Home bittersweet home.

‘ Home bittersweet home’

There I am. Back in Holland. I just got of a plane, survived an 11 hour flight and I am waiting at the baggage claim to collect my luggage.  Staring at the suitcases passing by and waiting for my red one to come along my mind wanders to the place I just left this morning. I can already see my parents and little brother through the window waiting there for me but i feel like I am not ready yet to hug them and go home with them. I feel like I want to hop back on that plane and go back to where I was, Thailand and the amazing people I have met. It suddenly hit me that it was really over and faces of the people I was already missing started to pop in to my mind. My suitcase arrived, I grabbed it and I walked out the door towards my family. This was definitely one of those moments you would label with ‘ having mixed feelings’. It was incredibly good to see and embrace my family again but my mind was somehow still in Thailand. 

The theme of my first week of being home was;  ‘life goes on’. I fell right into the celebrations of queensnight and queensday, our annual celebration for the Dutch queen. This year was extra special as the queen was abdicating and her son was crowned king of the Netherlands. It was weird, going from ministering to girls in bars to having fun and just relax a little. It made it a weird week, but also an incredibly good one, cause I got to spend time with my family and friends. The first week was busy and I didn’t really have time to process and fully relax, so that was the theme of my second week home; relaxation, processing and rest.

This week I also started with sorting out pictures from the past year, starting with my DTS(discipleship training school). While looking through all those photos memory by memory came up. The lifelong friendships I have built during DTS, the starbucks and safeway runs in the afternoons during lecture phase, the gipsy kids in Czech, the family we stayed with in Rwanda, the blue nose club whenever we were painting a school in a Thai village and the street kids in Pnomh Penh. DTS was not only a journey around the world, it was a journey around and through my heart. A journey with God.

And this journey was and is not done yet. I remember a great quote from one of my teachers in DTS: ‘God wants to do life with us’. And that is one of the many lessons I have learned this year: God is not ‘just a God somewhere up there’. Instead He wants to be part of our everyday lives and He really wants to do life with us. The only question is; Do we let Him? Do we let Him be part of our everyday lives or do we only let Him in on the big things or when we feel like it? It makes me think of the song ‘Walk with me’ by Jesus Culture. ‘In Your presence Lord, there is peace, there is rest. In your presence Lord there is life that never ends. In Your presence Lord  here is joy, there is joy.’ I have experienced His rest and peace in difficult situations and He has  given me an abundance of joy in hopeless and terrifying places. We have a good God and His light overcomes the darkest places as we decide to walk with Him.

So the journey continued; two months in Thailand was the next step. Thailand was one of the places I went to with my DTS outreach team but this was totally different. Not two weeks, but two months. Not with a team of 11 other people you know quite well, but all on your own not knowing where you would end up. Not in a nice small village playing with kids and painting a school, but in a city where abuse, rape and violence is everyday business. An adventure it was, not always an easy one, but when I look back it was an experience that changed me, freed me, opened my eyes to the injustice in this world and changed my heart towards other people. It taught me to be more vulnerable, to be less judgmental and to love unconditionally. I have learned not to be stuck in the past or to be consumed  by thoughts of how the future will look like, but to enjoy the present and have dreams for the future.

The second week of being home, when I took some time to rest and think, I realized that these two months have done more to me emotionally than I thought. The stories of the girls, the memories, the faces and especially sadness in their eyes. I just can’t forget it. I keep being reminded of their everyday fight for something I have received so freely; freedom. It hurts me and sometimes I don’t know what to do with it. And then this thought creeps up in my mind that those two months were useless, and it doesn’t matter what we do there; there will always be prostitutes and we don’t solve the problem by being there for these girls and showing them that they are worth more and capable of more. But then I suddenly see something else; bargirls responding to your smile with a modest smile, the stories of girls whose life are forever changed, the tears of the woman who is telling me she can’t do this work any longer because it doesn’t make her heart happy, the women at Tamar who have found true joy and I am reminded of the greatness of our God. Lives are being changed and that is what counts. Each life counts.

This year has been an incredible journey, in which I not only discovered how much our God cares for us as individuals, but also loves us as people groups and cultures. I have seen His beauty come back in different cultures and places in different ways and have seen that this world is His. God created this world, these peoples, these cultures and individuals and it is so beautiful to see that every nation, every culture and every individual has something from God’s character that He has put in them, her or him. We are created in His image and by travelling the world I have found that even cultures are created by His image. Africa with its wonderful hospitality, America with its positivity and love, Holland with its truth and Thailand with its joy.

There is so much I could write more about my experiences this year, but all I want to say right now is that I am beyond thankful. I can’t describe how blessed I have been discovering Jesus His love for me and others, being able to through 10 countries to show God’s love but also to experience different cultures, be part of the community for a while and take a part of their culture home. I can’t describe how lucky I have been with the people I have met along the way. So many different but oh so amazing people who have touched my heart in a special way and left their mark on me by learning me lessons nobody else could have taught me; lifelong friendships have been made. I am thankful for all my friends and family here at home who had to miss me for the biggest part of the year but stood by me and supported me all along the way. Being away made me appreciate what I have at home like I never did. And I am also thankful for the people who have been reading my blog and wanted to share in my experience in Thailand. I know that sometimes I wrote about things that you can hardly imagine, but I hope that I have given you enough information to understand what I went through. Hopefully something that I wrote has touched you and you learned something from it. If there is anything you don’t understand or you want more information on; don’t hesitate to ask me!

For now, I won’t be updating my blog for a while. I am going to enjoy my summer in different places of the world, but mainly home with friends and family and start university next year in Belgium. I have no idea what the future is going to hold, but most certain I will be using this blog again for another journey somewhere on this globe with God. Where to and when? Only God knows….

‘In my life, be lifted high. In my world, be lifted high. In my love, be lifted high.’

‘ Home bittersweet home’ – Nederlandse versie

Daar sta je dan. Schiphol, weer terug in Nederland. Mijn vliegtuig is net geland en ik heb de 11 uur durende vlucht overleefd. Moe sta ik te wachten tot mijn rode koffer voorbij komt op de baggage band. Terwijl ik starend naar de band kijk gaan mijn gedachten eventjes terug naar de plek die ik vanochtend verlaten heb; Pattaya, Thailand. Ik zie mijn ouders en broertje al door het glazen raam heen, die vol verwachting op me staan te wachten. Toch lijkt het of ik nog niet klaar ben om naar ze toe te gaan en ze een dikke knuffel te geven. Ik heb het gevoel dat ik nog helemaal niet naar huis wil maar dolgraag weer terug op het vliegtuig zou stappen en terug te gaan naar de plek waar ik was; Thailand en de geweldige mensen daar. Opeens besef ik me dat het echt over is en gezichten van mensen die ik nu al mis komen in m’n hoofd op. Mijn koffer is eindelijk gearriveerd, ik pak hem van de band af en loop richting de deur naar mijn ouders toe. Dit was zeker een moment die je onder het kopje ‘gemengde gevoelens’ kon plakken. Tuurlijk, geweldig om mn ouders weer te zien en mijn broertje en zusje weer lekker te omarmen en weer fijn op de bank te zitten thuis. Maar oh, wat wilde mijn hoofd nog graag in Thailand zijn!

Het thema van de eerste week dat ik weer terug was, was: het leven gaat door. Ik viel met mijn neus in de boter aangezien koninginnenach en dag de twee dagen na mijn terugkomst was. Mooi feestje natuurlijk, zeker nu de koningin afstand van de troon deed en we een heuze koning hebben gekregen. Het was vreemd, van het dagelijks praten met meisjes in bars naar veel plezier hebben en het feestje meevieren. Het was daardoor een gekke week, maar ook ontzettend goed aangezien ik tijd kon spenderen met mijn familie en vrienden. En ik samen met Liza een erg leuke typemachine op de kop heb kunnen tikken. De eerste week was druk en daardoor had ik geen tijd om alles te verwerken en voor honderd procent uit te rusten. Dat is dan ook het thema van de tweede week dat ik thuis was; Uitrusten en verwerken.

Ook ben ik deze week begonnen met het uitzoeken van foto’s van het afgelopen jaar, startend met mijn DTS (discipelschap training school). Terwijl ik door alle foto’s aan het spitten was kwam de ene na de andere herinnering op. De levenslange vriendschappen die ik heb opgebouwd tijdens DTS, de pauzes waarin we naar safeway en Starbucks liepen om de hoek, de zigeunerkindjes in Tsjechie, de familie waarbij we verbleven in Rwanda, de blauwe neuzen club tijdens het verfen van een school in een Thais dorpje en de straatkinderen in Pnomh Penh. DTS was niet alleen een reis rondom de wereld, het was een reis rond en door mijn hart. Een reis met God.

Deze reis was en is nog niet afgelopen. Ik herinner me een mooie quote van een van mijn leraren tijdens DTS;’God wants to do life with us’ (‘God wil het leven samen met ons leven.’)  Dat is een van de vele lessen die ik afgelopen jaar heb geleerd; God is niet een God die ergens daarboven is. In plaats van dat wilt Hij deel zijn van ons dagelijks leven. Hij wil samen met ons leven. De vraag is; Laten we hem binnen in ons leven? Laten we Hem deel uitmaken van ons dagelijks leven of laten we Hem alleen deel uitmaken van de grote dingen in ons leven of als we het gevoel hebben dat we Hem nodig hebben? Het doet me denken aan het liedje ‘Walk with me’ van Jesus Culture. ‘In Your presence Lord, there is peace, there is rest. In your presence Lord there is life that never ends. In Your presence Lord  here is joy, there is joy.’ Ik heb Zijn rust en vrede gevoeld in moeilijke situaties en Hij heeft me meer dan genoeg vreugde gegeven in plekken zonder hoop en veel angst. We hebben een goede God en Zijn licht overwint de donkerste plekjes als wij samen met Hem wandelen.

De reis ging verder: twee maanden in Thailand was de volgende stap. Thailand was een van de plekken waar ik met mijn DTS outreach team naar heen ben geweest maar dit was een wereld van verschil. In plaats van twee weken, ging Laurien twee maanden. In plaats van met een team van 11 andere mensen die je aardig goed kent, ging Laurien in d’r up op stap, geen idee hebbende waar ze terecht zou kopen. Niet in een leuk klein dorpje om met kinderen te spelen en een schooltje te verfen, maar in een stad waar misbruik, verkrachting en geweld elke dag voorkomt. Een avontuur was het zeker, niet altijd makkelijk, maar als ik terugkijk was het een ervaring dat me verandert heeft, bevrijd heeft, mijn ogen heeft geopend naar de ongerechtigheid in deze wereld en mijn hart naar andere mensen heeft veranderd. Het heeft me geleerd om kwetsbaar te zijn, minder veroordelend en onvoorwaardelijk lief te hebben. Ik heb geleerd om niet vast te blijven zitten in het verleden of helemaal op te gaan in gedachten over hoe de toekomst eruit zal zien, maar om te genieten van nu en te dromen van de toekomst.

De tweede week dat ik thuis was heb ik wat tijd genomen om echt even goed uit te rusten en meer stil te staan bij wat ik heb meegemaakt en ik realiseerde me dat de twee maanden in Thailand meer met me gedaan hebben op emotioneel gebied dan ik dacht. De verhalen van de meiden, de herinneringen, de gezichten en vooral het verdriet in hun ogen. Ik kan het gewoon niet vergeten. Regelmatig word ik herinnert aan hun gevecht wat ze elke dag opnieuw weer aangaan. Een gevecht tegen iets wat ik zo vrij ontvangen heb: vrijheid. Het doet me pijn en soms weer ik niet wat ik er mee aan moet. Dan komt die gedachte op dat deze twee maanden nutteloos waren, en dat het geen bal uitmaakt wat we daar doen; er zal altijd prostitutie blijven bestaan en we lossen het probleem niet op door er voor de vrouwen te zijn en hen te laten zien dat ze meer waard zijn. Maar dan opeens zie ik iets anders; barmeisjes die jouw lach naar ze beantwoorden met een bescheiden lach, de verhalen van de meiden waarvan hun leven voorgoed verandert is, de tranen van de vrouw die me verteld dat ze dit werk niet langer meer kan doen omdat ze er niet blij van wordt, de vrouwen in Tamar die echte vreugde gevonden hebben en dan wordt ik herinnerd aan de grootheid van onze God. Levens worden veranderd en dat is wat telt. Elk leven telt.

Dit jaar is een geweldige reis geweest, waarin ik niet alleen heb ontdekt hoeveel God om ons geeft als individueen, maar ook houdt van ons als bevolkingsgroepen en culturen. Ik heb stukjes van Zijn karakter gezien in verschillende culturen en plekken.

Er is zoveel meer wat ik zou kunnen schrijven over mijn ervaringen van afgelopen jaar, maar alles wat ik nu nog wil zeggen is dat ik ontzettend dankbaar ben. Ik kan niet beschrijven hoe gezegend ik ben geweest met het ontdekken van de liefde van Jezus voor mij en anderen, 10 landen heb bezocht om God’s liefde te laten zien maar ook verschillende culturen heb ervaren, deel te zijn van de gemeenschap voor een korte tijd en een stukje van hun cultuur mee te nemen naar huis. Ik kan niet beschrijven hoeveel geluk ik gehad heb met het ontmoeten van de mensen die ik ontmoet heb het afgelope jaar. Zo veel verschillende maar elk zulke geweldige mensen die mij dingen geleerd hebben elk op hun eigen manier, mij nieuwe dingen hebben laten zien en een plekje in mijn hart hebben veroverd; levenslange vriendschappen zijn ontstaan. Ik ben dankbaar voor mijn familie en vrienden hier thuis die me voor het grootste deel van het jaar hebben moeten missen maar naast mij stonden en mij hebben gesteund door alles heen. Doordat ik weg was voor een lange tijd ben ik wat ik thuis heb zeker meer gaan waarderen dan dat ik eerst deed. Ook ben ik dankbaar voor jullie, de mensen die mijn blog hebben gelezen en deel uit wilden maken van mijn Thailand-ervaring. Ik weet dat ik soms dingen heb geschreven die misschien moeilijk voor te stellen zijn als je het nooit zo hebt gezien of ervaren, maar ik hoop dat ik het zo heb beschreven dat het voor jullie wel duidelijk was. Hopelijk heeft iets wat ik geschreven heb je hart geraakt en heb je er iets van geleerd. Als er ook maar iets is wat je niet snapt, vragen over hebt of meer informatie over wilt; vraag het asjeblieft aan me!

Voorlopig zal ik deze blog laten voor wat het is. Ik ga genieten van mijn zomer  met vrienden en familie en volgend jaar aan een studie beginnen in Belgie. Ik heb geen idee wat de toekomst voor mij in petto heeft, maar hoogstwaarschijnlijk zal ik deze blog wel weer gebruiken voor een andere reis ergens op deze aarde samen met God. Waar en wanneer? Only god knows..  

‘In my life, be lifted high. In my world, be lifted high. In my love, be lifted high.’

Dancers who dance upon injustice

Dancers that dance upon injustice.

Living in a city that is full of despair and injustice is not easy. Every day you get confronted with terrible things such as rape, abuse, kidnapping, kids being sold and seeing people having no hope or any idea of a bright future. Injustice is all around and everyday you hear, see or experience it in any kind of way. Then on my phone I have this song which I listen to quote frequently. It’s called 'did you feel the mountains tremble' and at one point the lyrics are 'dancers that dance upon injustice'. What does that mean? How can I dance upon injustice? Well, for me dancing upon injustice means that I bring light and hope as much as possible. Defeating injustice by loving the unloved, showing hope to the hopeless and bringing light into the darkest of places. The light is most visible in a room that's dark, and so are beautiful things most visible in a city full of darkness. This update is full of a few beautiful things I have seen and experienced. Cause a part of dancing upon injustice is shining light on how injustice is being defeated and what is being done against it.

I remember my first day of work at soi 6 like it was just a few days ago. I was overwhelmed by the things I saw and i didn't know what to think or say about it. But I also remember the moment that I saw a woman sitting on the couch talking to pi Oh and Manouk. From what they were saying I could figure that she was wanting to join Tamar and leave the prostitution. A few days later I got to work with her in the card room and ever since then I have been building a friendship with her. Although she is now struggling with the question of what to do next in her life and finding her identity again, it has been amazing seeing this woman change, seeing her gain freedom in the way she acts and seeing her becoming more joyful day by day.

I’m going to miss her greatly when I leave next week but is has been such a blessing seeing her transform and being able to be part of that transformation.

It's also beautiful to hear the stories of the women who have been in Tamar center for a longer time. To hear how they got to Pattaya, what they experienced during working in the bars and then how their life changed when they came to Tamar center. It's so encouraging to see that these beauties have found their worth and know that they are destined for greater things.

In the time that I have been here I have visited a lot of bars and talked to a lot of ladies in these bars. With some girls you have a connection, with some you don't or you do but communicating is difficult because of the language barrier. One of the girls I really had a connection with was Gift, a girl I met when Monica and I cooked dinner for a bar next to her bar a few weeks ago. Her English was really well and we started talking and joking immediately. On the last evening of the bethel team that was here for a couple of days they did a concert in the middle of a street full of bars. This was 100 meter from where gift was working, so I before the concert I visited her and asked her if she could come with me. As there were two customers siting in the bar she couldn't leave and this disappointed me. It was frustrating standing 100 meter away from her enjoying the concert knowing that she was there wanting to be watching the concert with me serving the customers. So Manouk and I decided to pay her barfine for the evening.

In that way, she was free to come with us and not having to serve customers for a night. She was so amazed, happy and thankful! The whole night we danced, sang and had fun. Her reaction to all the people around her: ' everyone is so nice'. And whenever the worship music was being played; ' the music is sooo good'. At one point she was even dancing with her hands in the air singing;' set a fire down in my soul, that I can't contain that I can't control. I want more of you God.' Whenever the song ' your love never fails' came on de suddenly started telling me about how people look down on her and judge her because of the lifestyle she is living. I was able to tell her that I believe that she deserves better than this and she is worth more than a girl who sells her body. But that I don't look down on her, but love her and that that is the reason I am here for her. Because I want to show her how much she is loved. And that we have a God who wants the best for us, and that whatever we do; He still loves us. She was touched by the words I said and she told me she had a lot to think about. I closed off with praying over her and we walked back to the dance floor to dance a bit more. This week I am planning on visiting her again at her bar, see how she is doing and if it’s possible take her out to the movies.

Another amazing thing that happened while the Bethelteam was here had to do with one of the girls that has been visiting the Sunday night dinner parties. She is a good friend of Monica and she came with us when we joined the bethel team for an outreach to the DJ festival. She is only 19 years old and has been working in the bars for a year now. Two members of the team really wanted to pray for her when we got back to the hotel, do they did. It was such a beautiful moment as they prophesied over her how she is the joy of the family and how she holds her family together (cause this is all really true in her situation). They prayed for God to reveal himself to her and that He would show her how much He loves her. During the prayer she told us that she saw a man and they asked her how His face looked like. She couldn’t tell cause there was too much light and he was telling her; Believe. Wow, I don’t know about you, but to me this sounds like an encounter with Jesus. She was amazed and didn’t really know what to say. It was such a beautiful moment where the presence of God was so tangible and I was so encouraged by what she saw; God loves to show Himself to His kids if we let Him!

