Dancers who dance upon injustice

Dancers that dance upon injustice.

Living in a city that is full of despair and injustice is not easy. Every day you get confronted with terrible things such as rape, abuse, kidnapping, kids being sold and seeing people having no hope or any idea of a bright future. Injustice is all around and everyday you hear, see or experience it in any kind of way. Then on my phone I have this song which I listen to quote frequently. It’s called 'did you feel the mountains tremble' and at one point the lyrics are 'dancers that dance upon injustice'. What does that mean? How can I dance upon injustice? Well, for me dancing upon injustice means that I bring light and hope as much as possible. Defeating injustice by loving the unloved, showing hope to the hopeless and bringing light into the darkest of places. The light is most visible in a room that's dark, and so are beautiful things most visible in a city full of darkness. This update is full of a few beautiful things I have seen and experienced. Cause a part of dancing upon injustice is shining light on how injustice is being defeated and what is being done against it.

I remember my first day of work at soi 6 like it was just a few days ago. I was overwhelmed by the things I saw and i didn't know what to think or say about it. But I also remember the moment that I saw a woman sitting on the couch talking to pi Oh and Manouk. From what they were saying I could figure that she was wanting to join Tamar and leave the prostitution. A few days later I got to work with her in the card room and ever since then I have been building a friendship with her. Although she is now struggling with the question of what to do next in her life and finding her identity again, it has been amazing seeing this woman change, seeing her gain freedom in the way she acts and seeing her becoming more joyful day by day.

I’m going to miss her greatly when I leave next week but is has been such a blessing seeing her transform and being able to be part of that transformation.

It's also beautiful to hear the stories of the women who have been in Tamar center for a longer time. To hear how they got to Pattaya, what they experienced during working in the bars and then how their life changed when they came to Tamar center. It's so encouraging to see that these beauties have found their worth and know that they are destined for greater things.

In the time that I have been here I have visited a lot of bars and talked to a lot of ladies in these bars. With some girls you have a connection, with some you don't or you do but communicating is difficult because of the language barrier. One of the girls I really had a connection with was Gift, a girl I met when Monica and I cooked dinner for a bar next to her bar a few weeks ago. Her English was really well and we started talking and joking immediately. On the last evening of the bethel team that was here for a couple of days they did a concert in the middle of a street full of bars. This was 100 meter from where gift was working, so I before the concert I visited her and asked her if she could come with me. As there were two customers siting in the bar she couldn't leave and this disappointed me. It was frustrating standing 100 meter away from her enjoying the concert knowing that she was there wanting to be watching the concert with me serving the customers. So Manouk and I decided to pay her barfine for the evening.

In that way, she was free to come with us and not having to serve customers for a night. She was so amazed, happy and thankful! The whole night we danced, sang and had fun. Her reaction to all the people around her: ' everyone is so nice'. And whenever the worship music was being played; ' the music is sooo good'. At one point she was even dancing with her hands in the air singing;' set a fire down in my soul, that I can't contain that I can't control. I want more of you God.' Whenever the song ' your love never fails' came on de suddenly started telling me about how people look down on her and judge her because of the lifestyle she is living. I was able to tell her that I believe that she deserves better than this and she is worth more than a girl who sells her body. But that I don't look down on her, but love her and that that is the reason I am here for her. Because I want to show her how much she is loved. And that we have a God who wants the best for us, and that whatever we do; He still loves us. She was touched by the words I said and she told me she had a lot to think about. I closed off with praying over her and we walked back to the dance floor to dance a bit more. This week I am planning on visiting her again at her bar, see how she is doing and if it’s possible take her out to the movies.

Another amazing thing that happened while the Bethelteam was here had to do with one of the girls that has been visiting the Sunday night dinner parties. She is a good friend of Monica and she came with us when we joined the bethel team for an outreach to the DJ festival. She is only 19 years old and has been working in the bars for a year now. Two members of the team really wanted to pray for her when we got back to the hotel, do they did. It was such a beautiful moment as they prophesied over her how she is the joy of the family and how she holds her family together (cause this is all really true in her situation). They prayed for God to reveal himself to her and that He would show her how much He loves her. During the prayer she told us that she saw a man and they asked her how His face looked like. She couldn’t tell cause there was too much light and he was telling her; Believe. Wow, I don’t know about you, but to me this sounds like an encounter with Jesus. She was amazed and didn’t really know what to say. It was such a beautiful moment where the presence of God was so tangible and I was so encouraged by what she saw; God loves to show Himself to His kids if we let Him!

Not only these short moments make my time here so special and so amazing. Something that has touched my heart in ways I never had expected is the kids at Thrive, the rescue home I visit once a week. These kids have been robbed from their innocence, yet they still are so kind, loving and playful. Although they have gone through so much pain already, they still shine and they still radiate so much joy. To see these kids being restored was one of the things that encouraged me a lot during my time here. Cause a lot of times around the city I see kids at risk and it hurts me: I see a 12 year old sitting in a bar or I see a 1 year old sitting on the sidewalk begging for money. But to see that in Thrive kids like this get a chance to be themselves is so encouraging. The goal for me being at this place was being there for them, giving them a good time, but in return they gave me so much hope and joy by being who they are and shining like they do.

These are just a few things in my time here that have been a great blessing or encouragement to me. Within the darkness and the struggles that I went through I have had so many amazing things happen to me personally or to others around me. Within the darkness of this city, so many beautiful things happen. And that is how I want to dance upon injustice. Show that justice is being brought in this place of injustice and that people’s lives are being changed by the battle for justice to come here. And instead of focusing on the injustice that is there, we should focus on the light and praise the One who brings the light into the dark places. Cause ‘The light shines in the darkness, but the darkness has not overcome it.’- john 1:5

Matthew 5:15 Neither do people light a lamp and put it under a bowl. Instead they put it on its stand, and it gives light to everyone in the house.

.

Dancers that dance upon injustice (Nederlandse versie)

Leven in een stad vol wanhoop en onrecht is niet altijd makkelijk. Elke dag word je gefronteerd met de vreselijke dingen die zich hier afspelen; verkrachting, mishandeling, ontvoeringen, kinderen die verkocht worden en het zien van mensen zonder hoop of vooruitzicht op een mooie toekomst. Onrecht is overal om je heen en elke dag hoor, zie of ervaar je het op een of andere manier. Op mijn telefoon heb ik een liedje waar ik geregeld naar luister. Het heet ‘did you feel the Mountains tremble’ en op een gegeven moment is de tekst ‘dancers that dance upon injustice’(dansers die op onrecht dansen). Maar wat betekent dat? Hoe kan ik dansen op onrecht? Voor mij betekent dansen op onrecht dat ik zoveel mogelijk licht en hoop breng op de plekken waar ik ga. Het onrecht overwinnen door de eenzame mensen lief te hebben, hoop laten zien aan mensen die geen hoop meer hebben en licht brengen in de donkerste plekken. Het licht is het beste zichtbaar in een donkere kamer, en zo zijn de mooie dingen het beste te zien in een stad vol met duisternis. Deze update is vol met mooie dingen en bijzondere momenten die ik heb meegemaakt en heb gezien. Want een deel van dansen op onrecht is aan het licht brengen hoe duisternis overwonnen wordt en wat er tegen het onrecht gedaan wordt.

Ik herinner me een van de eerste dagen op werk op soi 6 nog als de dag van gisteren. Aangedaan door de dingen die ik zag, geen idee hebbend wat ik hiervan moest denken of erover moest zeggen.  Maar ik weet ook nog het moment dat ik een vrouw zag zitten op de bank, pratend met pi Oh en Manouk. Ik begreep uit wat ze zeiden tegen elkaar dat de vrouw bij Tamar wilde komen werken en de prostitutie achter zich wilde laten. Een paar dagen later mocht ik met haar samenwerken in de cardroom en sindsdien heb ik een vriendschap opgebouwd met haar. Al is ze nu aan het worstelen met de vraag wat ze in de toekomst wil doen en bezig is met het vinden van haar identiteit, is het prachtig geweest om te zien hoe deze vrouw veranderd is. Om te zien hoe ze vrijheid heeft gekregen in hoe ze doet, en haar vreugdevoller zien worden dag bij dag. Ik ga haar ontzettend missen wanneer ik vertrek volgende week maar het is zo’n zegening geweest om haar te zien veranderen en een deel geweest te zijn van die verandering.

