numbers, blank stares and money

Numbers, blank stares and money

I know I have to write a blog and I have a million things to share but I don’t know where to start. I guess I’ll start with where I left with in my last blog: Easter. Easterday was different as normal, but just as good. I went to a Thai church with Nelske, followed by baptisms at the beach. To me it was beautiful to see how people want to start a new life with Christ on the day that we celebrate what He has done for us. To me this was also a short time of looking back to the past year. One and a half year ago (20 november 2011) I made the decision to get baptized. Although the testimony I would tell would be so different now compared to the testimony I told with my baptism, the choice is still the same; I want to follow Jesus,  I trust Him with my life and I want to give Him all the glory. To realize how I have grown the past year, how God used so many people and situations to teach me, challenge me and build me up, is amazing and it makes me so thankful!

In the evening we had our weekly dinner party with girls from the bars at Monica’s house. Ofcourse we did something special for Easter: decorating easter eggs, hiding and finding them, egg relay race and egg tossing. During louisianian dinner we shared about the Easter story. Briefly we told them about what Jesus did, how we live in freedom because of Him and how He not only died for us but also for them. For some of them, this was the very first time they ever heard about Jesus or the Gospel. Most of the people in Thailand are raised Buddhist; Christianity is not a common religion here in Thailand, although the churches in for example Pattaya are growing and people are more open to hear about Jesus! Anyway, it was a really beautiful night. The girls were open to what we had to tell, and it was beautiful to share a little bit about the Hope we have. Most importantly; we had a lot of fun!

This week we had another ‘Tamarparty’ on our schedule. Wednesday was the day that we invited 40 girls to spend the evening with us. This was the first time that we invited a big group of ladyboys (I think around 25). I was able to invite the older lady I wrote about in one of my previous updates, Pi Emma, and her 19 year old friend. It’s interesting to see how they almost always answer with; I am fine, whenever you ask them how they are, but as soon as we start praying for them they start crying and open up a little more. It was painful to see my friends in tears and to feel their pain and hopelessness. But it was also a beautiful time to encourage them, comfort them and be there for them.

Last weekend I visited Walking Street (the main street for bars and clubs in Pattaya, at nighttime this is the busiest place in Pattaya). Monica, the volunteer that is here for long term and builds a lot of relationships with girls in Pattaya really wanted to go and visit one of her friends in the bar she works. She happens to work in a gogo bar now. Whenever I would ask people what a gogo bar is, people would answer me with; Yeah, those are the worst bars in town, the girls have to dance on a stage and stuff. Well, I can tell you, it’s more than just dancing that happens in these bars. As soon as we came in all these girls are sitting, standing or dancing here in their tiny tiny shorts and miniscule tops. We find our friend and sit down with her. Immediately another girl comes sit down next to us and I start talking to her. We order some drinks and we find out that the girls have to have a minimum amount of lady drinks per evening, otherwise their salary will get decreased. With lady drinks I mean that the customer buys the girl a drink. As the drink we bought her was the first drink she got this evening, Kayleigh and Monica decided to buy her 4 more, so she wouldn’t have to worry about getting drinks tonight. When we get the bill we do another discovery, which totally wrecked my heart; these girls are a number. They are not called by their name, but they are number 119 and 126. Right after that my eyes saw more things that I am definitely not comfortable seeing. I went far further then; ‘a bar where girls dance.’  I am not going to get into the details, but it went far enough to make us turn our heads away and make  Monica put her hands in front of my eyes.

The whole experience broke my heart, seeing the girls dancing and just having a blank stare tells me that this is not what they want, this is not their desire. They really just go through the motions, move their body and don’t think about it. The fact that they are number tells me that to these men they’re just an object, nothing more. It’s so interesting to me that we’re all so happy we got rid of slavery in the 19^th century, but the world seems to be okay with girls being numbers, girls dancing on stages almost naked against their will and men paying these girls so they can decide what the girl has to do?

                                            

Tired and confused I went home, I guess it’s going to take some time to process what I saw in this bar. Please be praying for the Moon Club, that this will become a place of hope and joy instead of desperation and destruction and also for our friend. That she will find freedom and get out of this place as soon as possible!

Last Friday a team from Bethel arrived and they have been doing a lot of music and dance ministry around Pattaya. On Sunday, after an amazing Sunday service with worship led by the team and a wonderful performance from them at Hard Rock Café, we decided to join them for outreach in the night at a DJ festival at the end of Walking Street. We walked through walking street and went t the festival for about one and a half hour. We danced with people, praised Jesus and talked to some people. One of the ladies I talked to was there with her Dutch boyfriend. Her English was really well and the first thing she told me with a face that looked like she was surprised; you are really nice! We were able to pray for her and her relationship and we got to encourage her to keep being creative with the business ideas she has. Most of the time we spent there we danced full of joy.