Not only these short moments make my time here so special and so amazing. Something that has touched my heart in ways I never had expected is the kids at Thrive, the rescue home I visit once a week. These kids have been robbed from their innocence, yet they still are so kind, loving and playful. Although they have gone through so much pain already, they still shine and they still radiate so much joy. To see these kids being restored was one of the things that encouraged me a lot during my time here. Cause a lot of times around the city I see kids at risk and it hurts me: I see a 12 year old sitting in a bar or I see a 1 year old sitting on the sidewalk begging for money. But to see that in Thrive kids like this get a chance to be themselves is so encouraging. The goal for me being at this place was being there for them, giving them a good time, but in return they gave me so much hope and joy by being who they are and shining like they do.

These are just a few things in my time here that have been a great blessing or encouragement to me. Within the darkness and the struggles that I went through I have had so many amazing things happen to me personally or to others around me. Within the darkness of this city, so many beautiful things happen. And that is how I want to dance upon injustice. Show that justice is being brought in this place of injustice and that people’s lives are being changed by the battle for justice to come here. And instead of focusing on the injustice that is there, we should focus on the light and praise the One who brings the light into the dark places. Cause ‘The light shines in the darkness, but the darkness has not overcome it.’- john 1:5

Matthew 5:15 Neither do people light a lamp and put it under a bowl. Instead they put it on its stand, and it gives light to everyone in the house.

.

Dancers that dance upon injustice (Nederlandse versie)

Leven in een stad vol wanhoop en onrecht is niet altijd makkelijk. Elke dag word je gefronteerd met de vreselijke dingen die zich hier afspelen; verkrachting, mishandeling, ontvoeringen, kinderen die verkocht worden en het zien van mensen zonder hoop of vooruitzicht op een mooie toekomst. Onrecht is overal om je heen en elke dag hoor, zie of ervaar je het op een of andere manier. Op mijn telefoon heb ik een liedje waar ik geregeld naar luister. Het heet ‘did you feel the Mountains tremble’ en op een gegeven moment is de tekst ‘dancers that dance upon injustice’(dansers die op onrecht dansen). Maar wat betekent dat? Hoe kan ik dansen op onrecht? Voor mij betekent dansen op onrecht dat ik zoveel mogelijk licht en hoop breng op de plekken waar ik ga. Het onrecht overwinnen door de eenzame mensen lief te hebben, hoop laten zien aan mensen die geen hoop meer hebben en licht brengen in de donkerste plekken. Het licht is het beste zichtbaar in een donkere kamer, en zo zijn de mooie dingen het beste te zien in een stad vol met duisternis. Deze update is vol met mooie dingen en bijzondere momenten die ik heb meegemaakt en heb gezien. Want een deel van dansen op onrecht is aan het licht brengen hoe duisternis overwonnen wordt en wat er tegen het onrecht gedaan wordt.

Ik herinner me een van de eerste dagen op werk op soi 6 nog als de dag van gisteren. Aangedaan door de dingen die ik zag, geen idee hebbend wat ik hiervan moest denken of erover moest zeggen.  Maar ik weet ook nog het moment dat ik een vrouw zag zitten op de bank, pratend met pi Oh en Manouk. Ik begreep uit wat ze zeiden tegen elkaar dat de vrouw bij Tamar wilde komen werken en de prostitutie achter zich wilde laten. Een paar dagen later mocht ik met haar samenwerken in de cardroom en sindsdien heb ik een vriendschap opgebouwd met haar. Al is ze nu aan het worstelen met de vraag wat ze in de toekomst wil doen en bezig is met het vinden van haar identiteit, is het prachtig geweest om te zien hoe deze vrouw veranderd is. Om te zien hoe ze vrijheid heeft gekregen in hoe ze doet, en haar vreugdevoller zien worden dag bij dag. Ik ga haar ontzettend missen wanneer ik vertrek volgende week maar het is zo’n zegening geweest om haar te zien veranderen en een deel geweest te zijn van die verandering.

Het is ook zo mooi om de verhalen te horen van de vrouwen die al langer in Tamar Centrum werken. Om te horen hoe ze in Pattaya terecht gekomen zijn, wat ze meegemaakt hebben tijdens hun tijd van werken in de bars en hoe hun leven veranderd is sinds ze in het Tamar centrum werken. Het is bemoedigend om te zien hoe deze schoonheden hun waarde gevonden hebben en weten dat ze geliefd zijn.

In de tijd dat ik hier ben heb ik veel bars bezocht en met veel vrouwen in de bars gepraat. Met sommige meiden heb je echt een klik, met sommigen iets minder of heb je wel een klik maar is communiceren lastig door de taalbarrière. Een van de meiden waar ik echt een klik mee had was Gift, een vrouw die ik ontmoet heb toen Monica en ik voor een bar vlakbij haar bar gekookt hadden een paar weken geleden. Haar Engels was ontzettend goed, en we begonnen meteen met praten en grapjes maken, het was gezellig. Op de laatste avond dat het Bethel team, dat voor een aantal dagen in Pattaya was, gaven zij een concert temidden van een straat vol met bars. Dit was 100 meter van de bar waar Gift werkte, dus vlak voor het concert liep ik naar haar toe en vroeg haar of ze met me mee wilde komen. Ze wilde best mee maar aangezien ze klanten had en hen moest voorzien van drankjes kon dit helaas niet. Het was ontzettend frustrerend 100 meter van haar vandaan te staan wetende dat zij klanten aan het serveren was terwijl ze veel liever met mij van het concert wilde genieten. Manou en ik besloten dus haar barfine te betalen en haar vrij te kopen voor de avond. Zo was ze vrij om met ons mee te komen en van de avond te genieten en hoefde ze niet met een klant mee vanavond. Ze was erg verbaasd, blij en dankbaar! De hele avond hebben we gedanst, gezongen en heel veel lol gehad. Haar reactie op alle mensen rondom haar; ‘Iedereen is zo aardig’. En zodra de worshipmuziek opkwam: ‘deze muziek is echt goed.’ Op een gegeven moment was ze zelfs aan het dansen met haar handen in de lucht zingend: ‘set a fire down in my soul, that I can’t contain that I can’t control. I want more of you God.’ Zodra het nummer ‘Your love never fails’ opkwam begon ze uit het niet mij te vertellen over hoe mensen op haar neer kijken en haar veroordelen om het werk wat ze doet. Ik had de mogelijkheid haar te vertellen dat ik geloof dat ze beter verdient dan dit en dat ze meer waard is dan een meisje wat haar lichaam verkoopt. Maar dat ik niet op haar neer kijk, maar dat ik van haar houdt en dat de reden is dat ik hier ben. Omdat ik haar wil laten zien hoe geliefd ze is. En dat wij een God hebben die het beste wil voor ons, en dat wat we ook doen; Hij houdt van ons! Ze was geraakt door wat ik haar vertelde en ze vertelde me dat ze veel had om over na te denken. Ik sloot af met voor haar te bidden en we liepen terug naar de dansvloer om nog wat meer te dansen. Deze week wil ik haar graag nog een keer bezoeken om te kijken hoe het met haar gaat en hopelijk kan ik haar een avondje meenemen naar de film!

Iets anders ongelofelijks wat gebeurde tijdens de aanwezigheid van het Bethelteam had te maken met een van de meiden die de zondag avond dinner feestjes vaak bijwoont. Ze is een goede vriendin van Monica en ging met ons mee toen we met het team meegingen op outreach naar het DJ festival. Ze is nog maar 19 jaar oud en werkt nu voor een jaar in Pattaya. Twee leden van het team wilden heel graag voor haar bidden toen we terugkwamen in het hotel, dus dat deden ze. Het was een erg mooi moment, ze spraken hoop over haar leven en zeiden hoe zij de vreugde is van de familie en haar familie samenbindt (dat was heel erg gaaf, want dat is precies de rol die zij heeft in de familie). Ze baden dat God zichzelf aan haar zou laten zien en haar zou laten zien hoeveel Hij van haar houdt. Tijdens het gebed vertelde ze ons dat ze een man zag en ze vroegen haar hoe zijn gezicht eruit zag. Ze kon het ons niet vertellen doordat het licht achter hem te fel was om zijn gezicht te kunnen zien, hij vertelde haar; believe. Wauw, dit klinkt als een ontmoeting met Jezus als je het mij vraagt. Ze was onder de indruk en wist niet goed wat ze moest zeggen. Het was een ontzettend mooi moment en ik werd er erg door bemoedigd; God laat Zichzelf graag aan Zijn kinderen zien als wij Hem binnenlaten!

Niet alleen deze korte momenten maken mijn tijd hier zo speciaal en bijzonder. Iets wat me geraakt heeft hier wat ik niet verwacht had waren de kinderen in Thrive, het rescue home wat ik elke week bezoek. De onschuld van deze kinderen zijn op een vreselijke manier van ze weggenomen, toch zijn ze zo vriendelijk, liefdevol en speels. Al hebben ze al veel pijn moeten doorstaan, nog steeds zie ik zoveel liefde en vreugde in hen. Om het herstel te zien van deze kinderen was ontzettend bemoedigend. Rondom de stad zie je veel kinderen die risico lopen misbruikt te worden; Een 12 jaar oud meisje in de bar tussen al de andere vrouwen, een 3 jaar oud kindje achter de bar (mee naar mama’s werk) of een 1 jarig kindje op de stoep bedelend voor wat geld. Dit is niet waar kinderen thuishoren! Maar om te zien dat de kinderen in Thrive (die allemaal zoiets als hierboven beschreven hebben meegemaakt) een kans krijgen om hunzelf te zijn is zo mooi en bemoedigend. Het doel van dat ik daar was 1 dag in de week was er voor hen te zijn, maar ik heb er iets voor teruggekregen: Deze prachtige kinderen hebben me een stukje hoop en vreugde gegeven, gewoon door wie ze zijn en hoe ze hun lichtje laten schijnen.

Dit zijn een paar van de lichtpuntjes van mijn tijd hier. In het midden van de duisternis van het onrecht en de worstelingen die ik heb gehad hier heb ik zoveel mooie momenten gehad, voor mij persoonlijk of voor mensen om me heen. In het midden van de duisternis van de stad, gebeuren er zoveel mooie dingen. En dat is hoe ik wil dansen op het onrecht. Laten zien hoe recht plaats neemt in deze kleine momenten en hoe levens verandert worden doordat er gestreden wordt tegen het onrecht. En in plaats van ons op het onrecht te focussen, zouden we ons op de lichtpuntjes moeten focussen en Degene prijzen die ons het licht geeft in de duistere plekjes. Want ‘Het licht schijnt in de duisternis en de duisternis heeft het niet in haar macht gekregen.’ – Johannes 1:5

Matthew 5; 15 Neither do people light a lamp and put it under a bowl. Instead they put it on its stand, and it gives light to everyone in the house.

numbers, blank stares and money

Numbers, blank stares and money

I know I have to write a blog and I have a million things to share but I don’t know where to start. I guess I’ll start with where I left with in my last blog: Easter. Easterday was different as normal, but just as good. I went to a Thai church with Nelske, followed by baptisms at the beach. To me it was beautiful to see how people want to start a new life with Christ on the day that we celebrate what He has done for us. To me this was also a short time of looking back to the past year. One and a half year ago (20 november 2011) I made the decision to get baptized. Although the testimony I would tell would be so different now compared to the testimony I told with my baptism, the choice is still the same; I want to follow Jesus,  I trust Him with my life and I want to give Him all the glory. To realize how I have grown the past year, how God used so many people and situations to teach me, challenge me and build me up, is amazing and it makes me so thankful!

In the evening we had our weekly dinner party with girls from the bars at Monica’s house. Ofcourse we did something special for Easter: decorating easter eggs, hiding and finding them, egg relay race and egg tossing. During louisianian dinner we shared about the Easter story. Briefly we told them about what Jesus did, how we live in freedom because of Him and how He not only died for us but also for them. For some of them, this was the very first time they ever heard about Jesus or the Gospel. Most of the people in Thailand are raised Buddhist; Christianity is not a common religion here in Thailand, although the churches in for example Pattaya are growing and people are more open to hear about Jesus! Anyway, it was a really beautiful night. The girls were open to what we had to tell, and it was beautiful to share a little bit about the Hope we have. Most importantly; we had a lot of fun!

This week we had another ‘Tamarparty’ on our schedule. Wednesday was the day that we invited 40 girls to spend the evening with us. This was the first time that we invited a big group of ladyboys (I think around 25). I was able to invite the older lady I wrote about in one of my previous updates, Pi Emma, and her 19 year old friend. It’s interesting to see how they almost always answer with; I am fine, whenever you ask them how they are, but as soon as we start praying for them they start crying and open up a little more. It was painful to see my friends in tears and to feel their pain and hopelessness. But it was also a beautiful time to encourage them, comfort them and be there for them.

Last weekend I visited Walking Street (the main street for bars and clubs in Pattaya, at nighttime this is the busiest place in Pattaya). Monica, the volunteer that is here for long term and builds a lot of relationships with girls in Pattaya really wanted to go and visit one of her friends in the bar she works. She happens to work in a gogo bar now. Whenever I would ask people what a gogo bar is, people would answer me with; Yeah, those are the worst bars in town, the girls have to dance on a stage and stuff. Well, I can tell you, it’s more than just dancing that happens in these bars. As soon as we came in all these girls are sitting, standing or dancing here in their tiny tiny shorts and miniscule tops. We find our friend and sit down with her. Immediately another girl comes sit down next to us and I start talking to her. We order some drinks and we find out that the girls have to have a minimum amount of lady drinks per evening, otherwise their salary will get decreased. With lady drinks I mean that the customer buys the girl a drink. As the drink we bought her was the first drink she got this evening, Kayleigh and Monica decided to buy her 4 more, so she wouldn’t have to worry about getting drinks tonight. When we get the bill we do another discovery, which totally wrecked my heart; these girls are a number. They are not called by their name, but they are number 119 and 126. Right after that my eyes saw more things that I am definitely not comfortable seeing. I went far further then; ‘a bar where girls dance.’  I am not going to get into the details, but it went far enough to make us turn our heads away and make  Monica put her hands in front of my eyes.

The whole experience broke my heart, seeing the girls dancing and just having a blank stare tells me that this is not what they want, this is not their desire. They really just go through the motions, move their body and don’t think about it. The fact that they are number tells me that to these men they’re just an object, nothing more. It’s so interesting to me that we’re all so happy we got rid of slavery in the 19^th century, but the world seems to be okay with girls being numbers, girls dancing on stages almost naked against their will and men paying these girls so they can decide what the girl has to do?

                                            

Tired and confused I went home, I guess it’s going to take some time to process what I saw in this bar. Please be praying for the Moon Club, that this will become a place of hope and joy instead of desperation and destruction and also for our friend. That she will find freedom and get out of this place as soon as possible!

Last Friday a team from Bethel arrived and they have been doing a lot of music and dance ministry around Pattaya. On Sunday, after an amazing Sunday service with worship led by the team and a wonderful performance from them at Hard Rock Café, we decided to join them for outreach in the night at a DJ festival at the end of Walking Street. We walked through walking street and went t the festival for about one and a half hour. We danced with people, praised Jesus and talked to some people. One of the ladies I talked to was there with her Dutch boyfriend. Her English was really well and the first thing she told me with a face that looked like she was surprised; you are really nice! We were able to pray for her and her relationship and we got to encourage her to keep being creative with the business ideas she has. Most of the time we spent there we danced full of joy.

As you can read the past week I saw a lot of terrible and heartbreaking things and it really did something with me. Although it hurts me, the pain doesn’t take control of me as things like this used to. Whenever there would happen something bad to a friend or in the world 2 years ago I would get so sad and angry and would not understand why. I have learned to accept that bad things happen and that this is not God’s will. Instead of being sad or angry about the horrific things happening in this world, I use the things I see as a motivation to do something about it. Sitting in our room grieving about the things that are not fair or not right is not going to make a difference. This has been a long journey for me and I am so happy to see where I am right now in this. Ofcourse the things still hurt me, sometimes they hurt me pretty bad and I feel terribly helpless. But especially in those moments I look to the Lord and I know that His hands are in the situation. God is good and several times He has shown His faithfulness to me. When all else fails, He is still there.  

Numbers, blank stares and money

Deze keer weet ik niet zo goed waar ik moet beginnen. Mijn hoofd is zo vol met wat ik afgelopen week allemaal gedaan, gezien en ervaren heb dat ik gewoon niet weet waar ik moet beginnen. Ik begin maar met hetgeen waar ik mee geëindigd ben afgelopen blog: Pasen. Eerste paasdag was ontzettend anders dan normaal, maar net zo goed! Samen met Nelske ben ik naar een Thaise kerk geweest, gevolgd door dopen op het strand. Ik vond het prachtig om te zien hoe mensen kozen voor een nieuw leven met Jezus op de dag dat we vieren wat Hij heeft gedaan voor ons. Voor mij was dit ook een kort tijd van bezinning en terug kijken op het afgelopen jaar. Bijna anderhalf jaar geleden (20 november 2011) heb ik me laten dopen. Al zou de getuigenis die ik zou geven op dit moment zo anders zijn dan wat ik toen vertelde, is de keuze nog steeds hetzelfde: ik wil Jezus volgen, ik vertrouw Hem mijn leven toe en wil Hem alle glorie geven met mijn leven. Ik realiseerde me hoe ik gegroeid ben in het afgelopen jaar, hoe God zoveel mensen en situaties heeft gebruikt om me dingen te leren, me uit te dagen en me op te bouwen is geweldig om op terug te kijken en dat maakt me ontzettend dankbaar!

S’avonds hadden we onze wekelijkse party met meiden uit de bars in Monica’s huis. Natuurlijk hebben we iets speciaals gedaan voor Pasen: Paaseieren geschilderd, ze verstopt en gezocht, estafette races met eieren en eieren overgooien. Tijdens het nuttigen van een typisch gerecht uit Louisiana hebben we het Paasverhaal verteld. Kort vertelden we hun over wat Jezus gedaan heeft voor ons, hoe we in vrijheid mogen leven door Hem en hoe Hij niet alleen is gestorven voor ons, maar ook voor hen. Voor sommigen van hen was dit de eerste keer dat ze ooit over Jezus of het evangelie gehoord hebben. De meeste mensen in Thailand worden Boeddhistisch opgevoed; het Christendom komt niet veel voor, al groeien de kerken in bijvoorbeeld Pattaya wel en komen er veel mensen tot geloof. Het was een erg mooie avond, we hebben veel gelachen en het was mooi om wat met ze te kunnen delen over de Hoop die we hebben.

Deze week hadden we ook weer een ‘Tamarparty’ op het programma staan. Woensdag was de dag dat we 40 meiden hebben uitgenodigd om een avondje met ons door te brengen. Het was de eerste keer dat we een grote groep ladyboys hadden uitgenodigd (ik denk zo rond de 25) en dit resulteerde in heel wat hoog geschreeuw en gegil van blijdschap. Ik had ook de mogelijkheid om de oudere dame uit te nodigen waar ik eerder over geschreven heb, Pi Emma, en haar 19 jaar oude vriendin. Ik vond het erg interessant om te zien hoe alle meiden antwoorden met: Het gaat goed met me, als je ze vraagt hoe het gaat met ze, maar zodra we voor ze gaan bidden, de tranen over hun wangen lopen en ze wat opener worden en wat meer willen delen. Het was erg pijnlijk om te het verdriet en de pijn te zien en te voelen. Maar het was ook een goede tijd waarin we ze konden troosten, bemoedigen en er voor ze zijn.