Het is ook zo mooi om de verhalen te horen van de vrouwen die al langer in Tamar Centrum werken. Om te horen hoe ze in Pattaya terecht gekomen zijn, wat ze meegemaakt hebben tijdens hun tijd van werken in de bars en hoe hun leven veranderd is sinds ze in het Tamar centrum werken. Het is bemoedigend om te zien hoe deze schoonheden hun waarde gevonden hebben en weten dat ze geliefd zijn.

In de tijd dat ik hier ben heb ik veel bars bezocht en met veel vrouwen in de bars gepraat. Met sommige meiden heb je echt een klik, met sommigen iets minder of heb je wel een klik maar is communiceren lastig door de taalbarrière. Een van de meiden waar ik echt een klik mee had was Gift, een vrouw die ik ontmoet heb toen Monica en ik voor een bar vlakbij haar bar gekookt hadden een paar weken geleden. Haar Engels was ontzettend goed, en we begonnen meteen met praten en grapjes maken, het was gezellig. Op de laatste avond dat het Bethel team, dat voor een aantal dagen in Pattaya was, gaven zij een concert temidden van een straat vol met bars. Dit was 100 meter van de bar waar Gift werkte, dus vlak voor het concert liep ik naar haar toe en vroeg haar of ze met me mee wilde komen. Ze wilde best mee maar aangezien ze klanten had en hen moest voorzien van drankjes kon dit helaas niet. Het was ontzettend frustrerend 100 meter van haar vandaan te staan wetende dat zij klanten aan het serveren was terwijl ze veel liever met mij van het concert wilde genieten. Manou en ik besloten dus haar barfine te betalen en haar vrij te kopen voor de avond. Zo was ze vrij om met ons mee te komen en van de avond te genieten en hoefde ze niet met een klant mee vanavond. Ze was erg verbaasd, blij en dankbaar! De hele avond hebben we gedanst, gezongen en heel veel lol gehad. Haar reactie op alle mensen rondom haar; ‘Iedereen is zo aardig’. En zodra de worshipmuziek opkwam: ‘deze muziek is echt goed.’ Op een gegeven moment was ze zelfs aan het dansen met haar handen in de lucht zingend: ‘set a fire down in my soul, that I can’t contain that I can’t control. I want more of you God.’ Zodra het nummer ‘Your love never fails’ opkwam begon ze uit het niet mij te vertellen over hoe mensen op haar neer kijken en haar veroordelen om het werk wat ze doet. Ik had de mogelijkheid haar te vertellen dat ik geloof dat ze beter verdient dan dit en dat ze meer waard is dan een meisje wat haar lichaam verkoopt. Maar dat ik niet op haar neer kijk, maar dat ik van haar houdt en dat de reden is dat ik hier ben. Omdat ik haar wil laten zien hoe geliefd ze is. En dat wij een God hebben die het beste wil voor ons, en dat wat we ook doen; Hij houdt van ons! Ze was geraakt door wat ik haar vertelde en ze vertelde me dat ze veel had om over na te denken. Ik sloot af met voor haar te bidden en we liepen terug naar de dansvloer om nog wat meer te dansen. Deze week wil ik haar graag nog een keer bezoeken om te kijken hoe het met haar gaat en hopelijk kan ik haar een avondje meenemen naar de film!

Iets anders ongelofelijks wat gebeurde tijdens de aanwezigheid van het Bethelteam had te maken met een van de meiden die de zondag avond dinner feestjes vaak bijwoont. Ze is een goede vriendin van Monica en ging met ons mee toen we met het team meegingen op outreach naar het DJ festival. Ze is nog maar 19 jaar oud en werkt nu voor een jaar in Pattaya. Twee leden van het team wilden heel graag voor haar bidden toen we terugkwamen in het hotel, dus dat deden ze. Het was een erg mooi moment, ze spraken hoop over haar leven en zeiden hoe zij de vreugde is van de familie en haar familie samenbindt (dat was heel erg gaaf, want dat is precies de rol die zij heeft in de familie). Ze baden dat God zichzelf aan haar zou laten zien en haar zou laten zien hoeveel Hij van haar houdt. Tijdens het gebed vertelde ze ons dat ze een man zag en ze vroegen haar hoe zijn gezicht eruit zag. Ze kon het ons niet vertellen doordat het licht achter hem te fel was om zijn gezicht te kunnen zien, hij vertelde haar; believe. Wauw, dit klinkt als een ontmoeting met Jezus als je het mij vraagt. Ze was onder de indruk en wist niet goed wat ze moest zeggen. Het was een ontzettend mooi moment en ik werd er erg door bemoedigd; God laat Zichzelf graag aan Zijn kinderen zien als wij Hem binnenlaten!

Niet alleen deze korte momenten maken mijn tijd hier zo speciaal en bijzonder. Iets wat me geraakt heeft hier wat ik niet verwacht had waren de kinderen in Thrive, het rescue home wat ik elke week bezoek. De onschuld van deze kinderen zijn op een vreselijke manier van ze weggenomen, toch zijn ze zo vriendelijk, liefdevol en speels. Al hebben ze al veel pijn moeten doorstaan, nog steeds zie ik zoveel liefde en vreugde in hen. Om het herstel te zien van deze kinderen was ontzettend bemoedigend. Rondom de stad zie je veel kinderen die risico lopen misbruikt te worden; Een 12 jaar oud meisje in de bar tussen al de andere vrouwen, een 3 jaar oud kindje achter de bar (mee naar mama’s werk) of een 1 jarig kindje op de stoep bedelend voor wat geld. Dit is niet waar kinderen thuishoren! Maar om te zien dat de kinderen in Thrive (die allemaal zoiets als hierboven beschreven hebben meegemaakt) een kans krijgen om hunzelf te zijn is zo mooi en bemoedigend. Het doel van dat ik daar was 1 dag in de week was er voor hen te zijn, maar ik heb er iets voor teruggekregen: Deze prachtige kinderen hebben me een stukje hoop en vreugde gegeven, gewoon door wie ze zijn en hoe ze hun lichtje laten schijnen.

Dit zijn een paar van de lichtpuntjes van mijn tijd hier. In het midden van de duisternis van het onrecht en de worstelingen die ik heb gehad hier heb ik zoveel mooie momenten gehad, voor mij persoonlijk of voor mensen om me heen. In het midden van de duisternis van de stad, gebeuren er zoveel mooie dingen. En dat is hoe ik wil dansen op het onrecht. Laten zien hoe recht plaats neemt in deze kleine momenten en hoe levens verandert worden doordat er gestreden wordt tegen het onrecht. En in plaats van ons op het onrecht te focussen, zouden we ons op de lichtpuntjes moeten focussen en Degene prijzen die ons het licht geeft in de duistere plekjes. Want ‘Het licht schijnt in de duisternis en de duisternis heeft het niet in haar macht gekregen.’ – Johannes 1:5

Matthew 5; 15 Neither do people light a lamp and put it under a bowl. Instead they put it on its stand, and it gives light to everyone in the house.

numbers, blank stares and money

Numbers, blank stares and money

I know I have to write a blog and I have a million things to share but I don’t know where to start. I guess I’ll start with where I left with in my last blog: Easter. Easterday was different as normal, but just as good. I went to a Thai church with Nelske, followed by baptisms at the beach. To me it was beautiful to see how people want to start a new life with Christ on the day that we celebrate what He has done for us. To me this was also a short time of looking back to the past year. One and a half year ago (20 november 2011) I made the decision to get baptized. Although the testimony I would tell would be so different now compared to the testimony I told with my baptism, the choice is still the same; I want to follow Jesus,  I trust Him with my life and I want to give Him all the glory. To realize how I have grown the past year, how God used so many people and situations to teach me, challenge me and build me up, is amazing and it makes me so thankful!

In the evening we had our weekly dinner party with girls from the bars at Monica’s house. Ofcourse we did something special for Easter: decorating easter eggs, hiding and finding them, egg relay race and egg tossing. During louisianian dinner we shared about the Easter story. Briefly we told them about what Jesus did, how we live in freedom because of Him and how He not only died for us but also for them. For some of them, this was the very first time they ever heard about Jesus or the Gospel. Most of the people in Thailand are raised Buddhist; Christianity is not a common religion here in Thailand, although the churches in for example Pattaya are growing and people are more open to hear about Jesus! Anyway, it was a really beautiful night. The girls were open to what we had to tell, and it was beautiful to share a little bit about the Hope we have. Most importantly; we had a lot of fun!

This week we had another ‘Tamarparty’ on our schedule. Wednesday was the day that we invited 40 girls to spend the evening with us. This was the first time that we invited a big group of ladyboys (I think around 25). I was able to invite the older lady I wrote about in one of my previous updates, Pi Emma, and her 19 year old friend. It’s interesting to see how they almost always answer with; I am fine, whenever you ask them how they are, but as soon as we start praying for them they start crying and open up a little more. It was painful to see my friends in tears and to feel their pain and hopelessness. But it was also a beautiful time to encourage them, comfort them and be there for them.

Last weekend I visited Walking Street (the main street for bars and clubs in Pattaya, at nighttime this is the busiest place in Pattaya). Monica, the volunteer that is here for long term and builds a lot of relationships with girls in Pattaya really wanted to go and visit one of her friends in the bar she works. She happens to work in a gogo bar now. Whenever I would ask people what a gogo bar is, people would answer me with; Yeah, those are the worst bars in town, the girls have to dance on a stage and stuff. Well, I can tell you, it’s more than just dancing that happens in these bars. As soon as we came in all these girls are sitting, standing or dancing here in their tiny tiny shorts and miniscule tops. We find our friend and sit down with her. Immediately another girl comes sit down next to us and I start talking to her. We order some drinks and we find out that the girls have to have a minimum amount of lady drinks per evening, otherwise their salary will get decreased. With lady drinks I mean that the customer buys the girl a drink. As the drink we bought her was the first drink she got this evening, Kayleigh and Monica decided to buy her 4 more, so she wouldn’t have to worry about getting drinks tonight. When we get the bill we do another discovery, which totally wrecked my heart; these girls are a number. They are not called by their name, but they are number 119 and 126. Right after that my eyes saw more things that I am definitely not comfortable seeing. I went far further then; ‘a bar where girls dance.’  I am not going to get into the details, but it went far enough to make us turn our heads away and make  Monica put her hands in front of my eyes.

The whole experience broke my heart, seeing the girls dancing and just having a blank stare tells me that this is not what they want, this is not their desire. They really just go through the motions, move their body and don’t think about it. The fact that they are number tells me that to these men they’re just an object, nothing more. It’s so interesting to me that we’re all so happy we got rid of slavery in the 19^th century, but the world seems to be okay with girls being numbers, girls dancing on stages almost naked against their will and men paying these girls so they can decide what the girl has to do?

                                            

Tired and confused I went home, I guess it’s going to take some time to process what I saw in this bar. Please be praying for the Moon Club, that this will become a place of hope and joy instead of desperation and destruction and also for our friend. That she will find freedom and get out of this place as soon as possible!

Last Friday a team from Bethel arrived and they have been doing a lot of music and dance ministry around Pattaya. On Sunday, after an amazing Sunday service with worship led by the team and a wonderful performance from them at Hard Rock Café, we decided to join them for outreach in the night at a DJ festival at the end of Walking Street. We walked through walking street and went t the festival for about one and a half hour. We danced with people, praised Jesus and talked to some people. One of the ladies I talked to was there with her Dutch boyfriend. Her English was really well and the first thing she told me with a face that looked like she was surprised; you are really nice! We were able to pray for her and her relationship and we got to encourage her to keep being creative with the business ideas she has. Most of the time we spent there we danced full of joy.

As you can read the past week I saw a lot of terrible and heartbreaking things and it really did something with me. Although it hurts me, the pain doesn’t take control of me as things like this used to. Whenever there would happen something bad to a friend or in the world 2 years ago I would get so sad and angry and would not understand why. I have learned to accept that bad things happen and that this is not God’s will. Instead of being sad or angry about the horrific things happening in this world, I use the things I see as a motivation to do something about it. Sitting in our room grieving about the things that are not fair or not right is not going to make a difference. This has been a long journey for me and I am so happy to see where I am right now in this. Ofcourse the things still hurt me, sometimes they hurt me pretty bad and I feel terribly helpless. But especially in those moments I look to the Lord and I know that His hands are in the situation. God is good and several times He has shown His faithfulness to me. When all else fails, He is still there.  