As you can read the past week I saw a lot of terrible and heartbreaking things and it really did something with me. Although it hurts me, the pain doesn’t take control of me as things like this used to. Whenever there would happen something bad to a friend or in the world 2 years ago I would get so sad and angry and would not understand why. I have learned to accept that bad things happen and that this is not God’s will. Instead of being sad or angry about the horrific things happening in this world, I use the things I see as a motivation to do something about it. Sitting in our room grieving about the things that are not fair or not right is not going to make a difference. This has been a long journey for me and I am so happy to see where I am right now in this. Ofcourse the things still hurt me, sometimes they hurt me pretty bad and I feel terribly helpless. But especially in those moments I look to the Lord and I know that His hands are in the situation. God is good and several times He has shown His faithfulness to me. When all else fails, He is still there.  

Numbers, blank stares and money

Deze keer weet ik niet zo goed waar ik moet beginnen. Mijn hoofd is zo vol met wat ik afgelopen week allemaal gedaan, gezien en ervaren heb dat ik gewoon niet weet waar ik moet beginnen. Ik begin maar met hetgeen waar ik mee geëindigd ben afgelopen blog: Pasen. Eerste paasdag was ontzettend anders dan normaal, maar net zo goed! Samen met Nelske ben ik naar een Thaise kerk geweest, gevolgd door dopen op het strand. Ik vond het prachtig om te zien hoe mensen kozen voor een nieuw leven met Jezus op de dag dat we vieren wat Hij heeft gedaan voor ons. Voor mij was dit ook een kort tijd van bezinning en terug kijken op het afgelopen jaar. Bijna anderhalf jaar geleden (20 november 2011) heb ik me laten dopen. Al zou de getuigenis die ik zou geven op dit moment zo anders zijn dan wat ik toen vertelde, is de keuze nog steeds hetzelfde: ik wil Jezus volgen, ik vertrouw Hem mijn leven toe en wil Hem alle glorie geven met mijn leven. Ik realiseerde me hoe ik gegroeid ben in het afgelopen jaar, hoe God zoveel mensen en situaties heeft gebruikt om me dingen te leren, me uit te dagen en me op te bouwen is geweldig om op terug te kijken en dat maakt me ontzettend dankbaar!

S’avonds hadden we onze wekelijkse party met meiden uit de bars in Monica’s huis. Natuurlijk hebben we iets speciaals gedaan voor Pasen: Paaseieren geschilderd, ze verstopt en gezocht, estafette races met eieren en eieren overgooien. Tijdens het nuttigen van een typisch gerecht uit Louisiana hebben we het Paasverhaal verteld. Kort vertelden we hun over wat Jezus gedaan heeft voor ons, hoe we in vrijheid mogen leven door Hem en hoe Hij niet alleen is gestorven voor ons, maar ook voor hen. Voor sommigen van hen was dit de eerste keer dat ze ooit over Jezus of het evangelie gehoord hebben. De meeste mensen in Thailand worden Boeddhistisch opgevoed; het Christendom komt niet veel voor, al groeien de kerken in bijvoorbeeld Pattaya wel en komen er veel mensen tot geloof. Het was een erg mooie avond, we hebben veel gelachen en het was mooi om wat met ze te kunnen delen over de Hoop die we hebben.

Deze week hadden we ook weer een ‘Tamarparty’ op het programma staan. Woensdag was de dag dat we 40 meiden hebben uitgenodigd om een avondje met ons door te brengen. Het was de eerste keer dat we een grote groep ladyboys hadden uitgenodigd (ik denk zo rond de 25) en dit resulteerde in heel wat hoog geschreeuw en gegil van blijdschap. Ik had ook de mogelijkheid om de oudere dame uit te nodigen waar ik eerder over geschreven heb, Pi Emma, en haar 19 jaar oude vriendin. Ik vond het erg interessant om te zien hoe alle meiden antwoorden met: Het gaat goed met me, als je ze vraagt hoe het gaat met ze, maar zodra we voor ze gaan bidden, de tranen over hun wangen lopen en ze wat opener worden en wat meer willen delen. Het was erg pijnlijk om te het verdriet en de pijn te zien en te voelen. Maar het was ook een goede tijd waarin we ze konden troosten, bemoedigen en er voor ze zijn.