Afgelopen week heb ik Walking street (de grootste straat in Pattaya met de meeste bars en clubs, s’avonds is dit dan ook de drukstbezochte plek) bezocht met Monica, de vrijwilligster die hier voor lange tijd is en veel relaties opbouwt met meiden in Pattaya. Ze wilde graag een van haar vriendinnen bezoeken in de bar waar ze werkt. Op dit moment werkt ze in een gogo bar. Als ik mensen vroeg wat een gogobar was antwoordden ze vaak met; Oh, dat zijn de ergste bars in Pattaya, de meiden moeten dansen op een podium enzo. Nou, ik kan je vertellen dat het wel iets meer is dan gewoon dansen in deze bars. Zodra we binnenkwamen zie je de meiden staan, zitten of dansen met hun minibroekjes en minitopjes. We zoeken onze vriendin op en gaan bij haar zitten. Meteen komt er een ander meisje bijzitten en ik knoop een praatje met haar aan. We bestellen wat te drinken en we ontdekken dat de meiden een minimum aantal ladydrinks moet verkopen op een avond, anders zal hun salaris verminderd worden. Aangezien het drankje wat we voor haar gekocht hadden haar eerste drankje van de avond was, besloten Monica en Kayleigh 4 drankjes erbij te bestellen, zodat ze zich niet druk hoefde te maken over meer drankjes te verkopen vanavond. Toen we de rekening kregen deden we nog een andere ontdekking, wat we me ontzettend veel pijn deed : de meiden zijn een nummer. Ze worden niet bij hun naam genoemd maar zijn nummer 119 en 126. Vlak daarna zagen mijn ogen meer dingen die ik niet hoef of wil zien.  Het ging veel verder dan; ‘een bar waar meisjes dansen.’ Ik ga niet in op de details, maar het ging ver genoeg dat we alledrie onze hoofden de andere kant op te draaien en Monica besloot om haar handen voor mijn ogen te doen: ‘je bent nog maar 18, dit soort dingen hoef je niet te zien.’ De hele ervaring brak mijn hart, het zien van de dansende meiden die gewoon leeg voor zich uit staren verteld me dat dit niet is wat ze willen, dit is niet hun verlangen. Hun lichaam doet wat het moet doen, dansen maar ze denken er niet over na. Het feit dat de meiden nummers zijn verteld me dat deze mannen ze alleen maar zie als een object, niets meer dan dat. Ik vind het erg bijzonder dat we allemaal zo blij zijn met het afschaffen van de slavernij maar dat we het als wereld nog wel prima vinden dat er mensen zijn die nummers zijn, dat meiden zowat naakt op een podium dansen tegen hun wil en dat mannen betalen voor de meiden zodat hij kan bepalen wat ze hoeft te doen?

Nog licht in shock over wat ik gezien had ben ik lekker gaan slapen, ik denk dat het tijd nodig heeft om te verwerken wat ik gezien heb in deze bar. Bid alstublieft mee voor deze bar, dat het mag veranderen in een plek van licht en hoop in plaats van verdriet en vernietiging, en daarbij ook voor onze vriendin daar. Dat ze vrijheid mag vinden en zo snel mogelijk uit deze bar mag komen!

Afgelopen vrijdag is er een team vanuit Bethel aangekomen en ze hebben veel gedaan met muziek en dans in Pattaya. Op zondag, na een geweldige kerkdienst met aanbidding geleid door het team en een leuk optreden van ze bij het Hard Rock Cafe, besloten we met ze mee te gaan voor outreach op een DJ festival aan het eind van Walking street. We zijn door walking street heengelopen en hebben zijn ongeveer anderhalf uur op het festival geweest. We hebben veel gedanst met mensen en met een aantal mensen gepraat. Een van de vrouwen waar ik mee in gesprek kwam was daar met haar Nederlandse vriend. (zij was Thais) Haar engels was erg goed en het eerste wat ze tegen me zei, aardig verrast: ‘You are really nice!’ We mochten voor haar en haar relatie bidden en we konden haar bemoedigen om haar creatieve ideeen te blijven gebruiken in haar werk. De meerderheid van de tijd hebben we vol vreugde en blijdschap gedanst.:)

Zoals jullie kunnen lezen heb ik de afgelopen week erg veel heftige en pijnlijke dingen gezien en het heeft echt wat met me gedaan. Al doet het pijn, de pijn heeft geen controle over me zoals het vroeger wel had. Als er iets slechts zou gebeuren bij een van mijn vrienden of er gebeurde iets ergs in mijn kleine wereldje of in de grote wereld, kon ik daar  2 jaar geleden echt heel verdrietig en boos om worden en snapte ik niet waarom dit soort dingen gebeurde. Ik heb geleerd te accepteren dat er erge dingen gebeuren en dat dit niet is wat God wil. In plaats van dat ik verdrietig of boos wordt om de vreselijke dingen die ik zie, kan ik nu de dingen die ik zie als motivatie gebruiken om er iets aan te doen. Op onze kamer zitten en ons rot voelen over alle vreselijke dingen die gebeuren die niet eerlijk zijn of niet goed zijn gaat geen verschil maken. Ik vind het bijzonder om te zien hoe ik er nu in sta vergeleken met misschien 1 of 2 jaar geleden. Tuurlijk doen de dingen die ik zie nog steeds pijn, en soms doet het me ook veel pijn en ben ik er ontzettend verdrietig over en voel ik me erg hulpeloos. Maar juist in deze momenten kijk ik op naar mijn God en weet ik dat ik de situatie in Zijn hand mag plaatsen en het daar kan toevertrouwen. God is goed en Hij heeft me al zovaak zijn trouw laten zien. ‘When all else fails, He is still there.’

Praise the One who paid my debt

Praise the one who paid my debt

Its the week before Easter. Normally I would spend this week packing and getting ready to spend a long weekend of holiday with my amazing family. This had been a tradition for many years now and this is the very first time I will be missing it. On the one hand I am sad about it, because I have been blessed with an extraordinary lovely family and I love spending time with them, but on the other hand I am also really blessed to be able to spend two months here. And even spending Easter here is starting to mean something to me. The last week I have been really busy, but in a really good way.

Last Sunday for example we went to a hotel for a night. Monica, one of the volunteers at Tamar who is here in Pattaya for long term, has set up her own nonprofit organization and organizes Sunday night parties. She invites girls from the bars and builds relationships with them by visiting them regularly and throwing these small dinner parties for them. Last Sunday we invited 4 of her friends to come with us to the hotel and spend the night with us there. During the day we hang out at the pool, played tag in the pool, took a lot of pictures and had fun together. Afterwards we had dinner, followed by murder in the dark and sardines in our hotel room, which looked more like an apartment. We had a lot of fun, but most importantly, the Thai girls were enjoying the day and evening a lot, although they were a little scared while running through the hotel room in the dark. But all in all, it was lovely to see how they were really free to be themselves for a day and just let go of impressing people, especially men, all the time. Monday was my day in the nursery. This nursery is for the kids from women who work at Tamar. Monday we just had two babies , Esther and Hero, and one 3-year old, Erika. Erika is mostly going to preschool, so basically we normally have two babies. This week Hero went back to his village with his mom. Please be praying for him, that his mom will take good care of him and that he will be kept safe.

Tuesday I got to spend a day at Soi 6, where I got to teach English. I really like teaching the bargirls English, because it gives me the chance to talk to them and laugh with them, but also because its practical. You get to teach them something that they need and can use in their daily lives. In the evening a team from California that has been here for over two weeks invited 5 girls from the ‘Inn love bar’ to dinner and I went with them just to be able to get to know the girls they had been meeting the past few days. The girls were all really joyous and sweet! It was a really good night and we all had a good time. It is hard though to see them have so much fun and realize that the next day they will be going with customers again. That’s the hard part of having good contact with the girls. You start seeing them as a human, as a friend, but then you realize that they’re still doing a horrible job. When I think about it I honestly can’t imagine doing the job they do and I wonder how they can. Is it a difference in culture? A difference in how you’re raised? Is it a way of learning to shut your emotions out? Or do they think the same way as me and find their job horrible, but have no other option? As I’m writing this I think of a testimony of one of the staff members at Tamar. She told me her story this week and I was really impressed by what she told, but it also made me think of ‘the root of the problem.’ She told me how she was abused by her stepfather and brother as a little girl, how she got married when she was 15 because the guy she had to marry raped her when she was 14. After one failed marriage and a second husband passing away(who was actually good to her), she was left with two kids and no hope. She started working in Pattaya, but came to Tamar Center after three months. Now she is working as staff in Tamar and she is one of the most fun people to be around.

She also tells me that this is not a ‘special story’ but that this happens a lot in the villages. Kids grow up sleeping in the same room as their parents, so also grow up with seeing things kids shouldn’t see. Girls get arranged to marry a way older men from the village so he can have kids. These kids are basically raised with a whole different image of sex then we get raised in the western world. Because of the abuse and confrontation with sex at a really early age, these kids don’t know any better. It hurts me to hear and see the way people treat love and sex. This is not how it is meant to be. God created us in His image, male and female, to have a relationship with Him and each other. Love is what we are made for, real and pure love. Not love between a 14 and a 28 year old. Not for a one night stand. Love is also not for sale, it should be free and come with a willing heart, not be sold behind some bars. It makes me sad seeing that the very thing that we were made to do, LOVE, is shaped in so many wrong forms in this world. I remember how my teacher on ‘relationships’ in DTS stated how the main problem in today’s world is that we don’t know how to do relationships right. That broken relationships are the root of every problem in the world. His point was that building relationship is the root of everything, and we have to learn how to do relationship right. And when I talk about relationship I talk about  friends, lovers, parents and kids, government and its people, people in a community, just any kind of form of people interacting with each other.  This week I got reminded of this teaching because I have seen so many broken relationships around me and it hurts me to see how people fool around with love and sex and not involve the Maker of it all in it. And I know that probably some friends who are not a Christian are reading my blog as well and must be thinking; what the heck is she talking about with ‘being made for love’. You don’t have to agree with me that God has put a desire to be loved in our hearts, but I do think you can agree with me that the biggest part of our lives is about relationships. Whether at home, at school or at work, everywhere it’s about people. A lot of problems in the world are based on how people look at each other and how they love, or don’t love. And then I think back to the words of my teacher: ‘We need to learn how to do relationships right.’ For me this meant to get closer to God and learn how He wants us to do relationships. What does this mean for you?

Back to the woman’s testimony: Still undone about all the things that happened to her I listen to the end of her story. ‘I promised myself to never forgive what they have done to me. But now that I did forgive them, I have so much freedom and because of this testimony I can tell others about Jesus and real love.’

I am absolutely blown away after hearing her life story. It shows me the purest form of forgiveness. It’s something I have been struggling with personally and she tells me that it gave her so much freedom forgiving the men that had hurt her so badly in her past. How can I have problems with forgiving other people or myself for little things, if she has forgiven people that have hurt her in such a devastating way?

Definitely something I am taking with me in my quiet times. As I said, I normally spend the week before Easter packing to get ready for a fun holiday weekend, and this year I spend it a little differently. Last Sunday the pastor of the church I visited challenged us to look inside our hearts, and ask God is there was anything He was asking us to give to Him. I immediately knew what that was for me; things I have been holding on to for a long time and still haven’t processed. So this week has been all about processing old hurts. And instead of denying that it hurt me, what I normally do, I am processing it all, praying about it and let God take the lead in it. I realized that for so long I have been doing so many things on my own and in my own power. I often think that I can do it myself and I can ‘fix me’. But this week I have come to realize that I need God, not just to heal my wounds, but also to restore me, to protect me and to guide me. I guess I have never seen Jesus as my Saviour, because I didn’t have a specific point that ‘I got saved’, but that faith gradually grew. And before I left on this trip I really felt that God was going to show me how He is a Savior, through the women in Tamar, how He has saved and restored them. Never thought that He meant that He was going to show me that he is MY savior, not just theirs, but also mine. Everything that I keep holding on to, he has already died for on the cross. Everything that I feel sorry for, regret doing or saying and all the things I do wrong, He already paid for when He died at that cross. Because I am finally working through the things I kept deep inside, it gives me the opportunity to turn to God and let Him show His love to me in ways I never saw Him. This has been an incredible journey (of less than a week) and has been a pretty amazing week of working up to Easter. It is beautiful to realize that what we’re celebrating coming Sunday, something that happened almost 2000 years ago, is still so relevant in our lives, in my life. It makes me thankful, thankful for the cross, thankful for my beautiful God, thankful for the family and friends I have and thankful for knowing real Love.

Love is patient, love is kind. It does not envy, it does not boast, it is not proud. It is not rude, it is not self seeking , it is not easily angered, it keeps no record of wrongs. Love does not delight in evil but rejoices with the truth. It always protects, always trusts, always hopes, always perseveres. – 1 Corinthians 13; 4-7

Praise the One who paid my debt (Nederlandse versie)

Het is de week voor Pasen en normal spendeer ik deze week met mijn koffer inpakken en mij klaar te maken voor een heerlijk weekendje weg met mijn geweldige familie. Na jaren van traditie is dit de eerste keer dat ik niet bij het ‘Pasen in de eemhof’ zal zijn. En dat is gek en jammer, want het zijn altijd ontzettende relaxte en gezellige weekenden. De andere kant van het verhaal is dat ik het hier ontzettend naar mijn zin heb, helemaal op mn plek zit en ik ontzettend gezegend ben dat ik hier nu mag zijn. Zelfs het feit dat ik hier Pasen vier is de afgelopen week wat voor me gaan betekenen. De afgelopen week was een drukke week, maar ontzettend mooi en leuk!

Afgelopen zondag zijn we een nachtje naar een hotel gegaan. Monica, een van de vrijwilligers van Tamar die hier voor langere tijd is, heeft haar eigen non profit organisatie opgericht, genaamd new love outreach. Elke zondag organiseert ze dinnerparties voor meiden die ze in de bars ontmoet en relaties mee opbouwt. Ook gaat ze geregeld bij ze langs en houdt ze veel contact met ze. Afgelopen zondag hebben we 4 van deze meiden uitgenodigd om met ons een dagje en nachtje naar een hotel in Pattaya te gaan. Overdag hebben we heerlijk rond het zwembad gehangen, tikkertje gespeeld in het zwembad, veel fotos gemaakt en veel lol gehad. Savonds lekker in het restaurant met elkaar gegeten, waarna we ‘murder in the dark’en ‘sardientjes’ hebben gespeeld in onze hotelkamer, wat meer een appartement leek. Het was ontzettend gezellig en het belangrijkste van alles; de thaise meiden waren echt aan het genieten, al waren ze wel en beetje bangig tijdens het verstoppen in de donkere hotelkamer. Het was prachtig om te zien hoe ze echt even vrij waren om zichzelf te zijn en zich geen zorgen hoefden te maken over werk. Maandag was mijn dag in de nursery. The nursery is er voor de kinderen van de vrouwen in het Tamarcentrum die nog niet naar school gaan. Maandag waren er twee babies, Esther en Hero, en een 3 jarig meisje, Erika. Erika is meestal naar preschool, dus hebben we vaak maar 2 babies. Hero is vanaf deze week weer terug bij zijn moeder in een dorpje in het Noorden, dus veel kinderen blijven er niet over!

Dinsdag bracht ik de dag door op soi 6, waar ik engelse les heb gegeven. Engelse les geven aan de meiden uit de bars vind ik ontzettend leuk, omdat het me een mogelijkheid geeft om met ze in gesprek te gaan, maar ook omdat je ze iets heel praktisch leert. Je leert ze iets wat ze in hun dagelijks leven kunnen gebruiken! Sávonds had een team uit California wat hier voor 2 weken geweest zijn 5 meiden uit de ‘Inn love bar’ uitgenodigd om naar een buffet restaurant te gaan. Zij waren al een paar keer naar deze bar geweest om relaties te leggen met de meiden en dit was hun laatste avond waarop ze de meiden wilden trakteren op een etentje. Het waren hele leuke en lieve meiden en we hadden een hele leuke avond! Toch blijft het moeilijk om te zien dat ze het zo naar hun zin hebben en je dan te realiseren dat ze de dag erna weer met wildvreemde mannen naar bed moeten. Dat is wel het lastige gedeelte van bevriend worden met de meiden in de bar; je gaat ze zien als mensen, als vriendinnen, en om dan te beseffen dat ze een vreselijk baantje hebben is soms best lastig. Als ik eraan denk kan ik me gewoon echt niet voorstellen dat ik hun baantje zou doen. Ik zou het echt niet kunnen, en dan vraag ik me wel eens af hoe zij dit wel kunnen doen. Waar halen ze de ‘kracht’ vandaan? Komt dat door de verschillende culturen? Komt het door hoe ik ben opgevoed? Is het een kwestie van leren om je emoties uit te schakelen? Terwijl ik dit schrijf denk ik aan de getuigenis van een van de staff vrouwen hier in Tamar. Deze week deelde ze haar verhaal met me en ik was erg onder de indruk over wat ze vertelde en zette me ook aan het denken over ‘de wortel van het probleem’.  Zij vertelde mij hoe ze werd misbruikt door haar stiefvader en broer toen ze nog een klein meisje was, hoe ze op haar 15^e met een veel oudere man moest trouwen omdat hij haar op haar 14^e verkracht had. Na een mislukt huwelijk en een tweede man die wel goed voor haar was overleed, was het enige wat ze nog over had haar twee kinderen en geen hoop. Ze begon met werken in Pattaya, wat ze drie maanden heeft gedaan voordat ze bij het Tamar Centrum terecht kwam. Nu werkt ze al een hele lange tijd voor Tamar centrum en is ze een van de gezelligste vrouwen om mee om te gaan. Ook verteld ze me dat dit niet een uitzonderlijk verhaal is maar dat dit soort dingen erg veel gebeuren in de dorpjes in Thailand. In deze dorpjes slapen veel kinderen op dezelfde kamer als hun ouders en zien hierdoor dingen die kinderen niet zouden moeten zien. Deze kinderen groeien op met een heel ander beeld van seks dan hoe wij ermee opgroeien in de westerse wereld. Door het misbruik en de confrontatie met seks op een hele jonge leeftijd weten deze kinderen niet beter. Het doet me pijn om te zien hoe mensen met liefde en seks omgaan. Dit is niet hoe het hoort en hoe het bedoeld is. God heeft ons gemaakt naar zijn evenbeeld, man en vrouw, om een relatie met Hem te hebben en met elkaar. Liefde is waar we voor gemaakt zijn, echte en pure liefde. Niet liefde tussen een 14jarige en 28 jarige. Niet voor een one night stand. Liefde of seks hoort niet verkocht te worden, maar zou vrijwillige gegeven moeten worden.  Het verdrietige vind ik dat hetgeen waar we voor gemaakt zijn, LIEFDE, zo vervormd wordt op zoveel verschillende manieren in de wereld. Ik herinner me hoe een van mijn leraren in DTS in ‘relationshipweek’ zei; het grootste probleem in de wereld van vandaag is dat we niet weten hoe we goede relaties opbouwen. Dat gebroken relaties de basis is van elk groot probleem in de wereld. Zijn punt was dat het opbouwen van relaties de basis is voor alles, en dat we moeten leren hoe we goede relaties opbouwen. ‘We need to learn how to do relationships right.’ Deze week werd ik aan deze les herinnerd omdat ik zoveel gebroken relaties om me heen zie en het me pijn doet om mensen te zien rotzooien met liefde en seks en niet Degene die het alles heeft gemaakt erin te betrekken. En ik weet ook dat er mensen zijn die mijn blog lezen en niet Christen zijn, en zij zullen waarschijnlijk denken; waar heeft ze het over met d’r  ‘gemaakt zijn voor liefde’. Ja, ik geloof inderdaad dat wij als mensen gemaakt zijn met een doel en dat liefde iets is wat God heel doelbewust in heeft geplaatst. Nu hoef je het er daar niet mee eens te zijn, maar ik denk wel dat je het met me eens ben als ik zeg dat het grootste gedeelte van onze levens, en dus ook van de wereld om relaties draait. En dan bedoel ik relaties in de breedste zin van het woord; van vrienden tot regering tegenover zijn inwoners en van een liefdesrelatie tot een werkrelatie. Uiteindelijk gaan veel problemen in de wereld terug naar hoe mensen naar elkaar kijken en hoe ze elkaar liefhebben, of niet liefhebben. En dan denk ik weer even terug aan de woorden van mijn leraar: ‘We need to learn how to do relationships right.’ Voor mij was de uitdaging hierin om dichter naar God te groeien en te kijken hoe Hij wilt dat we relaties inrichten en hoe ik met andere mensen omga. Wat betekent dit voor jou?

