Het is zo’n ruim
6 weken nadat ik vertrokken ben uit nederland en onderhand zit mijn stage er al
weer op en ben ik begonnen met een mooie
rondreis van ruim 2 weken samen met Esther en Laura.
Al was de laatste
week van mijn tijd in Riobamba gekenmerkt door ziekte (waarschijnlijk voedselvergiftiging);
ik heb 2 hele mooie laatste weken gehad van mijn stage.
Het is ontzettend
snel gegaan en wat heb ik ervan genoten. Ik heb zoveel mogen leren, zoveel
mooie mensen mogen ontmoeten en heb weer een nieuwe cultuur in mijn hart mogen
sluiten.
Zo’n anderhalve
week geleden heb ik voor de tweede keer tijdens mijn stage mogen preken! Dit
keer was het op zaterdagavond voor de jeugd van de kerk. Superspannend, maar
opnieuw heel erg leuk en mooi om te doen. Ik heb gesproken over de lasten die
we soms als een juk met ons meedragen. Dingen in ons leven waar we mee zitten:
verdriet, afwijzing, onzekerheid, zonden, pijn etc. Er zijn zoveel dingen waar
wij als mensen mee kunnen (blijven) worstelen! Vanuit de Bijbel heb ik de
jeugd vertelt dat Jezus ons uitnodigt om
deze dingen bij Hem te brengen, en Zijn juk (wat licht is!) op ons te nemen.
Het is niet zo dat het volgen van Jezus dan meteen makkelijk is, maar het is
wel een mooi avontuur! Dit kon ik dan weer mooi verbinden met het beklimmen van
de Chimborazo: niet makkelijk, maar een prachtige wandeling met een fantastisch
uitzicht. Dit hadden we namelijk deze dag met een groepje van de jeugd gedaan.
Door de hoogte was het erg vermoeiend: we waren snel buiten adem en hadden soms
last van hartkloppingen. In kleine stapjes gingen we dus omhoog en kwamen
uiteindelijk bij een meer met uitzicht op de top van de vulkaan, zo’n 5100 meter hoog. Het was erg gaaf en leuk om te doen met een grote groep van de kerk!
Daarnaast heb ik
in mijn laatste twee weken nog 2 interviews mogen houden. Dit vond ik een van
de meest bijzondere dingen van mijn stage: het interviewen van de vrouwen. Ik vind
het bijzonder dat ze mij zo dichtbij lieten en een stukje van hun verhaal met
mij hebben gedeeld. Ook deze vrouwen vertelden over het huiselijk geweld dat
bij hen thuis plaatsvindt. Ze beaamden dat dit bij veel Quichua gezinnen
gebeurd. Daarbij vertelden ze mij ook dat ze hier onderling met elkaar over
praten. Soms op een negatieve manier dat er geroddeld wordt, maar vaak ook op
een positieve en bemoedigende manier. Wanneer ik een van de vrouwen vraag om
een voorbeeld te geven van een situatie, vertelt ze dat ze op zondag altijd de
was doet voor het hele gezin (met de hand!). Als haar man ziet dat er nog een
vlekje zit op de kleding, wordt ze geslagen. Vervolgens vraag ik haar of ze
hier tegenin kan gaan, of dat er verandering mogelijk is, en daar is ze heel
kort en duidelijk over: ‘hij is de man’. Het lijkt hier zo ingebakken te zitten
in de cultuur dat de man ‘de baas’ is in alles en dat de vrouw daar maar mee
moet leven. Mijn licht feministisch gekleurde bloed heeft daar toch een beetje
moeite mee. Het feit dat ik hier iets
aan zou willen veranderen, maar het vervolgens ook moeilijk om weg te gaan.
Toch weet ik dat
deze mensen in goede handen zijn bij SEMILA. SEMILA geeft theologisch onderwijs
aan lokale pastors van Quichua-communities en in de lessen komt dit onderwerp
ook geregeld naar boven.In een gesprek met Donata kwam naar boven dat veel
mannen die bij SEMILA onderwijs volgen ook met Bijbelse argumenten komen voor
bovenbeschreven taferelen. Zo ‘staat er geschreven’ dat de man altijd over de
vrouw zal heersen etc. Donata vertelt dan ook dat SEMILA met Bijbelse
argumenten deze pastors probeert te onderwijzen dat dit niet is zoals God het
bedoeld is. Het is mooi om te zien hoe SEMILA op deze manier een positieve
bijdrage kan leveren aan de Quichua-society. Er zijn prachtige dingen in hun
cultuur, en ik heb ervan genoten de cultuur ietsjes beter te leren kennen en
van hen te leren, maar er zijn ook zeker dingen waarin verandering mogelijk is.
Afgelopen weekend
hebben we afscheid genomen van de jeugd, de kerk en het team. We zijn verwend
met cadeautjes, lieve woorden en veel ‘Dios de bendigas’. Mooie mensen die we
hebben ontmoet en die ik nooit zal vergeten. Met z’n drieën zijn we begonnen
met een rondreis van zo’n 2enhalve week.
We zijn begonnen in Banos, waar we
dinsdag fijn geschommeld hebben aan het einde van de wereld. Woensdag hebben we een tour
naar de jungle gedaan, inclusief gezicht onder de verf en moddermasker, zwemmen in een prachtige waterval en wandelen in de jungle. Ontzettend leuk om te genieten van dit prachtige land en
even vakantie te vieren en te ontspannen na een paar hele intensieve en bijzondere stageweken.
Ondertussen ben
ik ook weer opgeknapt van mijn (waarschijnlijk) voedselvergiftiging, dus dat is
ook erg fijn! Hierna gaan we nog naar Cuenca, (misschien Guilatoa), Mindo en
Quito en op 31 maart vliegen we weer naar Nederland.
Ciao,
Laurien
PS: Mocht een van jullie geïnteresseerd zijn in een stage bij SEMILA, of een academische minor over Missions in de Quichua-context: houdt de volgende Facebook pagina op de hoogte! Voor vragen hierover kun je bij mij terecht :)
https://www.facebook.com/IMC-1041004052628322/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten