls working there. We talked to her for half an hour about her background, why she’s here, her family and her wishes for the future. What really surprised me today in all the things I did was how open these girls are. They don’t mind you asking where they come from, how long they’ve been here, why they’re here and if they like this job. That makes it very easy to have a simple conversation with them, and also to sometimes take it to a deeper level. Although the language barrier gets in the way of the deeper level.;) That’s why it’s really positive that the Thai staff joins us on outreaches and is always around to translate.

I have one more thing that happened today I want to share with you. The first few days I was really thinking about the usefulness of Tamar and especially if it has any effect. Someone at the airport said to me: ‘isnt it like drying the floor with the watertap open?’ I started thinking about this and started to feel a little discouraged. But today I got totally blown away by a few simple words by a beautiful Thai lady said. I had never seen her before and suddenly she was sitting on our couch in our Soi6 building. She was telling her story to Manouk, a Dutch volunteer. I didn’t exactly hear what she was saying, but I did understand that she was thinking about joining Tamar, which would mean that she would leave the prostitution behind. She was really emotional and telling Manouk that she wasn’t happy. Another volunteer arrived and this Thai woman next to me says; ‘I sad, my life not good.’ These 6 words did so much with me. (for the dutchies: het ging door merg en been) Anger and sadness because the pain she was and has been going through was so visible and a tiny bit of happiness that she was brave enough to admit that she was not happy with her job. Half an hour later I sat down next to her again and talked to her for a little bit. Her English wasn’t so good but this is basically what she said: ‘Before I had the money, but my heart not happy, now I am not going to have money, but my heart is happy.’ It was so incredibly touching to see how one decision made her whole heart happy. This was such an encouragement for me. It’s not about saving the whole city and making it ‘clean’, but it’s about  the individual lives that get radically changed. And these changed lives will impact other lives. If Tamar Center wouldn’t be here, this woman called Pi On wouldn’t have had the opportunity to make the decision that would make her heart happy.

Wednesday (tomorrow for me) we are organizing a banquetparty! This evening we get to buy the girls for a night and treat them on a fun night out. This way they won’t have to worry about their barowners, cause we pay for them, and they won’t have to worry about clients, because they’ll be having fun with us.

The past few days have been a rollercoaster, but certainly a good one. The one that shakes you around and takes you up and down.  I definitely have had my downs in the form of questions, emotions and struggles, but they were always followed by an up in the form of a conversation, an appoinment with someone, a word or sentence someone said or one of the million beautiful smiles in Thailand. And I guess that's going to be the image of the rest of my trip. Its not going to be easy, but I know a God who redeems and who frees and that's where I get my strength from. And that strength makes my heart happy :)

If you want to be praying for me you can pray for: - clear guidance – courage to step out in faith – courage to trust God – divine encounters – protection – hope in this city!

Thanks for following me and praying for me, I really appreciate how you want to be a part of this trip with me :)

God can change lives.