Terug naar de getuigenis van de vrouw:  Nog steeds een beetje aangedaan over alle dingen die haar zijn aangedaan luister ik naar het einde van haar verhaal. ‘Ik heb mezelf beloofd dat ik de mensen die mij dit hebben aangedaan nooit zou vergeven. Maar uiteindelijk heb ik dit toch gedaan, en het heeft me zoveel vrijheid gegeven! Nu kan ik met deze getuigenis anderen vertellen over Jezus en echte liefde.’

Wauw,  ik ben echt even helemaal ondersteboven na wat ze allemaal heeft verteld. Het raakt me, omdat het de puurste vorm van vergeving laat zien. Het is iets waar ik de laatste weken veel over heb nagedacht en een beetje mee geworsteld hebt. Ik heb moeite met anderen en mezelf vergeven voor kleine dingetjes en zij vergeeft deze mannen die haar zoveel vernietigende dingen hebben aangedaan. Inspirerend en bemoedigend.

Het is iets wat ik meeneem in mijn stille tijd. Zoals ik al zei, normaal spendeer ik de week voor Pasen aan inpakken voor een gezellig weekendje weg, maar dit jaar ietsjes anders. Afgelopen zondag daagde de spreekster in de kerk ons uit om diep in onze harten te kijken, en God te vragen of er iets was wat Hij wilde om aan Hem te geven. Ik wist meteen wat dit voor mij betekende: oude pijntjes verwerken, het bij God brengen, vergeving en genezing zoeken bij het kruis in plaats van het maar in me te houden en het proberen zelf op te lossen. Het heeft me deze week geleerd dat ik mezelf mag vergeven zoals Jezus dat doet. Soms kan ik zo blijven hangen in wat ik fout doe of zeg, terwijl ik wel weet dat God me er al voor vergeven heeft. We mogen weten dat Jezus er al voor betaald heeft, en ook daar kan ik zo dankbaar voor worden. Het heeft me zoveel dichter bij God gebracht deze week en dichter bij wat het kruis voor mij persoonlijk betekent. Ontzettend mooi om daar zo bij stil te staan de week voor Pasen! Ik ben er deze week echt achter gekomen dat ik afhankelijk ben van God, en ik Hem elke dag weer nodig heb. Voordat ik hier heen kwam had ik heel erg het gevoel dat God aan mij ging laten zien hier dat Hij ‘een Redder’ was. Dat is natuurlijk wat Jezus kwam doen op de aarde, om ons van onze zonden te redden. Ik heb nooit echt een bekeringspunt gehad, omdat mijn geloof naarmate de jaren gegroeid is, en dus nooit echt een ‘reddingspunt’ gekend. Daardoor heb ik Jezus nooit heel erg als mijn persoonlijke redder gezien, maar meer als vriend en God als vader. Ik dacht dat ik door de situaties met de vrouwen hier Jezus zou gaan zien als redder, maar ik had nooit gedacht dat God het echt aan mij persoonlijk zou laten zien. Hoe Jezus mijn redder was, niet alleen die van hun, en wat het kruis dan specifiek voor mij betekent. Het is prachtig om te realiseren dat iets van 2000 jaar geleden nog zoveel betekent voor onze levens nu, voor mijn leven. En het maakt me dankbaar, dankbaar voor het kruis, dankbaar voor mijn geweldige familie en vrienden, en voor het kennen van echte Liefde.

Love is patient, love is kind. It does not envy, it does not boast, it is not proud. It is not rude, it is not self seeking , it is not easily angered, it keeps no record of wrongs. Love does not delight in evil but rejoices with the truth. It always protects, always trusts, always hopes, always perseveres. – 1 Corinthians 13; 4-7

I wish you joy and happiness, but above all I wish you love.

I wish you joy and happiness, but above all I wish you love.

 ‘And I will always love you.’ I want to get up, and sing this beautiful song with all the passion I have in me. After a few thoughts about how this would look I decide to just sing the song in my head and keep quiet as I am not alone in my room, but sitting in a lady bar and I have never really been able to sing Whitney Houston songs anyway. Ironic that this song is being played while everything in the bar is all about sex. The atmosphere is nothing like real love, although I feel like they are all searching for it. The women in the guys that are ‘visiting’: ‘maybe I find good husband’. And the guys in the girls they use, or rather to say abuse. When I look around to the guys who are coming in to the bar I see a certain kind of emptiness in their eyes. I have the feeling that they have been hurt really badly, some physically as you see a lot of guys with canes, missing limbs or burns or other mutilations on their skin. But most of them emotionally, the look in their eyes doesn’t tell me their story, but it does tell me that they have a story. So, I am sitting in this bar together with Manouk, another Dutch volunteer, and Pi Tum, one of the Thai staff. Normally when we are on outreach we try to talk with a lady, but this time they weren’t really interested in talking to us. At first I was disappointed about this because I like talking to them and hearing their stories. Eventually I realized that this wasn’t as bad as I thought, as it gave us the opportunity to observe, pray and smile. The first thing we noticed was one of the girls who was playing pool with a way older man. We were looking at her and Manouk pointed out that she didn’t even had hips. That’s not a rare thing in the bars as there are a lot of ladyboys (boys dressed up like ladies), and they don’t have hips either, although most of them do have boobs. But this girl was definitely not a lady boy and that made us think of how old she must be. With all the makeup and the way she was dressed she looked older, but the fact that her body was like the one of maximum a 16 year old didn’t make us really happy. It made me even more sad when I saw this old man playing pool with her, joking with her and grabbing her butt whenever they would cross each other around the pool table. I wanted to scream in his face that this beautiful girl could be his daughter, maybe even his granddaughter. Yes, gross. That’s all I can say about it right now. The longer we are sitting here, the more men come in; it’s a busy night. Sometimes I get a weird look from one of the guys, all I do is give them a weird look back. They all act playfully and flirty towards the women, careless and by the way that they act they communicate that they’re the boss. The song is still playing and it comes to the part where Whitney sings; ‘I wish you joy and happiness, and above all I wish you love.’ My heart starts aching and I deeply wish that these people in this bar got to know real joy, the joy that makes your heart happy and makes you smile all day for no specific reason. Happiness, not only in the big things, but also in the small things. And above all, real love. Love of other people, and more important; the love of Christ, their Saviour. I wish these people so much more than what they have and what they think they deserve. After an hour of observing our time is up, we pay for our drinks, smile a last time to the girls and walk back to the meeting point with the other teams. Right across the place where we were going is a woman sitting in a bar is smiling at me and saying; beautiful , beautiful. I enter the bar and tell her that she looks beautiful too. She denies this with the words; ‘No, old old’ and pointing out that I could be her kid after I told her my age. We laughed and talked a little. Her English was better than the general level of English from bargirls, but not as good to have a really deep conversation. We had fun though and she was really sweet. One of the first things she said to me that meeting me was a gift from Buddha, that’s how happy she was. It was really beautiful to hear that, even though I believe in a different God and I believe my God brought us together. For her this didn’t matter, because to her Buddha and my Christian God were all the same. Well, I don’t fully agree with her, but that didn’t matter at all. I closed the conversation by praying for her, hugging her, smiling one more time and promising to come back to her.

Something I have been wondering about is the fact that you see a lot of lady boys here in Pattaya, but in Thailand in general. You have transvestites in Europe and America but it seems like it is more of an issue here than anywhere else. I asked someone about it and she explained that one of the reasons is cultural. It is normal in Thai families that the girls take care of their families. Girls are worth less than boys and are seen as the caretaker of the family. That is also the reason that so many girls from the villages get sent to the city to earn money for the rest of the family. But when parents get a  child and it is a boy, they sometimes rather have a girl and raise this boy like it’s a girl, so they will have a caretaker for the family instead of someone to take care of. These kids struggle with their identity, they know they’re a boy but feel more like a girl cause they don’t know any better. And because they don’t know any better, most of the times they will choose to ‘be a girl’. Most of the ladyboys in the bars have boobs, but didn’t get the operation to become a full woman yet. So in fact they really are a lady and a boy. At first I didn’t really know how I had to cope with this and I found it difficult to relate to them. But I also learned that these people have a story and a history and they are human. In our English class we have 3 lady boys who come regularly and I actually had a lot of fun.