Numbers, blank stares and money

Deze keer weet ik niet zo goed waar ik moet beginnen. Mijn hoofd is zo vol met wat ik afgelopen week allemaal gedaan, gezien en ervaren heb dat ik gewoon niet weet waar ik moet beginnen. Ik begin maar met hetgeen waar ik mee geëindigd ben afgelopen blog: Pasen. Eerste paasdag was ontzettend anders dan normaal, maar net zo goed! Samen met Nelske ben ik naar een Thaise kerk geweest, gevolgd door dopen op het strand. Ik vond het prachtig om te zien hoe mensen kozen voor een nieuw leven met Jezus op de dag dat we vieren wat Hij heeft gedaan voor ons. Voor mij was dit ook een kort tijd van bezinning en terug kijken op het afgelopen jaar. Bijna anderhalf jaar geleden (20 november 2011) heb ik me laten dopen. Al zou de getuigenis die ik zou geven op dit moment zo anders zijn dan wat ik toen vertelde, is de keuze nog steeds hetzelfde: ik wil Jezus volgen, ik vertrouw Hem mijn leven toe en wil Hem alle glorie geven met mijn leven. Ik realiseerde me hoe ik gegroeid ben in het afgelopen jaar, hoe God zoveel mensen en situaties heeft gebruikt om me dingen te leren, me uit te dagen en me op te bouwen is geweldig om op terug te kijken en dat maakt me ontzettend dankbaar!

S’avonds hadden we onze wekelijkse party met meiden uit de bars in Monica’s huis. Natuurlijk hebben we iets speciaals gedaan voor Pasen: Paaseieren geschilderd, ze verstopt en gezocht, estafette races met eieren en eieren overgooien. Tijdens het nuttigen van een typisch gerecht uit Louisiana hebben we het Paasverhaal verteld. Kort vertelden we hun over wat Jezus gedaan heeft voor ons, hoe we in vrijheid mogen leven door Hem en hoe Hij niet alleen is gestorven voor ons, maar ook voor hen. Voor sommigen van hen was dit de eerste keer dat ze ooit over Jezus of het evangelie gehoord hebben. De meeste mensen in Thailand worden Boeddhistisch opgevoed; het Christendom komt niet veel voor, al groeien de kerken in bijvoorbeeld Pattaya wel en komen er veel mensen tot geloof. Het was een erg mooie avond, we hebben veel gelachen en het was mooi om wat met ze te kunnen delen over de Hoop die we hebben.

Deze week hadden we ook weer een ‘Tamarparty’ op het programma staan. Woensdag was de dag dat we 40 meiden hebben uitgenodigd om een avondje met ons door te brengen. Het was de eerste keer dat we een grote groep ladyboys hadden uitgenodigd (ik denk zo rond de 25) en dit resulteerde in heel wat hoog geschreeuw en gegil van blijdschap. Ik had ook de mogelijkheid om de oudere dame uit te nodigen waar ik eerder over geschreven heb, Pi Emma, en haar 19 jaar oude vriendin. Ik vond het erg interessant om te zien hoe alle meiden antwoorden met: Het gaat goed met me, als je ze vraagt hoe het gaat met ze, maar zodra we voor ze gaan bidden, de tranen over hun wangen lopen en ze wat opener worden en wat meer willen delen. Het was erg pijnlijk om te het verdriet en de pijn te zien en te voelen. Maar het was ook een goede tijd waarin we ze konden troosten, bemoedigen en er voor ze zijn.

Afgelopen week heb ik Walking street (de grootste straat in Pattaya met de meeste bars en clubs, s’avonds is dit dan ook de drukstbezochte plek) bezocht met Monica, de vrijwilligster die hier voor lange tijd is en veel relaties opbouwt met meiden in Pattaya. Ze wilde graag een van haar vriendinnen bezoeken in de bar waar ze werkt. Op dit moment werkt ze in een gogo bar. Als ik mensen vroeg wat een gogobar was antwoordden ze vaak met; Oh, dat zijn de ergste bars in Pattaya, de meiden moeten dansen op een podium enzo. Nou, ik kan je vertellen dat het wel iets meer is dan gewoon dansen in deze bars. Zodra we binnenkwamen zie je de meiden staan, zitten of dansen met hun minibroekjes en minitopjes. We zoeken onze vriendin op en gaan bij haar zitten. Meteen komt er een ander meisje bijzitten en ik knoop een praatje met haar aan. We bestellen wat te drinken en we ontdekken dat de meiden een minimum aantal ladydrinks moet verkopen op een avond, anders zal hun salaris verminderd worden. Aangezien het drankje wat we voor haar gekocht hadden haar eerste drankje van de avond was, besloten Monica en Kayleigh 4 drankjes erbij te bestellen, zodat ze zich niet druk hoefde te maken over meer drankjes te verkopen vanavond. Toen we de rekening kregen deden we nog een andere ontdekking, wat we me ontzettend veel pijn deed : de meiden zijn een nummer. Ze worden niet bij hun naam genoemd maar zijn nummer 119 en 126. Vlak daarna zagen mijn ogen meer dingen die ik niet hoef of wil zien.  Het ging veel verder dan; ‘een bar waar meisjes dansen.’ Ik ga niet in op de details, maar het ging ver genoeg dat we alledrie onze hoofden de andere kant op te draaien en Monica besloot om haar handen voor mijn ogen te doen: ‘je bent nog maar 18, dit soort dingen hoef je niet te zien.’ De hele ervaring brak mijn hart, het zien van de dansende meiden die gewoon leeg voor zich uit staren verteld me dat dit niet is wat ze willen, dit is niet hun verlangen. Hun lichaam doet wat het moet doen, dansen maar ze denken er niet over na. Het feit dat de meiden nummers zijn verteld me dat deze mannen ze alleen maar zie als een object, niets meer dan dat. Ik vind het erg bijzonder dat we allemaal zo blij zijn met het afschaffen van de slavernij maar dat we het als wereld nog wel prima vinden dat er mensen zijn die nummers zijn, dat meiden zowat naakt op een podium dansen tegen hun wil en dat mannen betalen voor de meiden zodat hij kan bepalen wat ze hoeft te doen?

Nog licht in shock over wat ik gezien had ben ik lekker gaan slapen, ik denk dat het tijd nodig heeft om te verwerken wat ik gezien heb in deze bar. Bid alstublieft mee voor deze bar, dat het mag veranderen in een plek van licht en hoop in plaats van verdriet en vernietiging, en daarbij ook voor onze vriendin daar. Dat ze vrijheid mag vinden en zo snel mogelijk uit deze bar mag komen!

Afgelopen vrijdag is er een team vanuit Bethel aangekomen en ze hebben veel gedaan met muziek en dans in Pattaya. Op zondag, na een geweldige kerkdienst met aanbidding geleid door het team en een leuk optreden van ze bij het Hard Rock Cafe, besloten we met ze mee te gaan voor outreach op een DJ festival aan het eind van Walking street. We zijn door walking street heengelopen en hebben zijn ongeveer anderhalf uur op het festival geweest. We hebben veel gedanst met mensen en met een aantal mensen gepraat. Een van de vrouwen waar ik mee in gesprek kwam was daar met haar Nederlandse vriend. (zij was Thais) Haar engels was erg goed en het eerste wat ze tegen me zei, aardig verrast: ‘You are really nice!’ We mochten voor haar en haar relatie bidden en we konden haar bemoedigen om haar creatieve ideeen te blijven gebruiken in haar werk. De meerderheid van de tijd hebben we vol vreugde en blijdschap gedanst.:)

Zoals jullie kunnen lezen heb ik de afgelopen week erg veel heftige en pijnlijke dingen gezien en het heeft echt wat met me gedaan. Al doet het pijn, de pijn heeft geen controle over me zoals het vroeger wel had. Als er iets slechts zou gebeuren bij een van mijn vrienden of er gebeurde iets ergs in mijn kleine wereldje of in de grote wereld, kon ik daar  2 jaar geleden echt heel verdrietig en boos om worden en snapte ik niet waarom dit soort dingen gebeurde. Ik heb geleerd te accepteren dat er erge dingen gebeuren en dat dit niet is wat God wil. In plaats van dat ik verdrietig of boos wordt om de vreselijke dingen die ik zie, kan ik nu de dingen die ik zie als motivatie gebruiken om er iets aan te doen. Op onze kamer zitten en ons rot voelen over alle vreselijke dingen die gebeuren die niet eerlijk zijn of niet goed zijn gaat geen verschil maken. Ik vind het bijzonder om te zien hoe ik er nu in sta vergeleken met misschien 1 of 2 jaar geleden. Tuurlijk doen de dingen die ik zie nog steeds pijn, en soms doet het me ook veel pijn en ben ik er ontzettend verdrietig over en voel ik me erg hulpeloos. Maar juist in deze momenten kijk ik op naar mijn God en weet ik dat ik de situatie in Zijn hand mag plaatsen en het daar kan toevertrouwen. God is goed en Hij heeft me al zovaak zijn trouw laten zien. ‘When all else fails, He is still there.’