Afgelopen week heb ik Walking street (de grootste straat in Pattaya met de meeste bars en clubs, s’avonds is dit dan ook de drukstbezochte plek) bezocht met Monica, de vrijwilligster die hier voor lange tijd is en veel relaties opbouwt met meiden in Pattaya. Ze wilde graag een van haar vriendinnen bezoeken in de bar waar ze werkt. Op dit moment werkt ze in een gogo bar. Als ik mensen vroeg wat een gogobar was antwoordden ze vaak met; Oh, dat zijn de ergste bars in Pattaya, de meiden moeten dansen op een podium enzo. Nou, ik kan je vertellen dat het wel iets meer is dan gewoon dansen in deze bars. Zodra we binnenkwamen zie je de meiden staan, zitten of dansen met hun minibroekjes en minitopjes. We zoeken onze vriendin op en gaan bij haar zitten. Meteen komt er een ander meisje bijzitten en ik knoop een praatje met haar aan. We bestellen wat te drinken en we ontdekken dat de meiden een minimum aantal ladydrinks moet verkopen op een avond, anders zal hun salaris verminderd worden. Aangezien het drankje wat we voor haar gekocht hadden haar eerste drankje van de avond was, besloten Monica en Kayleigh 4 drankjes erbij te bestellen, zodat ze zich niet druk hoefde te maken over meer drankjes te verkopen vanavond. Toen we de rekening kregen deden we nog een andere ontdekking, wat we me ontzettend veel pijn deed : de meiden zijn een nummer. Ze worden niet bij hun naam genoemd maar zijn nummer 119 en 126. Vlak daarna zagen mijn ogen meer dingen die ik niet hoef of wil zien.  Het ging veel verder dan; ‘een bar waar meisjes dansen.’ Ik ga niet in op de details, maar het ging ver genoeg dat we alledrie onze hoofden de andere kant op te draaien en Monica besloot om haar handen voor mijn ogen te doen: ‘je bent nog maar 18, dit soort dingen hoef je niet te zien.’ De hele ervaring brak mijn hart, het zien van de dansende meiden die gewoon leeg voor zich uit staren verteld me dat dit niet is wat ze willen, dit is niet hun verlangen. Hun lichaam doet wat het moet doen, dansen maar ze denken er niet over na. Het feit dat de meiden nummers zijn verteld me dat deze mannen ze alleen maar zie als een object, niets meer dan dat. Ik vind het erg bijzonder dat we allemaal zo blij zijn met het afschaffen van de slavernij maar dat we het als wereld nog wel prima vinden dat er mensen zijn die nummers zijn, dat meiden zowat naakt op een podium dansen tegen hun wil en dat mannen betalen voor de meiden zodat hij kan bepalen wat ze hoeft te doen?

Nog licht in shock over wat ik gezien had ben ik lekker gaan slapen, ik denk dat het tijd nodig heeft om te verwerken wat ik gezien heb in deze bar. Bid alstublieft mee voor deze bar, dat het mag veranderen in een plek van licht en hoop in plaats van verdriet en vernietiging, en daarbij ook voor onze vriendin daar. Dat ze vrijheid mag vinden en zo snel mogelijk uit deze bar mag komen!

Afgelopen vrijdag is er een team vanuit Bethel aangekomen en ze hebben veel gedaan met muziek en dans in Pattaya. Op zondag, na een geweldige kerkdienst met aanbidding geleid door het team en een leuk optreden van ze bij het Hard Rock Cafe, besloten we met ze mee te gaan voor outreach op een DJ festival aan het eind van Walking street. We zijn door walking street heengelopen en hebben zijn ongeveer anderhalf uur op het festival geweest. We hebben veel gedanst met mensen en met een aantal mensen gepraat. Een van de vrouwen waar ik mee in gesprek kwam was daar met haar Nederlandse vriend. (zij was Thais) Haar engels was erg goed en het eerste wat ze tegen me zei, aardig verrast: ‘You are really nice!’ We mochten voor haar en haar relatie bidden en we konden haar bemoedigen om haar creatieve ideeen te blijven gebruiken in haar werk. De meerderheid van de tijd hebben we vol vreugde en blijdschap gedanst.:)

Zoals jullie kunnen lezen heb ik de afgelopen week erg veel heftige en pijnlijke dingen gezien en het heeft echt wat met me gedaan. Al doet het pijn, de pijn heeft geen controle over me zoals het vroeger wel had. Als er iets slechts zou gebeuren bij een van mijn vrienden of er gebeurde iets ergs in mijn kleine wereldje of in de grote wereld, kon ik daar  2 jaar geleden echt heel verdrietig en boos om worden en snapte ik niet waarom dit soort dingen gebeurde. Ik heb geleerd te accepteren dat er erge dingen gebeuren en dat dit niet is wat God wil. In plaats van dat ik verdrietig of boos wordt om de vreselijke dingen die ik zie, kan ik nu de dingen die ik zie als motivatie gebruiken om er iets aan te doen. Op onze kamer zitten en ons rot voelen over alle vreselijke dingen die gebeuren die niet eerlijk zijn of niet goed zijn gaat geen verschil maken. Ik vind het bijzonder om te zien hoe ik er nu in sta vergeleken met misschien 1 of 2 jaar geleden. Tuurlijk doen de dingen die ik zie nog steeds pijn, en soms doet het me ook veel pijn en ben ik er ontzettend verdrietig over en voel ik me erg hulpeloos. Maar juist in deze momenten kijk ik op naar mijn God en weet ik dat ik de situatie in Zijn hand mag plaatsen en het daar kan toevertrouwen. God is goed en Hij heeft me al zovaak zijn trouw laten zien. ‘When all else fails, He is still there.’