In some ways the Thai culture is very different than what I am used to in the western world. The feet for example are seen as the dirtiest part of your body, so it is superrude to point your feet at someone when you´re for example sitting on the floor. In Thailand it’s also usual to call someone who is older than you Pi. So before you say the name, you say Pi, just to show respect to someone who is older than you. And here in Thailand I often get compliments about my skin. Where in Holland or America people do everything in their power to look as tanned as possible, here in Thailand it’s the other way around: body cream with whitener, face cream with whitener and umbrella’s against the sun. For me this is beneficial; instead of people recommending me to go to solarium, people tell me they’re jealous of my skin colour.

‘I hope life treats you kind and I hope you have all you’ve dreamed of. And I wish you joy and happiness but above all this I wish you love.’

I wish you joy and happiness, but above all I wish you love.  (Nederlandse versie)

´And aaaaaaaiiiiaaaaaaaaii will always love you.’ Het liefst wil ik opstaan en met volle borst dit prachtige liefdeslied meebleren. Na er een paar seconden over na te denken hoe dit er uit zou zien besluit ik om het in mijn hoofd mee te zingen aangezien ik niet in mn uppie op mn kamer zit maar in het midden van een ladybar. Daarbij heb ik ook nooit echt een nachtegaalsstemmetje gehad en ligt Whitney Houston ver boven mijn repetoire. Ironisch om dit liedje te horen in een bar waar het maar om 1 ding draait; seks. Het voelt hier helemaal niet lieflijk aan, al heb ik wel het gevoel dat al de mensen die ik op dit moment in de bar zie wel naar liefde zoeken. De vrouwen zoeken liefde in de mannen die hun diensten komen kopen; ‘misschien vind ik hier wel een man en word ik gelukkig.’ En de mannen in de vrouwen die ze gebruiken, of beter gezegd; misbruiken. Als ik rondkijk in de bar en de mannen observeer zie ik een soort leegte in hun ogen. Ik krijg het gevoel dat ze beschadigd zijn en pijn lijden. Sommige fysiek, je ziet veel mannen met een stok, mank lopen of met verwondingen op hun huis zoals brandwonden. Maar ik heb het gevoel dat de mannen hier vooral emotioneel beschadigd zijn, de blik in hun ogen verteld me natuurlijk niet hun verhaal, maar het verteld me wel dat ze een verhaal hebben.  Daar zit ik dan, in een bar met Manouk, een andere Nederlandse vrijwilliger, en Pi Tum, een vrouw van de Thaise staff. Meestal als we baroutreach doen proberen we met een van de vrouwen in de bar te praten, maar dit keer leken ze allemaal niet geïnteresseerd in een gesprek met ons. Vond ik best vreemd want normaal vinden ze het superleuk als we er voor ze zijn! Ik baalde er ook wel een beetje van, want zelf vind ik het ook leuk om met de meiden in gesprek te gaan. Later besefte ik me dat dit zo slecht nog niet was aangezien het ons de gelegenheid gaf om te observeren, bidden en naar ze te lachen. Het eerste wat ons opviel was een van de meisjes die pool aan het spelen was met een veel oudere man. We keken naar haar en Manouk merkte op dat het meisje amper heupen had. Nu is dat niet heel gek hier op de straten omdat er ook veel ladyboys zijn(jongens verkleed als meiden). Zij hebben ook geen heupen, al hebben ze vaak wel borsten.Dit meisje was heel duidelijk geen ladyboy en het bracht ons aan het denken hoe oud ze wel niet moest zijn, of liever gezegd hoe jong. Met al haar makeup op en de manier waarop ze gekleed was leek ze wel ouder, maar het feit dat haar eruit zag als dat van hoogstend een 16 jaar oud meisje gaf ons geen fijn gevoel. Ik werd er nog verdrietiger van toen ik een oude man pool zag spelen met haar, hij flirtte met haar en op een gegeven moment greep hij zelfs een paar keer naar haar billen. Ik wilde heel graag hem wijzen op het feit dat dit prachtige meisje z’n dochter zou kunnen zijn, misschien zelfs wel z’n kleindochter. Ja, afschuwelijk. Meer kan ik er niet over zeggen. Hoe langer we er zaten, hoe meer mannen er binnen kwamen; het is een drukke avond. Soms krijg ik een vreemde blik van een van de mannen, waarop ik ze een vreemde blik teruggeef. Allemaal zijn ze erg flirterig en spelerig rondom de vrouwen, nonchalant en op de manier dat ze zich gedragen laten ze weten dat ze de baas zijn. Het liedje is nog steeds aan het spelen op de achtergrond en het is aanbeland bij het stukje waar Whitney zingt; ‘I wish you joy and happiness, and above all I wish you love.’ Op een of andere manier deed dit ontzettend pijn, deze woorden te horen in de omgeving waar ik op dit moment zit. Ik wens met heel mijn hart dat alle mensen die ik op dit moment in de bar zie, mannen en vrouwen, leren wat echte vreugde is, de soort vreugde dat je hart een sprongetje maakt en dat het enige wat je kan doen is lachen de hele dag zonder er echt een reden voor te hebben. Dat ze geluk en blijdschap mogen vinden, niet alleen in grote dingen zoals geld, maar in kleine dingetjes, kleine zegeningen die ze krijgen. Maar boven alles, echte liefde. Echte liefde van mensen, maar nog belangrijker; de liefde van Jezus, hun Redder. Dat ze mogen weten dat ze geliefd zijn om wie ze zijn. Ik wens deze mensen zo veel meer toe dan wat ze nu hebben en wat ze denken dat ze verdienen. Na een uur van observeren moeten we weer terug naar de andere teams, we betalen voor onze drankjes, lachen nog 1 keertje naar de meiden en lopen terug naar het meetingpoint met de andere teams. Aan de overkant van de plek waar we afgesproken hebben zit een vrouw in een bar naar me te lachen en roept ze herhaaldelijk hoe mooi ze me wel niet vindt. Ik loop naar haar toe en vertel haar dat zij er ook prachtig uit ziet. Dit wil ze niet geloven en verteld me dat ze te oud is om ‘mooi’ te zijn en zegt er ook even bij dat ik haar kind zou kunnen zijn. Aangezien zij geen kinderen had en me erg aardig vond heb ik er nu dus ook een Thaise moeder bij volgens haar. Haar Engels was beter dan het gemiddelde level van Engels van meiden in de bar dus ik kon wel een beetje iets met haar praten, als was haar Engels nog niet zo goed voor echt een diep gesprek. Een van de eerste dingen die ze tegen me zei is dat zij geloofde dat mij ontmoeten een ‘gift from Buddha’ was. Wauw, vond het ontzettend mooi dat ze dit zo zei, al geloof ik natuurlijk in een andere God. Volgens haar was de God waar ik in geloofde hetzelfde als Buddha. Goed, daar geloof ik niet helemaal in, maar dat maakte niet zoveel uit. Het was een mooie ontmoeting. Ik sloot ons gesprek af met een gebed voor haar, een knuffel, een laatste lach en een belofte dat ik terug zou komen.

Iets wat me is opgevallen en waar ik veel vragen rondom had is het feit dat er veel ladyboys zijn in Pattaya, en in Thailand in het algemeen. Je hebt natuurlijk travestieten in Europa, maar het lijkt erop alsof het hier meer voorkomt dan waar dan ook. Ik heb hier iemand wat over gevraagd en zij legde me uit dat een van de redenen een culturele reden is. In Thailand is het gewoonlijk dat het meisje van het gezin zorgt voor de familie. Een meisje is minder waard dan een jongen in deze cultuur en het meisje wordt vaak gezien als ‘caretaker’ van de familie. Dit is dus ook een van de redenen waarom er zoveel meiden vanuit de Noordelijke dorpjes in Thailand naar Pattaya worden gestuurd om geld te verdienen voor de rest van de familie. Soms als ouders een jongetje krijgen, willen ze liever een meisje zodat ze een ‘caretaker’ voor de familie hebben. Ze kiezen er dan voor om het jongetje op te voeden als een meisje. Deze kinderen krijgen natuurlijk ontzettend strijd met hun identiteit, ze weten dat ze een jongen zijn aangezien hun lichaam dat laat zien, maar voelen zich een meisje omdat ze zo opgevoed zijn. Omdat ze niet beter weten, kiezen ze er dus voor om zich te gedragen als een meisje. De meeste ladyboys in de bars hebben wel borsten, maar nog niet de operatie gehad om helemaal een vrouw te worden. Ze zijn dus echt half vrouw en half man, een lady and a boy. In het begin vond ik het best lastig hoe ik hier mee om moest gaan omdat ik niet zo goed wist hoe ik me moest gedragen bij hun.Maar ook hier heb ik in mogen leren dat zij ook gewoon mensen zijn met ieder hun eigen verhaal. Ze zijn net als wij, alleen net een beetje anders. Een keer heb ik Engelse les mogen geven met 3 ladyboys als studenten en heb ontzettend veel lol met hun gehad!

De Thaise cultuur is best wel heel anders dan dat we in de Westerse wereld gewend zijn. Het is bijvoorbeeld heel erg brutaal om met de onderkant van je voet naar mensen te wijzen als je bijv. op de grond zit. De voeten worden namelijk als vieste deel van je lichaam gezien. Als iemand ouder is dan jij bent, is het gewoonlijk dat je die persoon Pi noemt met daarna de naam, gewoon om respect te tonen naar iemand die ouder is dan jij. Ook krijg in hier in Thailand ontzettend veel complimenten over mijn huidskleur. Waar in Nederland iedereen er alles aan doet om zo bruin mogelijk te worden, is het in Thailand omgekeerde wereld. Je ziet overal crèmepjes met whitener en veel mensen lopen met een paraplu op straat tegen de zon. Ik heb hier totaal geen moeite mee, want in plaats van continu te horen dat ik echt een keer naar de zonnebank moet om van die melkflessen af te komen, krijg ik regelmatig te horen hoe prachtig ze mijn huid wel niet vinden. 

‘I hope life treats you kind and I hope you have all you’ve dreamed of. And I wish you joy and happiness but above all this I wish you love.’